ME-Gids.Net

Een moeilijke vraag, maar wanneer weet je dat echt alles op is aan je als wezen dus je lichaam, je verstand en je psyche? Je banksaldo is makkelijk, die kan je checken en als die op 0,00 staat heb je niets meer uit te geven. Maar je als mens heb je niet zo'n metertje.

hmm je stelt wel moeilijke vragen

misschien als je helemaal niets meer wil?

Of niets meer kunt

zolang je nog belangstelling/liefde/interesse hebt voor jezelf en het leven/mensen om je heen, dan ben je niet op, je krijgt altijd ook terug......

Ik weet inmiddels uit ervaring dat het heel lang duurt voordat je echt op bent. Ik riep t al jaren en pas vorig jaar storte mijn lijf letterlijk in. Was daar zelf verbaasd over. t komt wanneer je t het minst verwacht (maar is dan niet met alles zo? )

Zolang het hartje nog klop ben je nog niet echt op.
Of het leven nog draaglijk is is een geheel andere kwestie.

Ik kan me wel vinden in de uitspraak van Brandy.
Als je zelf nog het gevoel hebt dat je er enigszins bent (over)leef je nog

Moeilijk moeilijk ik denk dat dit een dilemma voor velen is. Wanneer ga je over je grenzen, wanneer kun je ECHT niet meer pffffffff ik worstel er al 10 jaar mee en hoop nog steeds dat ik het ga leren.

Groetjes,
Sterre

Iedereen bedankt voor het antwoord. Meeste zeggen dus als iets niet meer functioneert of belangstelling toont het op is. En wat als je hart blijft kloppen, maar je voor je gevoel heel uitgehold en leeg bent? Ben je dan echt op?

brandy schreef:zolang je nog belangstelling/liefde/interesse hebt voor jezelf en het leven/mensen om je heen, dan ben je niet op, je krijgt altijd ook terug......

Mijn zus had dit alles nog toen ze verkoos te sterven.
Ik denk dat het antwoord op deze vraag voor iedere mens anders is.

Voor mij zou het stoppen als ik voor mijn verzorging in handen zou vallen van vreemden. Gelukkig heb ik nu mijn man nog en mijn beide zoons.

goeiemorgen,

Voor mij zou het stoppen als ik in een verzorg huis moet,
omdat ik niet meer voor mezelf zou kunnen zorgen.
dat is mijn grootste nachtmerrie.
ik heb nu thuishulp en mijn kinderen.

lieve groetjes petraroos
.

@stargazertje: ik denk dan je dan ook wel kan stellen dat je op bent.
Je hebt geen levensvonk meer. Probeer die terug te vinden en probeer hoe moeilijk het ook is toch te genieten van de hele kleine dingen.
Kijk naar je lichamelijke en geestelijke toestand.
CVS is niet iets psychisch maar geest en lichaam staan wel met elkaar in verbinding.

Ik heb zelf ook erg moeilijke periode vooral in de wintertijden is het 3x zo erg. Zowel lichamelijk als geestelijk maar toch heb je daarna wel weer een iets betere periode en daar probeer ik dan zoveel mogelijk van te genieten. (Lukt helaas ook niet altijd hoor!) Het blijft moeilijk

Wens je heel veel sterkte.

@stargazertje: het klinkt alsof je enorm gedeprimeerd bent. Ik heb zelf dat vooral in de eerste jaren van de ziekte veel gehad, vooral in slechte perioden. Bij mij waren de depressieve gevoelens hetgevolg vande slechte lichamelijke toestand, vanhet opgesloten zijn en bijna niets kunnen. Ik weet natuurlijk niet of dit bij jou ook zo is. Maar wat mij hielp om de depressieve episodendoor te komen was, om steeds voor ogen te houden dat het straks weer beter zou gaan en dat ik dan ook niet meer zo gedeprimeerd zou zijn. En dat was steeds ook het geval, als het dan weer beter ging en ik kon weer iets meer voelde ik mij mentaal ook weer een stuk beter. Dus als dit bij jou ook zo is: hou je haaks! hou vol! Veel sterkte! Andreas

Lieve stargazertje

ik denk dat je gerust mag toegeven aan jezelf dat de ziekte je zwaar te pakken heeft. Je zou deze vraag niet stellen als je hoop had dat er beterschap aan de horizon is. Ik spreek uit ervaring. Sinds twee maanden krijg ik baxters en zware cortisone erbij en toegegeven, mijn plannen voor de toekomst worden concreter ipv een hoop kribbels op papier.

Blijf voor jezelf zoeken naar een arts die je au serieux neemt. Vraag me niet hoeveel dokters ik heb gezien want ik ben de tel kwijt. Geef niet op, blijf zoeken tot een behandeling aanslaat. Probeer Low dose naltrexone, neuraal therapie, hoge dosis Q10, glutenvrij, ... het werkt bij mij en bij zoveel anderen. Blijf zoeken naar een arts die je wil helpen.

Op deze pagina staat een lijst met neuraal artsen:
http://www.me-gids.net/Forum-viewtopic- ... art-0.html

Het is pas op de dag dat jij het opgeeft. Sommige mensen trekken de stekker eruit ook al hebben ze zogezegd alles (huisje, tuintje, boompje). Hou je eigen vlammetje van hoop brandende, blijf zoeken naar oplossingen.

Hoi Stargazertje en anderen,

Ik durfde dit onderwerp tot nog toe niet op het forum te zetten, dus ik ben blij dat Stargazertje dit aangedurfd heeft. Ik denk dat ik me deels aansluit bij Hermine, als mijn verzorging in handen van vreemden zou vallen. Ik heb geen partner of kinderen, dus als mijn ouders er niet meer zijn, dan wordt het een moeilijke zaak.
Maar ook als ik al lange tijd niet meer uit bed kan en ik alle behandelingen die binnen mijn vermogen liggen gedaan heb.
Ik vind dat ík mag bepalen wanneer het genoeg is. Maar ik denk ook dat je je grenzen blijft verleggen zolang je nog een beetje hoop hebt. En ik zal het niet zomaar opgeven. Zeker nu niet, nu er zo veel gebeurt op het gebied van ME/CVS. Maar voorlopig zijn mijn ouders er nog en ik ben niet bedlegerig en ik heb hoop dat mijn behandeling aanslaat. Ik wil echter wel een wilsbeschikking gaan vastleggen. Ik hou graag de touwtjes in eigen handen. Ik denk dat dat me rust geeft.

Veel liefs,

Spring

Dank je Spring. Ik vind dat dit moeilijke onderwerp toch ooit aangesneden moet worden. Ik wil ook zelf kunnen bepalen wanneer genoeg genoeg is en leven lijden wordt. Wie kan het beste bepalen dan jezelf?

Ja ik moet bekennen dat ik momenteel geen beterschap aan de horizon zie, alleen donkere wolken. Ik zit momenteel zo enorm vast voor al langere tijd en ben momenteel mijn eigen grootste vijand. Toch geef ik het nog niet op. Het enige wat ik wel wil weten, wanneer vinden jullie dat alles op is. Zoveel mensen, zoveel verschillende meningen.