help, ik weet het niet meer
Geplaatst: 01 jun 2011, 09:33
Dag Iedereen,
Ik stel me even voor.
Ik ben een man van 35 jaar, mijn vrouw is 30
ik heb twee kinderen uit mijn vorig huwelijk, zij heeft een dochtertje.
Zij heeft al een tijdje cvs, maar het wordt steeds erger.
Ze heeft geen job, dus zit elke dag thuis.
Ik probeer zoveel mogelijk de huishoudelijke taken op mij te nemen : was, strijk, kuis, eten maken,...
'snachts slaap ik meestal in een ander bed, om haar zoveel mogelijk rust te geven. Als ik haar niet wakker hou, dan houdt zij me wel wakker.
Ik probeer steeds vriendelijk haar mening te vragen, en samen zaken te bespreken.
Zij is echter enorm prikkelbaar.
Als ik haar iets vraagt, zegt ze dat ze geen computer of wandelende agenda is.
Soms antwoord ze helemaal niet.
Ze heeft ook een ochtendhumeur, dus 'smorgens praat ik gewoon niet tegen haar, aangezien het dan toch geen zin heeft.
Af en toe hebben we gelukkig wel eens een gesprek waarin ze me verteld dat ze me wel graag ziet, en dat het allemaal de schuld is van die verschrikkelijke ziekte.
Ik heb echter wel problemen met deze situatie.
Deze zaken gebeuren er regelmatig :
- Opmerkingen over kleinigheden zoals iets niet opgeruimd, iets vergeten, of gewoon een sms verkeerd geïnterpreteerd en nog vele andere zaken
- Als ik haar vraag of ik kan helpen, antwoord ze niet, of zegt ze dat ik het wel zelf moet zien.
- Mijn kinderen die teveel op hun kamer zitten, of te lang op internet (ze gaan soms naar hun kamer omdat ze zelf niet weten hoe ze er mee moeten omgaan, en om de boze reacties van haar te vermijden)
- Haar dochtertje daarentegen behandelt ze op een andere manier, die kan minder verkeerd doen. Soms blaft ze mij en mijn kinderen af, en begint ze met haar dochtertje te spelen alsof er niets gebeurd is.
- Aanrakingen, knuffels, zelfs een kus kunnen er al maanden niet meer af.
- De laatste keer dat we gevreën hebben is reeds meer dan 6 maand geleden.
- Als ze een opmerking maakt, dan probeer ik mijn woorden te wikken en te wegen, want ik word zo snel verkeerd begrepen.
Ik maak soms 100 sms-jes die ik dan opnieuw wis, omdat ze zouden verkeerd geïnterpreteerd zouden kunnen worden. Als ze me iets zegt, dan kan ik soms geen antwoord formuleren, uit angst van een verkeerde reactie uit te lokken, en dan krijg ik als verwijt dat ik niet kan communiceren en dat het lijkt alsof alles me koud laat.
Ik ben heel aanhankelijk, maar de laatste tijd zonder ik me meer en meer af, aangezien ik het niet meer aankan dat ik steeds wordt afgeblaft. Nochtands probeer ik zoveel mogelijk mijn best te doen.
Ik vind geen rust meer, ik weet niet meer wat ik moet doen als ik thuis kom. Soms loop ik wat rond naar de vogels te kijken buiten, omdat ik niet goed weet wat te doen. Ik moet dan ook 'savonds oppassen dat ik niet teveel lawaai maak als haar dochter slaapt (6jaar)
Ik zou alles doen voor een knuffel, maar durf haar gewoon niet meer aan te raken, want meestal gilt ze het uit als ik maar probeer haar aan te raken.
Ik ben gek aan het worden, vind het zo moeilijk.
Ik kan het zelfs niet meer verdragen als mijn kinderen mij een knuffel willen geven. Als ze mij iets vragen begin ik ook al te stijgeren.
Ik heb haar al geconfronteerd over mijn "gemis" en zij zegt dat het wel zal beteren als het beter zou gaan met haar.
Regelmatig hebben we ook een meningsverschil.
Als ze op me zit te vitten, en ik ben overtuigd van mijn gelijk, dan kan ze dit niet verdragen. Dan reageert ze furieus omdat ik haar niet begrijp, en dat ik maar eens in haar plaats zou moeten stellen, ik zou dan wel anders piepen.
Dan enkele uren, dagen of meer enkel beeld en geen klank. Als het eens teveel wordt, dan maak ik me boos en dan is het hek volledig van de dam. Maar ja, ik ben ook maar een mens.
Ik loop dan de muren op, en zonder me dan zoveel mogelijk af. Als ik dan bij haar ben, dan weet ik met mezelf geen blijf. Ik kan haar niets vragen, want ze antwoord niet. Ik wil dan wel praten, maar wordt afgeblaft. Ik loop dan rond als een kip zonder kop.
Ik ben blij als ik 'smorgens kan gaan werken, dan ben ik er even uit. Maar ik zit toch regelmatig met muizenissen in mijn hoofd en dat doet me tijdens mijn dagtaak soms ook minder goed functioneren. Ik hoop dat dat mijn baan niet kost.
