Eenmaal stuitte ik op een wsl Engelstalig artikel over het welbevinden van kinderen van chronisch zieke ouders. Er zijn nog twee belangrijke conclusies die ik mij herinner:
- de kinderen hadden minder psychische problemen maar meldden wel vaker lichamelijke ongemakken (iets wat mi niet negatief is en waar ik ook zo mijn eigen verklaring voor heb) en
- de gezinnen verdichtten, waren meer op elkaar gericht, waar dit artikel een goede verklaring voor gaf en de negatieve lading hieromtrent ontkrachtte.
Ik heb lang gezocht, ook op Google scholar, maar kan het artikel niet meer vinden. Weet iemand dit (mamoes mss?).
Artikel gezocht: kinderen van chronisch zieke ouders
Moderator: Moderators
Artikel gezocht: kinderen van chronisch zieke ouders
Ik heb zoiets gelezen of een reportage over gezien, herinner me. Waar weet ik helaas ook niet.
Welke verklaring heb je voor de lichamelijke ongemakken?
Welke verklaring heb je voor de lichamelijke ongemakken?
Life smells...
Artikel gezocht: kinderen van chronisch zieke ouders
Ik denk dat we te zeer worden opgevoed om lichamelijke ongemakken als psychisch te zien. Op het moment dat buikpijn buikpijn is, en als je humeurig bent leert even wat rust te nemen of een lekkere douche, dan is er minder reden om erin te blijven hangen. Depressie zien als een lijfelijke terugslag waarvan je moet herstellen.
Ipv het overpsychologiseren waaraan ook nog eens het etiketje "schuldig" wordt bevestigd ("je hebt zeker buikpijn omdat je je proefwerk niet wilt leren he?!).
Leren beter voor jezelf te zorgen en leren dat er grenzen zijn aan wat kan.
Zoiets.
Ook wordt gezien dat in andere culturen, waar dit gepsychologiseer niet/minder plaatsvind, mensen pragmatischer en minder stigmatiserend met ook ernstiger hersenaandoeningen omgaan. Ze zien het als een ziekte waarvoor je verpleegd moet worden en waarvan je kan herstellen.
Onze maatschappij ziet het als falen en schuld. Wordt je niet vrolijker van.
Ipv het overpsychologiseren waaraan ook nog eens het etiketje "schuldig" wordt bevestigd ("je hebt zeker buikpijn omdat je je proefwerk niet wilt leren he?!).
Leren beter voor jezelf te zorgen en leren dat er grenzen zijn aan wat kan.
Zoiets.
Ook wordt gezien dat in andere culturen, waar dit gepsychologiseer niet/minder plaatsvind, mensen pragmatischer en minder stigmatiserend met ook ernstiger hersenaandoeningen omgaan. Ze zien het als een ziekte waarvoor je verpleegd moet worden en waarvan je kan herstellen.
Onze maatschappij ziet het als falen en schuld. Wordt je niet vrolijker van.
Laatst gewijzigd door lulu op 09 mar 2014, 21:07, 1 keer totaal gewijzigd.
Artikel gezocht: kinderen van chronisch zieke ouders
Ik onderschrijf de conclusies
Artikel gezocht: kinderen van chronisch zieke ouders
Ben het uiteraard ook geheel eens met je, maar wat is de verklaring voor wat meer lichamelijk ongemak bij deze kids? Toch de extra belasting (die in dat artikel nu dan tenminste eens niet als psychisch worden bestempeld)?
Andere culturen ... er zijn er óók genoeg die allerlei handicaps/ziekten als duivels zien, met alle gruwelijke gevolgen van dien ... Aan welke culturen denk jij?
Andere culturen ... er zijn er óók genoeg die allerlei handicaps/ziekten als duivels zien, met alle gruwelijke gevolgen van dien ... Aan welke culturen denk jij?
Life smells...
Artikel gezocht: kinderen van chronisch zieke ouders
Da's ook weer waar asj.
Wat ik las ging over psychoses/schizofrenie in India, als ik me de details goed herinner. Mensen met deze ziekten functioneerden beter dan in westerse landen, deels door steun van de familie maar ook omdat artsen het meer als een ziekte behandelden met oog op zekere genezing.
