ME-Gids.Net

Hey iedereen!

Ik ben nieuw op dit forum.
Niet helemaal nieuw, want ik kijk al een klein tijdje hier rond!
Ik heb me dus ook maar even aangemeld!

Nou is mijn vraag hoe jullie ervaring met artsen in het ziekenhuis is geweest? Waren ze begripvol of waren er ook veel die duidelijk lieten merken dat ze vonden dat het maar tussen de oren zit?

In het ziekenhuis waar ik onderzocht ben om ME vast te stellen heb ik lieve artsen gehad, maar ook 1 arts waar ik duidelijk van kon merken dat ze maar vond dat ik me niet zo moest aanstellen, terwijl ik toendertijd elke dag dood ziek in bed lag, alles was te veel..
Ik heb nu nog steeds zulke dagen, maar gelukkig heb ik ze niet elke dag meer.
Wel kan ik heel verdrietig en somber worden als ik aan die arts terug denk of aan mensen om me heen die het niet begrijpen. (ik heb gelukkig ook veel mensen om me heen die wel heel begripvol zijn en voor me klaar staan!)

Maar hoe gaan jullie daar mee om? Met onbegrip?
En hoe verwerken jullie je verdriet?


Liefs

Welkom op het forum amber!
Iedere arts is anders maar over het algemeen zul je veel onbegrip/ongeloof vinden helaas. Soms is er wel begrip maar kunnen ze er verder niets mee, de meeste artsen hebben geen of verkeerde kennis over ME.
Voor mij is de beste manier om met het onbegrip om te gaan op zoek te gaan naar artsen die je wel kunnen helpen. Er zijn een paar plekken in Nederland waar je heen kan gaan o.a. het ME/CVS centrum in Amsterdam.

Het belangrijkste is naar je lichaam te blijven luisteren en laat je niet gek maken! Jij weet zelf dat het niet tussen je oren zit!

Groetjes Pauliene

Ja precies, jammer dat er zoveel onbegrip is.
Het zal zoveel helpen als iedereen weet wat ME nou echt inhoud en wat voor het heeft op het dagelijks leven.

Ik ben zelf toevallig sinds een week gestart in het CVS centrum in Amsterdam.
Het is heerlijk dat ik even niets hoef uit te leggen, dat ze overal rekening mee houden en me echt willen helpen!

Nu maar hopen dat er een juiste behandeling komt die de situatie een beetje beter kan maken.

Groetjes amber

Niets verbaasd mij meer wat artsen betreft.
Een arts heeft mij er ooit van beschuldigd dat ik cocaine zou snuiven, wat absoluut niet het geval was.
Ik ben juist heel erg tegen drugsgebruik.
Ik heb nog gezegd dat ze dan ter plekke meteen mijn bloed moest afnemen om het te bewijzen, maar dat wilde ze niet.
Het onderwerp ligt juist wat gevoelig in onze familie, omdat we er ooit wel mee te maken hebben gehad met een familielid.
Ik had een beginnend gat in mijn neus tussenschot en dat kon volgens haar alleen door cocaine gebruik onstaan.
Kon absoluut niet een bijwerking zijn van de neusspray die ik al jarenlang elke dag moest gebruiken van haar (ookal stond dat zelfs in de bijsluiter!).
Ik vertrouw artsen gewoon niet meer en neem ze al helemaal niet meer serieus.
Ik ben ook patient in Amsterdam en daar is het natuurlijk een heel ander verhaal, dat zijn topartsen die je met respect behandelen en waar ik wel het volste vertrouwen in heb.

Ik heb gelukkig een begrip volle arts al vanaf het begin. Heeft nooit tegen gewerkt voor door verwijzingen naar mogelijkheden.
Ik hoop weer naar Amsterdam terug te gaan zoals ik lees dat deze toch de beste is met begrip en mogelijkheden.
Lelystad is geen optie meer...
Binnenkort de trein gaat het wat makkelijker...
Maar gelukkig een arts die me ook in de gaten houd.

Ik ben vanaf mijn 17e tot 4 jaar geleden (ik ben nu 43) behandeld als psychiatrisch patient. Ik heb diverse diagnoses gekregen, allemaal tussen de oren. Tot ik 4 jaar geleden bij dr Wijlhuizen kwam (een verademing) en sinds een jaar bij DML. Sinds daar heel veel afwijkende bloedwaardes zijn gevonden, begint mijn huisarts me ook wat serieuzer te nemen.

Maar als ik voor andere dingen bij artsen kom, kijken ze me aan alsof ze het in Keulen zien onweren als ik het over ME heb.