ME-Gids.Net

Ik ben heel meelevend, soms een beetje te waardoor hij me niet altijd al zijn pijntjes vertelt. Ik zie het soms wel zelf (maar dan mag ik er ook niet te veel naar vragen want dat vindt hij ook vervelend) maar soms houdt hij zich sterk, vaker dan me lief is eigenlijk. Hij is nogal koppig. Wat hem ook wel al geholpen heeft bij deze ziekte. Want vorig jaar kon hij nog geen 10 min wandelen terwijl hij nu wel meer kan. Maar ik blijf het dus moeilijk vinden om een balans te zoeken. We hebben ook 2 kids en voor hen doet hij ook al vaak meer dan hij kan. Ik zie dan dat hij over z'n limiet gaat maar dan mag ik niets zeggen of hij antwoord me "dan moet ik niets meer doen, ik heb altijd pijn". Ik vind dit allemaal best moeilijk..

Ha Joke,

Moeilijk hè zien dat iemand over zijn grens gaat terwijl je weet dat het beter is als ze dan stoppen.
Zien hoe moe ze zijn en veel pijn hebben en toch nog wat (willen) doen.

Ik denk dat het belangrijk is dat je ondanks dat, toch je man/vriend in zijn waarde laat.
Want inderdaad is het zo dat ze dan niets meer kunnen doen en dat kan een heel onvolwaardig gevoel geven.
Dit zijn dan juist de dingen waar ze zich ook weer aan ophalen.
Dus ben er als je er moet zijn maar ga niet betuttelen hoe goed je het ook bedoelt

Sterkte voor jullie allebei en geniet van de kinders
Mamoes

Om vanuit mezelf te spreken, ik vind het ook het prettigst om zelf over die grenzen te waken. Het is fijn dat mensen er voor je zijn als je te ver bent gegaan en een gigantische dip hebt, maar ik vind het ook wel eens "fijn" dat mensen soms niet door hebben dat ik over m'n grenzen ga. Gewoon omdat dat op dat moment een weloverwogen keuze is, maar voor anderen misschien moeilijk te begrijpen of moeilijk om te zien. Ik vertel dan ook lang niet altijd als ik ergens last van heb. Dat is soms makkelijker voor iedereen denk ik wel eens. En sommige gebeurtenissen zijn alle pijn, vermoeidheid en uitputting waard Wie weet doet het je goed om dat te weten. Soms is er zijn als het toch fout ging ook voldoende.

Joke, wat vind je er eigenlijk erg aan als hij over z'n grens gaat?

omdat zij, de kids, en hijzelf ook dan met een ziekere en ik denk ook wat chaggo man/pap zitten?

maar het evenwicht tussen teveel/te weinig doen is voor onszelf al supertricky dus voor een ander al helemaal.. misschien is in zo'n geval, nooit gedacht hier nog es reclame voor te maken, zo'n soort app iets om te proberen? of een hartslagmeter, bv bij boven de 120 moet ie op de bank?

Hij wil net als ik geen zeurpiet zijn of klager en vaak willen wij iets te graag terwijl het eigenlijk niet kan. Balans vinden is voor ons zelf al heel moeilijk laat staan voor onze partners.
Dan zijn er nog de frustraties waardoor we niet altijd even aardig reageren.
Maar ik ben wel blij en jouw man denk ik ook dat we partners hebben die moeite doen om het te begrijpen en proberen mee te denken.
Gelukkig zijn onze kinderen het huis volwassen en het huis uit want dat lijkt me heel zwaar met ME en twee opgroeiende kids.