Nu ja, méér lichamelijk ongemak... in ieder geval mogen kinderen van zieke ouders hun lichamelijke ongemakken in ieder geval benóemen, en hoeven dit niet weg te moffelen.
Ik denk ook aan mijn jeugd, bv dat ik vaak heftig op medicijnen reageerde, of hartkloppingen had, en steeds moest horen dat het psychisch was. Het mocht er dus niet zijn. Er wordt dus aardig geleerd de signalen van je lijf niet serieus te nemen. In gezinnen met chronisch zieke ouders is er wellicht meer ruimte deze zaken te benoemen zoals ze zijn, en dat ze vandaaruit ook meer gerapporteerd worden. (Los van de mogelijkheid natuurlijk dat ook de kinderen van deze ouders wellicht meer kans hebben op ziekte).
Wat ik las ging over psychoses/schizofrenie in India, als ik me de details goed herinner. Mensen met deze ziekten functioneerden beter dan in westerse landen, deels door steun van de familie maar ook omdat artsen het meer als een ziekte behandelden met oog op zekere genezing.
Nu ja, méér lichamelijk ongemak... in ieder geval mogen kinderen van zieke ouders hun lichamelijke ongemakken in ieder geval benóemen, en hoeven dit niet weg te moffelen.
Ik denk ook aan mijn jeugd, bv dat ik vaak heftig op medicijnen reageerde, of hartkloppingen had, en steeds moest horen dat het psychisch was. Het mocht er dus niet zijn. Er wordt dus aardig geleerd de signalen van je lijf niet serieus te nemen. In gezinnen met chronisch zieke ouders is er wellicht meer ruimte deze zaken te benoemen zoals ze zijn, en dat ze vandaaruit ook meer gerapporteerd worden. (Los van de mogelijkheid natuurlijk dat ook de kinderen van deze ouders wellicht meer kans hebben op ziekte).
STOP de mishandeling van ME patiënten!
Andere culturen maken meer misbaar rond hun kwalen. Veel ge oh en ge ah. Doen gauw heel klagerig, met lage pijn grens, terwijl je eerder vermoed dat die grens juist hoger zou moeten liggen, met veel verbijten enzo, gezien de vaak hardere leefwereld waar ze meestal uit voort komen.
Veel daarvan in ziekenhuis mee gemaakt en ervaren.
Misschien werkt het bij kinderen zo dat ze nog geen beschrijving van het soort ongemak of pijn kunnen geven zodat ze zich groot houden naar de ouder toe om hen niet te veel te ontrieven. Ze cijferen zich uit loyaliteit in de gegeven situatie vaak gauw weg, kinderen.
Niks gevonden over lichamelijke ziekten die kinderen van chronisch zieke ouders kunnen krijgen. Wel psychisch.
http://www.trouw.nl/tr/nl/4492/Nederlan ... knel.dhtml
Veel daarvan in ziekenhuis mee gemaakt en ervaren.
Misschien werkt het bij kinderen zo dat ze nog geen beschrijving van het soort ongemak of pijn kunnen geven zodat ze zich groot houden naar de ouder toe om hen niet te veel te ontrieven. Ze cijferen zich uit loyaliteit in de gegeven situatie vaak gauw weg, kinderen.
Niks gevonden over lichamelijke ziekten die kinderen van chronisch zieke ouders kunnen krijgen. Wel psychisch.
http://www.trouw.nl/tr/nl/4492/Nederlan ... knel.dhtml
Jaaaa die psychische variant kan je in NL natuurlijk in overvloed vinden, dat is mij wel duidelijk. Daarom was het artikel waar ik het over heb zo verfrissend anders.
Maar ik wil het nog eens nalezen, kijken waar het onderzoek op gestoeld is en hoe groot de groep was, dan kan ik het nog eens naast de bias van ons kikkerlandje leggen.
Maar ik wil het nog eens nalezen, kijken waar het onderzoek op gestoeld is en hoe groot de groep was, dan kan ik het nog eens naast de bias van ons kikkerlandje leggen.
STOP de mishandeling van ME patiënten!
Dat psychische gezever is zelfs tot de puzzelwereld doorgedrongen.
