Hey,
Ik zit in een héél soortgelijke situatie, daarom wou ik toch eventjes reageren.
Ten eerste je vraag of je hiermee naar een psycholoog moet... Dat zou ik, als ME-er, zéker niet doen. De meeste psychologen krijgen tijdens hun opleiding het in hun hoofd gestampt dat ME een psychologische ziekte is (zoals de meesten hier wel kunnen getuigen). Een psycholoog zal dus ook je angst voor alleen zijn op 1 lijn zetten met je ME, wat in zijn/haar ogen zal zijn: angst voor bewegen of depressie of iets dergelijks. Je zal er weinig begrip vinden. Er zijn wel psychologen die ME erkennen als medische ziekte, en als je er eentje kan vinden, dan kun je natuurlijk toch altijd de stap zetten. Maar enkel als het een ME-vriendelijke psycholoog is!
Het alleen-zijn... Goh, wat herken ik dat goed. Na 5 jaar alleen gewoond te hebben (en veel eenzaam geweest te zijn), ben ik terug bij mijn moeder gaan wonen (om andere redenen). Maar 1 tip dat hier al een paar keer is vermeld werkt echt. Neem een huisdier. Dat hoeft geen kat of hond te zijn, het kan een konijn, hamster, vogel, vis, schildpad, ... zijn. Kies iets wat van persoonlijkheid bij je past en dat je ook aan kan qua verzorging.
Als je daar energie toe hebt, kun je je ook lid maken van een vereniging of club. Dat kan gaan van een sportclub als je toch wat beweging probeert te behouden, tot een zangles, een taalles in een vreemde taal die je altijd al had willen leren, een hobbyclub, ... Mijn grootmoeder is bijvoorbeeld lid van een tekenclub, en zij heeft zo verschillende vriendinnen gemaakt. Je kan ook een actief lid worden van een forum online. Je kan vrijwilligerswerk doen als je dat aankan, van allerlei soorten: dat kan gaan van affiches ronddelen, tot dieren opvangen, tot een klein stukje schrijven voor een lokaal blad of online magazine. Er bestaan websites waar je vrijwilligerswerk kan vinden. Je kan ook bijles geven in iets wat jij goed kan: je verdient er iets mee en je kan mensen tot bij je thuis laten komen! Het gaat er eigenlijk vooral om iets te vinden dat je erg graag doet, dat je aan kan, en dan ontmoet je wel mensen op (jouw) regelmaat!
Het verhuizen... Ik zou daar inderdaad hulp vragen van mensen uit jouw omgeving. Desnoods beloof je hen in ruil een lekkere versgebakken cake of zoiets.
Probeer ook echt niet alles in 1 keer af te hebben. Dat zal je nog meer uit putten. Probeer het rustig op te bouwen. Maak er een hobby van, waar je zo veel of zo weinig mee bezig kunt zijn als je wilt. Wie zegt dat die muren van de eerste dag geverfd moeten zijn, of dat je direct alle decoratie op zijn plaats moet hangen, of dat je zelfs nota bene alles dadelijk in huis moet hebben? Ik ben begonnen met een matras op de grond, een zetel, tafel, twee stoelen, computer op diezelfde tafel, en een tv die ook op die tafel stond. Dan kun je in je hoofd beginnen fantaseren over wat jij leuk vindt. Veel zaken kun je online bestellen en aan huis laten leveren, zodat je niet de drukke winkels binnen moet!
De grootste tip die ik kan geven is, probeer niet onmiddellijk alles "juist" te hebben. Bouw het langzaam aan op. En probeer er een beetje van te genieten dat je je eigen ding kan doen, probeer enthousiasme te vinden in de zin van "en als ik alleen woon, ga ik dat kunnen, en dat kunnen, en dan kan ik inrichten zoals IK wil, en zoals voor MIJ gemakkelijk is." Maak een ME-woning!
Natuurlijk is het gemakkelijker gezegd dan gedaan.
Maar op jezelf gaan wonen is een van de spannendste, maar ook leukste momenten uit je leven! Wees creatief, maar weet ook dit: als je alleen gaat wonen, doe je je eigen ding, op je eigen tempo.
Dat geldt ook voor de verhuis en de inrichting!! Gaat het niet? Dan gaat het niet!
Oh ja, en onthoud... Het hoeft niet perfect te zijn. Als je knalgroene muren hebt en je vindt ze niet mooi, dan vraag je je vrienden en zeg je "goh, heb ik me vergist, zeg! Ze zouden veel mooier wit zijn. Wil je nog een cake?" en dan verander je. Vandaag. Of over een half jaar. Wanneer je maar kan of wil. Niets hoeft permanent te zijn!