ME-Gids.Net

Tja, en wat te denken van bikkels van vandaag, moeder met SLE (lupus) en APS,vader met een ziektebeeld wat onduidelijk blijft maar waar gedacht werd aan Sjögren, met pijnklachten en het fenomeen van Raynaud, broer met auto-immuumziekte...

De artsen maar doorzoeken bij de vader. Dit gezin blijkbaar met het grote geluk dat zij wel serieus worden genomen en niet zoals ik ook nog alles kwijtraken mbt inkomsten en verzekeringen die niet uitbetalen.

De grote onwil van artsen om onze ziekte te zien als een multi-systemische neuro-immuunaandoening waar nog geen effectieve behandeling voor bestaat maar waarbij je wel duidelijke protocollen voor follow up/controles moet beschrijven op aandoeningen die uit de hand kunnen lopen hierbij, zoals de B12, lupus, Sjögren etc..
Ik kan er niets aan doen maar beschouw de medische wereld meer en meer als een verzameling volkomen idioten.

Ik kan er niets aan doen maar beschouw de medische wereld meer en meer als een verzameling volkomen idioten.

Ik ook, Lulu. Hoe sommigen (niet allemaal) hun diploma gekregen hebben, is voor mij een groot raadsel

Alles begint natuurlijk met de juistheid/onjuistheid van de cursus en wat voor zin/onzin de professor uitkraamt. Want de meeste artsen kijken niet verder dan hun neus lang is. Zoals het in hun studieboeken stond of zoals de professor het zo mooi verkondigde, zo IS het gewoon! Ook al slaat het nergens op... En alles wat anders is of daarvan afwijkt, bestaat niet of zit tussen de oren. Van betweterigheid gesproken

De medische wetenschap weet en kan ontzettend veel. De grote makke, waardoor het zo vaak ontzettend mis gaat: 1-het psychosomatisch denken en 2-het gebrek aan aandacht voor nutriënten en huismiddelen.

Het ontbreekt ze aan compleet inzicht in pathofysiologie van alle ziekten.

Wat ze "zo goed kunnen", is knutselen aan de buitenkant.
Of een chemische bom aan de binnenkant, met door de farmaceutische industrie gesjoemelde "evidence".
Als iets zichtbaar is, zoals tumoren, kunnen ze als loodgieters er op loshakken.
Ze roepen als ware tovenaars allerlei oordelen over patiënten die hun niet aanstaan (omdat ze de ziekte niet begrijpen).
Zelfs hun EEG's kunnen ze niet beoordelen.
Ze doen wetenschappelijk onderzoek maar zeggen vervolgens dat cgt helpt omdat ze mensen kennen bij wie dat zo was.

Wat kunnen ze dan asje?

Alle 10.000 + ziekten? Heel kort door de bocht ...

Nee hoor, ze weten niets van het ontstaan van de ziekten. Ze weten iets van risicofactoren, maar hoe de ontregelingen precies ontstaan, dat weten ze niet.

Ze weten niets van de homeostase, van hoe de regelmechanismen op elkaar inwerken. Ze weten niet wanneer wel en wanneer niet te suppleren.

Het is geen wetenschap. Een goede wetenschapper (maar tja, bestaan die wel?) weet vooral de grenzen van zijn kennis. Een medicus weet dat niet, die denkt veel te weten.

Ze kunnen iets knutselen en bijschaven, en dan hard hopen dat het natuurlijk herstel inzet.

Niet-wetenschappers wel?

Natuurlijk is het wetenschap; in èlk beroep zijn maar 1 op de 10/15 mensen echt goed.

95% van de kinderen met kanker geneest inmiddels.

Maar dat betekent niet dat ze de ziekte ook echt snappen.
Ze weten beter hoe ze in moeten grijpen.

En dat verwijt je 'ze'? Ik denk dat er überhaupt geen sprake is van 'ze', er gebeurt 1000 x meer dan we weten, er zijn altijd pioniers etc.

Anders gezegd: niemand weet het, want het is te complex. Dus "ze" weten het ook niet.
Dat zou niet erg zijn, als "men"/"ze" dit in de eed serieus zou nemen.
Dan zou er gehandeld worden naar het feit dat er weinig bekend is en zou er open gestaan worden voor zaken die anders zijn.

Wij zijn het levende bewijs van deze onkunde, en onze toegevoegde ellende is het bewijs van het feit dat "ze" niet met deze onkunde kunnen omgaan.

je kunt medici niet verwijten dat ze niet alles weten,
wat nog niet gevonden is, kan nog niet geweten worden.
met onkunde kunnen omgaan is een kunst en artsen moeten daar erg veel oefenen.
Bij heel veel ziekten wordt heel veel kennis uitstekend toegepast.
Artsen weten heel goed dat ze vaak symptomen bestrijden, en geen oorzaken, simpelweg omdat ze ze niet weten. Dus wordt er op symptoom nivo ingegrepen.

Lu, onze ziekte hebben, betekent een slechte bejegening en onduidelijke behandelingen en dat is heel heel erg,
maar volgens mij kun je dat niet zomaar doortrekken naar de hele medische wetenschap. Dat is niet beta wat mij betreft, maar emo-denken.

Inderdaad, de medici kunnen veel, en je kan hen niet verwijten niet alles te weten. Dat is immers onmogelijk.

Maar het gaat mij vooral om de arrogantie van sommige dokters.

Wij hebben in ons gezin al meerdere misdiagnoses gehad, van verschillende dokters. En telkens was de arts overtuigd van zijn gelijk, terwijl hij er compleet naast zat, soms met ernstige gevolgen. En hebben wij verontschuldigingen gekregen? Nee hoor, daar waren ze te trots voor.

En mijn vorige huisarts vond het prima om mij te 'helpen' en was supervriendelijk, zolang ik maar wekelijks kwam en betaalde. Van zodra ik mijn spuitjes elders liet zetten, veranderde hij helemaal. Hij is zelfs kwaad geworden op mij toen ik in een mindere periode zat. Hij riep me toe dat hij dokter was geworden om keelontstekingen e.d. te genezen, en niet voor patiënten als ik. Ik moest maar naar de psycholoog/psychiater gaan.

Zulke dokters steken me tegen, niet de dokter die het niet weet en dat ook eerlijk toegeeft.

en daarin heb je helemaal gelijk, Nona, net als Lulu!!!
Dat zijn hele slechte artsen...en dat moest niet kunnen....meteen wegwezen als je die treft..
zoals er heel veel niet zou mogen gebeuren in het leven.....

Helemaal met je eens Nona.
"Ze" betekent in mijn geval 11 artsen die er niets van (zeggen te) weten en dus met andere verklaringen komen, tov één geïsoleerde arts die er andere opvattingen op nahoudt.

Dat wil zeggen dat ook binnen de maatschap waar deze artsen werken de stemming niet veel anders zal zijn, en tevens dat binnen het ziekenhuis waar deze maatschappen werkzaam zijn er ook geen andere denkwijze is. Deze ziekenhuizen staan weer aan de wieg van de nieuwe artsen en specialisten die daar hun co-schappen lopen.

Als er massaal een bepaalde (verkeerde) denkwijze wordt aangehangen, dan is het legitiem om van "ze" te spreken. Andersdenkenden moeten dan vaak in isolement opereren en ook nog eens uitkijken dat ze hun kop niet boven het maaiveld uitsteken.

En onder recente gebeurtenissen is het voor mij althans geen wonder dat ik radicaliseer.