Gezocht werd "psychisch letsel". Moest "trauma" worden in de puzzel, terwijl dat woord in eerste instantie lichamelijk bedoeld is en dus de vraag beter had kunnen zijn gewoon: "letsel", zonder de aanduiding psychisch er voor.
Er bestaat immers nog steeds de trauma helicopter en afdeling Traumatologie in een ziekenhuis, met allerlei breuken enzo......En daar liggen echt geen psychisch gestoorden!
Het woord "stress" is ook behoorlijk verkracht, terwijl dat ook zeker alleen op lichamelijke condities kan duiden.
Had dat verfrissend anders zijn in dat artikel niet betrekking op het feit dat kinderen hun eigen, nog lichte lichamelijke klachten te veel en te lang negeerden (vanuit mijn eerder genoemde loyaliteit), zodat ze erger en onomkeerbaarder werden?
Gezocht werd "psychisch letsel". Moest "trauma" worden in de puzzel, terwijl dat woord in eerste instantie lichamelijk bedoeld is en dus de vraag beter had kunnen zijn gewoon: "letsel", zonder de aanduiding psychisch er voor.
Er bestaat immers nog steeds de trauma helicopter en afdeling Traumatologie in een ziekenhuis, met allerlei breuken enzo......En daar liggen echt geen psychisch gestoorden!
Het woord "stress" is ook behoorlijk verkracht, terwijl dat ook zeker alleen op lichamelijke condities kan duiden.
Had dat verfrissend anders zijn in dat artikel niet betrekking op het feit dat kinderen hun eigen, nog lichte lichamelijke klachten te veel en te lang negeerden (vanuit mijn eerder genoemde loyaliteit), zodat ze erger en onomkeerbaarder werden?
Stress = mechanische spanning en trauma = verwonding.
Als ze uit loyaliteit zo zouden hebben gezwegen gaan ze dit niet opeens in een enquete anders doen. Dan zou dat verzwijgen hun tweede aard zijn en gaat niet het licht opeens aan omdat je een vragenlijst voor je neus hebt.
Ik denk dus eerder dat de andere kinderen teveel geleerd hebben niet op hun lijf te letten.
Als ze uit loyaliteit zo zouden hebben gezwegen gaan ze dit niet opeens in een enquete anders doen. Dan zou dat verzwijgen hun tweede aard zijn en gaat niet het licht opeens aan omdat je een vragenlijst voor je neus hebt.
Ik denk dus eerder dat de andere kinderen teveel geleerd hebben niet op hun lijf te letten.
STOP de mishandeling van ME patiënten!
Wb India, in NL worden schizofrenen ook behandeld met med's en met het idee het zoveel mogelijk te beheersen/genezen. En ik vraag me echt af of het beter is daar wat dit betreft; het is karma enzo ... Wsl zullen de meeste armen niet eens bij de GZ komen en hoe hun families dan zijn? Nee, ik geloof dat je verreweg het beste af bent in het Westen, vaak behalve als je zoiets idioots hebt als ME natuurlijk. 
Maar een psychisch trauma, PTSS, bestaat toch al heel lang in de taal en praktijk. Het is natuurlijk een lichamelijke toestand, net als andere psychiatrische aandoeningen, maar iig mede ontstaan door gebeurtenissen. Dat noemen ze dan psychisch. Het onderscheid tussen psychiatrie en neurologie zou weer teruggedraaid moeten worden, denk ik, zodat het woord psychisch niet meer misbruikt zou worden. Psychische klachten, ja, psychische ziekten niet.
Annac, dat lijkt mij ook veel te ver gezocht, van die loyaliteit. Maar lu, jouw verklaring vind ik ook niet zo logisch, als een kind bijv buikpijn heeft, zegt het dat wel lijkt me.
Maar een psychisch trauma, PTSS, bestaat toch al heel lang in de taal en praktijk. Het is natuurlijk een lichamelijke toestand, net als andere psychiatrische aandoeningen, maar iig mede ontstaan door gebeurtenissen. Dat noemen ze dan psychisch. Het onderscheid tussen psychiatrie en neurologie zou weer teruggedraaid moeten worden, denk ik, zodat het woord psychisch niet meer misbruikt zou worden. Psychische klachten, ja, psychische ziekten niet.
