ME-Gids.Net

N.a.v. de wandeling kan ik begrijpen dat sommigen van jullie aan ME denken. Maar volgens mij was de situatie van die moeder een puur psychische of een die naadloos past op Van Den Houdenhovens theorie, maar dan zonder welke lichamelijk verdere afwijkingen, slapeloosheid, ontstekingen, koorts en veel plassen etc etc dan ook.

Het woord moe kwam bv ook never nooit aan bod.

Een overmaat aan stress en angststoornissen. Ze had het in haar vorige relatie inderdaad, zoals ze zelf al zei, te ver laten komen. Het kwaad was al geschied.

Ik weet zelf uit een diep langdurig, enigszins vergelijkbare traumatiserende ervaring, in 1977, dat dat inderdaad lichamelijk intense pijn kan geven door heel het lichaam, doch niet zo gespecificeerd als ME -ers dat hebben. Dat zat meer verborgen in het lichaam, in de borst, zo je wil, zonder dat er diarree oid aan te pas komt. Ik had het geluk op tijd hulp te hebben gezocht en gekregen. Niet direct de goede, maar toch. Zij was daar domweg door allerlei omstandigheden minder gelukkig in. Zij wilde er bv voor haar kinderen zijn, ik had die toen nog niet.

Ik kan me voorstellen dat als de pijn waar ik het over heb te langdurig aanhoudt en niet meer overgaat of steeds weer de kop op blijft steken, je daar van af wil en dood wil. Het voelde als een soort vreemd lichamelijk/psychisch of viseversa lijden.

Maar ja, dat is mijn verhaal.

Houdenhove is een zwamneus.

Hehe, Lulu, alleen om jouw opmerkingmoet ik deze doc zien.

de stelligheid over uitspraken over wat de symptomen van ME zijn en vooral niet psychologisch, geven mij hetzelfde gevoel als bij de discussie over ME en LYme.

Ook hier worden dingen gesteld, die echt niet bewezen zijn....
Hypothesen en theorieën worden tot feiten gemaakt.
Ook in deze zijn er nog allerlei wisselwerkingen mogelijk.....

Stelligheid waar geen zekerheid is, doet oordelen over meningen van anderen.

Zeker josje, ik weet dat ik te stellig ben.
Maar dat is het gevolg van de macht die de psychiatrie zich heeft toegekend. Zíj geven geen openingen voor andere interpretaties en denken dat hun mening waarheid is.
Ook door hoe het denken van de maatschappelij doorspekt is van allerlei psychologische humbug.

Ik weet niet wat het beeld bij deze vrouw heeft veroorzaakt. Wat ik wel weet, is dat ik artsen die onze ziekte voortdurend beschrijven met moeheid, ook al zeggen de patienten op grote schaal dat er vooral andere kenmerken essentieel zijn, en psychiaters die maar al te graag de meest zotte stikkers plakken op mensen met een lichamelijke aandoening. Ik geloof hen niet.
Ik geloof niet dat deze psychiaters objectief feiten verzamelen, ik geloof niet dat ze luisteren naar wat de patient vindt, zij hebben hun eigen (waan)waarheid.

Kijk alleen maar naar de richtlijn ME, 95% van de patiënten stemt tegen. Wie luistert daarnaar? Inbreng van de mensen om wie het gaat wordt niet meegenomen.

Ik blijf in ieder geval stellig dat ík niet weet wat er met haar aan de hand was, maar dat ik zeker niet geloof in de interpretaties van de psychiatrie. En ook niet in degenen die zij beïnvloeden.

lulu schreef:Wat ik wel weet, is dat ik artsen die onze ziekte voortdurend beschrijven met moeheid, ook al zeggen de patienten op grote schaal dat er vooral andere kenmerken essentieel zijn, en psychiaters die maar al te graag de meest zotte stikkers plakken op mensen met een lichamelijke aandoening. Ik geloof hen niet.
Ik geloof niet dat deze psychiaters objectief feiten verzamelen, ik geloof niet dat ze luisteren naar wat de patient vindt, zij hebben hun eigen (waan)waarheid.

Hoi Lulu,

Helemaal mee eens!

Helaas...
en dit geldt niet alleen voor psychiaters en artsen..

Groetjes Bella

Lulu, helemaal met je eens, inclusief Van Den Houdenhoven.

