Dag 1
Lactose ademtest, oftewel van 8 tot 12 met je stijve lijf in een wachtkamer hangen en om het half uur in een spuitje blazen. Wat is het ook een *#$@%^& ziekte! Je lijf is te stijf om te blijven zitten, maar je bent te moe om even een rondje te lopen. He hallo, daaristie weer, onze alom bekende vicieuze cirkel.
Tussendoor een vraaglijst invullen... hersens.. waar zijn mijn hersens... die had ik toch meegenomen? Chips, vergeten!Op consult bij DML, blij dat mijn hubbie bij me was. Ben mijn hersens vergeten weet je nog!? Wat ik nog wel weet is dat ik op de bank mocht gaan liggen en hij dat speciale plekje aanraakte. Dat plekje wat veel van ons hebben, het bevindt zich ergens diep in je buik en als het aangeraakt wordt schiet je als een kat omhoog om je vervolgens met je nagels aan het plafond vast te houden. Ja dag, ik kom echt niet meer naar beneden, ik hang hier prima! Je blijft mooi van mijn speciale plekje af! Jep, ik heb dat plekje dus ook, fijn!
Rond 12 uur voor de laatste keer blazen en dan gewapend met een potje en een doosje richting hotel. Dat potje vind ik niet zo erg, maar dat doosje baart me toch wel zorgen! Afijn, aangekomen in het hotel op het bed geploft en daar niet meer van af gekomen tot het toch wel tijd werd voor..... HET DOOSJE!
In het doosje zitten de attributen voor de Fecale Microbiële Analyse oftewel ik mag gaan strontscheppen
. Oke, ik heb een potje met schepje aan het dekseltje, een zakje waar het potje in moet, een zakje met onduidelijke inhoud (ik neem aan om de gierlucht weg te houden) en een handschoen. ÉÉN DUN HANDSCHOENTJE! 
Nu ben ik het persoon die hooguit 1 x in de 3 a 4 dagen de kliko buitenzet en laat ik nu net de dag ervoor zijn geweest! Bij die gedachte kreeg ik het toch wel erg benauwd! Om een lang verhaal kort te maken, het is me gelukt en ik heb mijn eten binnen kunnen houden. Maar ik kan je wel vertellen, DIT WIL IK NOOIT MEER DOEN! Ieuw! En al helemaal niet op een hotelwc waar het zo smal is dat je nauwelijks je kont kan keren! Gadverdegadverdegadver!Dag 2:
's Ochtends eerst het ander potje gevuld, wat toch een stuk makkelijker is dan het potje van HET DOOSJE vullen. Bij Himmunitas aangekomen het potje en HET DOOSJE afgegeven en me genesteld in de wachtkamer.
Fructose ademtest, hetzelfde riedeltje als dag 1. Wippend van de linkerbil naar de rechterbil, naar beide billen de tijd door zien te komen en om het half uur in een spuitje blazen. Ik heb echt geen geduld!
Verder is er zoveel bloed afgenomen dat ik verwachtte dat ieder moment dracula de hoek om zou komen lopen. Gelukkig scheelt het me niks om bloed te zien, alleen in het begin moet ik wegkijken. Ik ga van mijn stokje als ik een naald zie! Mijn lieve bloedaftapper waarschuwde me dat ik het rustig aan moest doen wanneer ik op zou staan, anders kon ik duizelig worden. En dat zegtie tegen een doorgewinterde ME-er, een beetje duizeligheid krijgt mij echt niet klein hoor, ha, ik worstel en vermorzel bijna iedere dag een krokodil genaamd duizeligheid! Maar wel lief en zorgzaam van hem, trouwens ieder lid van de staf vind ik schatjes. Rond 12 uur klaar en de 2 uur durende reis richting thuis aanvaard. De rest van de week was ik nog geen dubbeltje waard en ik heb ik voornamelijk doorgebracht op de bank en in bed.
Afgelopen woensdag had ik dan eindelijk de afspraak om mijn uitslagen te bespreken en de inspanningstest. 's Ochtend om 7 uur vertrokken richting België en de reis ging voorspoedig.
De inspanningstest was zwaar, ik heb het zowaar 10 hele minuten volgehouden! Echt een conditie van 0,00000%! Daarna bij DML geweest en mijn immuunsysteem is dus naar z’n grootje, er huist een retrovirus in mijn lijf en ik heb een paar voedselintoleranties. Die laatste vallen me reuze mee, had ik veel meer van verwacht. Om er achter te komen welk virus mijn lijf en leven verziekt moet ik een gastroscopie ondergaan.
DML is niet echt spraakzaam (zoals ik al op het forum had gelezen), dus het is even wennen hoe met hem om te gaan. Toen ik binnen was vroeg zei hij: "In Nederland was er niks bij u gevonden he?" Ik: "Nee, niks". Vervolgens schuift hij mij de onderzoeksresultaten onder mijn snufferd en vertelt erbij dat alles was rood is afwijkend is. Ooowke.. Ik zie rood en ik zie getallen, maar ik heb absoluut geen idee waar ik nu naar aan het kijken ben. Alsof een monteur de motorkap van de auto omhoog krikt, op een zwart onderdeel wijst en tegen mij zegt: "Ziet u, daar zit het probleem".
Ik ben nog te onervaren om te weten welke vragen ik moet stellen om er achter te komen wat ik weten wil. Daar komt bij, ik moet er ook nog achter zien te komen wat ik wil/moet weten.
Er is een afspraak gemaakt bij C. Tobback (dietiste) op vrijdag 9 september. Ze gaan proberen om op die dag ook de gastroscopie te plaatsen. Zou het allemaal dan toch nog goed komen? We shall see!!!
Na thuiskomst was ik weer helemaal gesloopt, ben benieuwd hoe lang dit nu weer gaat duren.
Het wachten is nu op het behandelplan welke via de mail toegestuurd gaat worden. Geduld is een schone zaak!!!! Maar het is moeilijk om dat op te brengen nu ik weer het idee heb dat er iets aan te doen is. Ik wil vechten en wel NU! Denk dat ik maar vast wat vitamines ga aanschaffen, dan heb ik in ieder geval het idee dat ik er al mee bezig ben. Moet ik eerst "even" uitsnuffelen welke voedingssupplementen, want er zijn er zoooooooo veel.
) 
In mijn ogen heb ik het vervelendste onderzoek al gehad: HET DOOSJE! 