Annac, dat lijkt mij ook veel te ver gezocht, van die loyaliteit. Maar lu, jouw verklaring vind ik ook niet zo logisch, als een kind bijv buikpijn heeft, zegt het dat wel lijkt me.
Life smells...
Ik geloof zeker niet meer dat je in het westen beter af bent, en ME is daarop geen uitzondering.Uit onderzoek van de Wereld Gezondheids Organisatie (WHO) is meerdere malen aangetoond dat de 'ziekte-duur' na een psychotische periode in niet-westerse landen veel korter is dan in westerse landen. ...
In een rapport van de WHO uit 1996 staat bijvoorbeeld het volgende te lezen:
...Such figures, however, hide a wide variation across geographical areas. In the WHO 10-country study at two-year follow-up, the percentage of cases with full remission after a single episode ranged between 3% in the USA and 54% in India, while the cases with continuous psychotic illness varied between 2% in Nigeria and 33% in Japan (Jablensky et al., 1992).
....
This undoubtedly means that enviroment plays a crucial role as an outcome determinant in schizophrenia. The factors that underlie higher improvement rates in developing countries, however, remain ill-defined, although better tolerance of the sick role, availability of suitable jobs, supportive family attitudes and extended family networds have been suggested as explanations (Leff et al., 1987; Leff et al. 1992 ; El-Islam, 1982).
Ik geloof ook niet in deze verklaring vanuit loyaliteit, maar ik denk wel, dat áls een kind zich zou aanwennen (wat ik dus niet aannemelijk acht als verklaring voor deze getallen) om lichamelijke ongemakken níet te noemen, hij/zij dit dan ook niet zal doen op een vragenlijst/enquete. Ook dan zou de loyaliteit gewoon doorspelen.asje schreef: Annac, dat lijkt mij ook veel te ver gezocht, van die loyaliteit. Maar lu, jouw verklaring vind ik ook niet zo logisch, als een kind bijv buikpijn heeft, zegt het dat wel lijkt me.
Het is maar zeer de vraag hoe effectief de medische behandelingen zijn. Psychofarmaca worden snel gegeven uit angst voor verergering, uit angst niets te doen. Uit angst dat de patiënten iets ernstigs zullen doen. Verder is de effectiviteit zeer twijfelachtig. De bijwerkingen van die medicijnen zijn vaak vreselijk en ook op lange termijn slecht voor de gezondheid.
Ook worden snel dempende middelen ingezet waardoor de patiënt ook met een verslaving komt te zitten.
"Medical Fallaci" noemt Speight dit, de megalomanie van de artsen dat ze denken dat zij en zij alleen de sleutel van onze gezondheid hebben.
De enige die mij spontaan belde met gezondheidsadvies was een Indiase vrouw die ik zijdelings kende. Zij herkende het ziektebeeld en gaf adviezen, adviseerde ook richting natuurgeneeskunde. Was direct geïnteresseerd en betrokken en gericht op verbetering van mij toestand.
In de westerse cultuur zijn we door de humbug van de artsenij erg ver weggeraakt van de gewone verzorgende handelingen die ieder mens zijn naaste zou kunnen geven. Inplaats daarvan zijn wij onthand en denken dat de kennis van boven moet komen. Artsen doen ook niets om dit beeld te doorbreken.
Ook worden snel dempende middelen ingezet waardoor de patiënt ook met een verslaving komt te zitten.
"Medical Fallaci" noemt Speight dit, de megalomanie van de artsen dat ze denken dat zij en zij alleen de sleutel van onze gezondheid hebben.
De enige die mij spontaan belde met gezondheidsadvies was een Indiase vrouw die ik zijdelings kende. Zij herkende het ziektebeeld en gaf adviezen, adviseerde ook richting natuurgeneeskunde. Was direct geïnteresseerd en betrokken en gericht op verbetering van mij toestand.
In de westerse cultuur zijn we door de humbug van de artsenij erg ver weggeraakt van de gewone verzorgende handelingen die ieder mens zijn naaste zou kunnen geven. Inplaats daarvan zijn wij onthand en denken dat de kennis van boven moet komen. Artsen doen ook niets om dit beeld te doorbreken.