Ik las ooit een boek van hem en was het waar het et fysiologische gedeelte betreft met hem eens. Bij zijn conclusie, diagnose en behandeling haakte ik af want toen deelde hij plotseling de menselijke geest een soort goddelijk, zichzelf genezend talent toe.

En zoals in de voormalige Sovjet Unie matigt zich de psychiatrie zich bijna feitelijk puur politieke macht toe. (Vandaar dat ik het hier zo vreselijk koud vind, net Siberie.....)

Een lichamelijke klacht = een lichamelijke klacht, en voor het lichaam maakt het niets uit hoe die ontstaan is. Je kunt je een tijd regelmatig ziek voelen nav omstandigheden (zoals rouwen om een dierbare), maar ook dan is het lichamelijk. Alleen hoef je dan niet te denken dat je een ziekte hebt, het gaat vanzelf weer over. Iets lichamelijks kan niet 'psychisch' zijn, dat is de grote leugen waarop het psychosomatische model is gebaseerd. Bijv hoofdpijn na spanning is nog steeds hoofdpijn. Laat staan een ernstig ziektebeeld. Deze vrouw kon werkelijk niets meer en was gewoon ernstig ziek, ontstaan na een griep (...).

En dan ook nog: psychiatrische ziekten zijn ook hersenziekten (veroorzaakt ín de hersenen of elders in het lichaam), ook lichamelijk dus. In werkelijkheid is er dus niet eens een tegenstelling. Maar het is natuurlijk wel van het grootste belang een juiste diagnose te hebben, zodat je je toestand goed kunt begrijpen.

Psychologische problemen bestaan wel, maar dat is van een heel andere orde. Zoals bijv in de war zijn over iets in je leven ed en daar ben je niet ziek bij. Als je er wel ziek bij bent is er (ook of alleen) iets lichamelijks aan de hand.

Yep asje, ik ben helemaal mee eens.
Je zegt het weer goed.

ik ook, hoor

en af en toe probeer ik iets anders er nog bij te zeggen, maar dat komt niet binnen, dus daar hou ik mee op.
Omdat psychologie in ME-land vies is en besmet, om dat de uitvoerders ervan zich beroerd gedragen. En de boosheid daarover laat geen verdere nuancering over psychologische processen toe.
Alsof die processen niet mogen bestaan, lijkt het wel.....

Nee hoor josje. Maar psychologisch is bv dat je niet-helpende gedachten hebt tav gebeurtenissen of mensen, en die kan je met cgt omzetten tot meer constructieve gedachtengangen.

Het is net als bij kinderen die ziek worden, die worden snel volwassen en realistisch. Dit zie ik ook gebeuren met het overgrote deel van de ME-ers hier, we worden binnen korte tijd door confrontatie met deze ziekte juist superrealistisch.
Wat Nijmegen zegt over verkeerde, "in stand houdende" gedachten klopt niet, ook niet hun theorie dat er twee groepen zijn, de over- en de onderpresteerders.
Er zijn drie groepen, en de grootste groep heeft een realistisch ziekteinzicht en doet juist zoveel mogelijk precies wat in hun vermogen licht (pacing). Die groep gaat ook zo goed mogelijk om met de stemmingen die bij deze ziekte horen.

Wanneer mensen ptss-achtige kenmerken hebben, dus gedachten niet kunnen ombuigen, dan is het mi erg de vraag (maw ik denk het dus zeker) of er een fysiologische verstoring, een lichamelijk lijden dus, aan ten grondslag ligt.

dat denk ik ook.

alleen spelen er veel meer psychologische processen, bij ziekzijn dan cgt en wat Nijmegen zegt.

Ook dat weet ik, maar demystificatie hiervan is op zijn plaats, evenals het temperen van het geloof in deze discipline.

..., ik weet dat ik te stellig ben

Waar dan?

Nu, soms formuleer ik niet voorzichtig genoeg, hoewel het bij het nalezen toch wel meevalt.
Op de weinige informatie die ik heb kan ik natuurlijk niet een goed oordeel vellen. Ik oordeel meer op kennis dat de psychiatrie stelselmatig onze aandoening wenst te ontkennen.

(Mijn gevoel is heel stellig dat hier een ME-gelijkend ziektebeeld speelt, maar ik kan dat natuurlijk niet zeker weten. Maar omdat jij en ik vaak dezelfde opvattingen hebben, is het voor jou wsl eerder logisch dan stellig?)