Zelfsabotage?

[anaska]

Hallo allemaal.

Dit wordt een raar verhaal, maar ik hoop dat er evengoed mensen zijn die tips hebben.

Ik had ME-klachten vanaf mijn 16e. Ik wist toen niet dat het ME was, dacht dat het psychisch zou zijn vanwege traumatische jeugdervaringen (dan gooien artsen het daar automatisch op). Toch ben ik blijven zoeken naar allerlei behandelingen om meer energie te krijgen. Toen ik 32 was, ben ik bij een geneeskundige geweest die me behandelde met alternatieve middelen, en... binnen drie weken was ik van al mijn klachten af . Er ging een nieuwe wereld voor me open, ik maakte nieuwe plannen. Ik ben ongeveer driekwart jaar klachtvrij geweest.

Nu komt het rare deel: er was iemand in mijn leven die eerder ook jaloers op mij leek te zijn. Ik was de enige die het niet zag, mijn omgeving zag het wel. En nu leek het alsof ze het niet goed kon hebben dat ik nu (nog) meer mogelijkheden had doordat ik mijn gezondheid terug had. Het leek of het terugwinnen van mijn gezondheid bij haar iets triggerde. Anyaway, ze heeft ervoor gezorgd dat mij iets heel traumatisch overkwam. Ik wil niet teveel in detail treden, maar het overtrof de traumatische ervaringen die ik in mijn jeugd had meegemaakt ruimschoots. Ik was er bijna niet meer geweest.

Na die enorm heftige periode was ik terug bij af. Eigenlijk zelfs zieker dan ik eerder was. Maar ik was vol goede moed, ik wist dat het te genezen was, er zijn zoveel therapieën voorhanden. Ik knapte vrij snel weer op (blijkbaar hoor ik dus in de categorie die beter kán worden), maar zo gauw ik me realiseerde dat het goed met me ging, en ik dat uitsprak, was ik weer ziek. En dat gebeurde daarna ongeveer 80 keer. Ik kan snel opknappen van therapieën, maar zogauw ik voel dat ik beter aan het worden ben en daar blij over ben, zorgt mijn lichaam er weer voor dat ik terug bij af ben. Ik ben nu 8,5 jaar verder. Ik heb allerlei therapieën gehad om het trauma te verwerken, ontspanningstherapieën, NLP, etc, maar ik 'mag' nog steeds niet beter worden. Ja, beter worden mag wel, maar nooit langer dan 1 dag. Ik moet er trouwens bijvertellen dat ik, als ik beter word, niet meteen veel meer ga doen, juist omdat ik weet dat je er voorzichtig mee moet zijn als je ME hebt.

Ik ben op het moment weer even radeloos. Wat kan ik nog doen? Het lijkt alsof iets in mij uit zelfbescherming heeft besloten niet meer beter te worden, en dat 'deel' kan ik niet op andere gedachten brengen. Terwijl voor de rest alles in mij beter wil worden en uit het leven halen wat erin zit.

Herkenning? Suggesties? Tips?

[anaska]

Even een aanvulling. Ik denk dat bovenstaande te maken heeft met stress. Toen ik een jaar of tien geleden genas, stond ik er onbevangen in. Ik had alleen maar positieve gevoelens over mijn herstel.

Sinds het laatste trauma kan ik niet meer tegen stress, mijn lichaam vangt het niet goed op. Ik vermoed dat als ik herstel, er nu ook angstige emoties bij komen kijken, omdat het de vorige keer 'mis' ging toen ik herstelde. Door die stress raak ik dan weer ziek. Een vicieuze cirkel waar ik de rest van mijn leven in zou kunnen blijven zitten.

Ik slik wel al vitamine B complex voor mijn zenuwstelsel om dit op te vangen, en lijnzaadolie. En ik doe ontspanningsoefeningen, etc. Toch is dit niet genoeg. Hoe kom ik uit de cirkel?

[karolien]

Misschien heb je gewoon ME, en mss genees je daar gewoon niet echt helemaal van?

Ik heb ook momenten gehad dat ik dacht dat ik genezen was, bv. na de Gesrettherapie, ik was heel goed toen.
Maar ben toch ook weer heringevallen.
Volgens mij heeft het weinig met zelfsabotage te maken, maar alles met de staat van je lichaam.

[marlène]

Als ik het goed begrijp, denk jij dat je onderbewustzijn het jou niet gunt om beter te worden?

[anaska]

@Marlène, ik denk dat mijn onderbewustzijn me het allerbeste gunt, maar dat er angst komt opspelen als ik beter word, omdat in die periode dat ik klachtvrij was, mij iets gruwelijks overkwam. Dan is het gevoel van beter worden in mijn onderbewustzijn gelinkt geraakt aan het trauma, dus dat levert stress op.
In de eerste jaren dat ik ziek was, was ik zo ziek dat ik niet kon weten waar mijn lichaam op reageerde. Toen ik wat opknapte ging ik verbanden zien. Ik vond het eerst zo vreemd dat ik het niet kon geloven, maar toch...
Daarbij opgeteld dat een stressreactie gifstoffen in het lichaam laat vrijkomen, plus het feit dat iemand met ME slecht afvalstoffen kan afvoeren, zou het kunnen verklaren.

Ik weet nog dat ik vroeger, ongeveer een jaar of 15 geleden, ook vaak ziek werd als ik ergens van schrok. Was ik uit eten met een man die iets zei wat bij mij verkeerd viel, en hop: keelontsteking. Het gebeurde vaak dat ik fysiek reageerde op stress.

Ik wil hiermee niet zeggen dat ik denk dat ME 'tussen de oren zit'. Er is biomedisch van alles mis, dat heeft P v M bij mij ook onderzocht. Ik denk wel dat bij mij stress (en het niet goed kunnen opvangen hiervan, er lijkt bij mij hierin wat beschadigd) ervoor zorgt dat er lichamelijk van alles uit balans blijft.

Ik heb ook veel fysieke therapieën gevolgd, met voedingssupplementen, APStherapie, bicomtherapie. En ja, dat had effect, alleen tijdelijk, precies tot het moment dat ik uitsprak dat het beter ging. Dat kan na 80 keer toch geen toeval meer zijn?

Ik hoop dat ik het duidelijk heb kunnen uitleggen, anders lees ik het wel.

[anaska]

Misschien heb je gewoon ME, en mss genees je daar gewoon niet echt helemaal van?

Ik heb ook momenten gehad dat ik dacht dat ik genezen was, bv. na de Gesrettherapie, ik was heel goed toen.
Maar ben toch ook weer heringevallen.
Volgens mij heeft het weinig met zelfsabotage te maken, maar alles met de staat van je lichaam.

Maar, Karolien, je schrijft 'ik was heel goed toen'. Dus je bent langer goed geweest dan een dag?
Bij mij is het apart dat ik nét op het moment dat ik bij mezelf denk 'jippie, ik ga goed', of het uitspreek naar anderen, ik vanaf dat moment binnen een paar uur weer terug bij af ben.

O ja, en ik geloof wel dat ik ME heb, maar ik geloof ook dat daarvan te genezen is. Misschien niet 100% te genezen, maar wel voor een groot deel.

[stier]

De dingen die in me opkomen: een aantal gesprekken met een psycholoog (die de koppeling beter worden / trauma kan losweken), een mooie reis maken, een andere omgeving opzoeken, nieuwe mensen ontmoeten, elke dag 10 x tegen je zelf zeggen dat je het waard bent om te mogen léven!

Heel veel succes, klinkt lastig.

[marlène]

Zou je het een posttraumatische stressstoornis noemen?

[anaska]

@Stier, bedankt voor het reageren. Het zijn precies de goede tips, maar ik heb het allemaal al gedaan. Ik ben in therapie geweest bij een psychologe die gespecialiseerd is in ptss. Heb daar veel aan gehad. Heb ook NLP gehad, en me daar ook zelf in verdiept zodat ik het zelf kan toepassen. Affirmaties pas ik ook toe, maar soms valt een positieve affirmatie helemaal verkeerd (en dat is waarschijnlijk nog een teken aan de wand).
Ik heb hypnotherapie gehad, waardoor ik mijn leven - binnen de grenzen - weer wat heb kunnen opbouwen. En ik heb een paar fijne vakanties gehad in het buitenland.
Maar mijn energieniveau blijft me enorm beperken (alsook de typische MEklachten, zoals allergieën en intoleranties).

@Marlène, dat klopt, volgens deskundigen werd het een ptss genoemd. Of het na de behandeling nog steeds een ptss is, weet ik niet.

Bedankt voor het meedenken.

[marlène]

Heb je al eens EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing) geprobeerd?

[stier]

Hoi Anaska, ja door dat lage energieniveau en de lichamelijke kwalen lopen we ook continu tegen onze mentale grenzen / uitdagingen aan. Of het nou angsten zijn of juist dromen, twijfels of overtuigingen... ze komen allemaal keihard binnen. Je kunt ze immers ook niet ontlopen door bijv. te gaan sporten, werken of socializen. Achter de schermen is het hard werken met deze ziekte .
Ik hoop dat je en paadje naar buiten weet te vinden. De dingen die mij uiteindelijk een instant goed gevoel geven zijn de natuur en fijne mensen.

[anaska]

Marlène, grappig: nadat ik deze stukken had geschreven, dacht ik aan EMDR. Het geeft al vaak verheldering om het op te schrijven en na te denken over de feedback. Ik heb 1 keer EMDR gehad, bij de psychologe die in ptss gespecialiseerd is, maar een keer is natuurlijk niet genoeg om te weten of ik er echt wat aan heb. Verder waren het vooral praatsessies.

Ik heb gegoogled, en zie dat er verschillende toepassingen van EMDR zijn. Bedoel je die op traumaverwerking is gericht, of de EMDR tegen stress? Heb je er zelf ervaring mee?

[karolien]

Dat zou kunnen, he, dat je dat onbewust aan elkaar linkt, beter worden en trauma.
Dan zal je idd een goede hulpverlener moeten zoeken die dat samen met je kan loskoppelen, zoals Stier zegt.
Het is alleen: goede hulpverleners lopen niet dik!

[marlène]

Ik ken maar één soort EMDR en dat is bij het ontkoppelen van herinneringen en trauma's. Zelf heb ik geen ervaring maar ik heb het ooit opgezocht omdat ik een prikfobie heb. In mijn zoektocht naar oplossingen kwam ik EMDR tegen. Het leek me wel interessant

[anaska]

@Stier, alles komt inderdaad meer binnen. Zie dan maar weer in evenwicht te raken.
Vorige week was ik voor het eerst sinds 8,5 jaar zo enthousiast dat ik 'bijna uit mijn plaat ging'. Ik was aan het fotograferen met mijn nieuwe camera en de resultaten waren buitengewoon. Na een uur had ik zwarte kringen rond mijn ogen, terwijl ik bijna nooit meer kringen heb. Ook positieve stress komt hard binnen. Maar daar werd ik niet ziek van, ik moest alleen even rustig gaan liggen.