Ik hoop dat jullie mij wat goede moed en tips kunnen geven.
Help! Ik word gek!
Ik stel me even voor.
Ik ben een man van 35 jaar, mijn vrouw is 30
ik heb twee kinderen uit mijn vorig huwelijk, zij heeft een dochtertje.
Zij heeft al een tijdje cvs, maar het wordt steeds erger.
Ze heeft geen job, dus zit elke dag thuis.
Ik probeer zoveel mogelijk de huishoudelijke taken op mij te nemen : was, strijk, kuis, eten maken,...
'snachts slaap ik meestal in een ander bed, om haar zoveel mogelijk rust te geven. Als ik haar niet wakker hou, dan houdt zij me wel wakker.
Ik probeer steeds vriendelijk haar mening te vragen, en samen zaken te bespreken.
Zij is echter enorm prikkelbaar.
Als ik haar iets vraagt, zegt ze dat ze geen computer of wandelende agenda is.
Soms antwoord ze helemaal niet.
Ze heeft ook een ochtendhumeur, dus 'smorgens praat ik gewoon niet tegen haar, aangezien het dan toch geen zin heeft.
Af en toe hebben we gelukkig wel eens een gesprek waarin ze me verteld dat ze me wel graag ziet, en dat het allemaal de schuld is van die verschrikkelijke ziekte.
Ik heb echter wel problemen met deze situatie.
Deze zaken gebeuren er regelmatig :
- Opmerkingen over kleinigheden zoals iets niet opgeruimd, iets vergeten, of gewoon een sms verkeerd geïnterpreteerd en nog vele andere zaken
- Als ik haar vraag of ik kan helpen, antwoord ze niet, of zegt ze dat ik het wel zelf moet zien.
- Mijn kinderen die teveel op hun kamer zitten, of te lang op internet (ze gaan soms naar hun kamer omdat ze zelf niet weten hoe ze er mee moeten omgaan, en om de boze reacties van haar te vermijden)
- Haar dochtertje daarentegen behandelt ze op een andere manier, die kan minder verkeerd doen. Soms blaft ze mij en mijn kinderen af, en begint ze met haar dochtertje te spelen alsof er niets gebeurd is.
- Aanrakingen, knuffels, zelfs een kus kunnen er al maanden niet meer af.
- De laatste keer dat we gevreën hebben is reeds meer dan 6 maand geleden.
- Als ze een opmerking maakt, dan probeer ik mijn woorden te wikken en te wegen, want ik word zo snel verkeerd begrepen.
Ik maak soms 100 sms-jes die ik dan opnieuw wis, omdat ze zouden verkeerd geïnterpreteerd zouden kunnen worden. Als ze me iets zegt, dan kan ik soms geen antwoord formuleren, uit angst van een verkeerde reactie uit te lokken, en dan krijg ik als verwijt dat ik niet kan communiceren en dat het lijkt alsof alles me koud laat.
Ik ben heel aanhankelijk, maar de laatste tijd zonder ik me meer en meer af, aangezien ik het niet meer aankan dat ik steeds wordt afgeblaft. Nochtands probeer ik zoveel mogelijk mijn best te doen.
Ik vind geen rust meer, ik weet niet meer wat ik moet doen als ik thuis kom. Soms loop ik wat rond naar de vogels te kijken buiten, omdat ik niet goed weet wat te doen. Ik moet dan ook 'savonds oppassen dat ik niet teveel lawaai maak als haar dochter slaapt (6jaar)
Ik zou alles doen voor een knuffel, maar durf haar gewoon niet meer aan te raken, want meestal gilt ze het uit als ik maar probeer haar aan te raken.
Ik ben gek aan het worden, vind het zo moeilijk.
Ik kan het zelfs niet meer verdragen als mijn kinderen mij een knuffel willen geven. Als ze mij iets vragen begin ik ook al te stijgeren.
Ik heb haar al geconfronteerd over mijn "gemis" en zij zegt dat het wel zal beteren als het beter zou gaan met haar.
Regelmatig hebben we ook een meningsverschil.
Als ze op me zit te vitten, en ik ben overtuigd van mijn gelijk, dan kan ze dit niet verdragen. Dan reageert ze furieus omdat ik haar niet begrijp, en dat ik maar eens in haar plaats zou moeten stellen, ik zou dan wel anders piepen.
Dan enkele uren, dagen of meer enkel beeld en geen klank. Als het eens teveel wordt, dan maak ik me boos en dan is het hek volledig van de dam. Maar ja, ik ben ook maar een mens.
Ik loop dan de muren op, en zonder me dan zoveel mogelijk af. Als ik dan bij haar ben, dan weet ik met mezelf geen blijf. Ik kan haar niets vragen, want ze antwoord niet. Ik wil dan wel praten, maar wordt afgeblaft. Ik loop dan rond als een kip zonder kop.
Ik ben blij als ik 'smorgens kan gaan werken, dan ben ik er even uit. Maar ik zit toch regelmatig met muizenissen in mijn hoofd en dat doet me tijdens mijn dagtaak soms ook minder goed functioneren. Ik hoop dat dat mijn baan niet kost.
Ik hoop dat jullie mij wat goede moed en tips kunnen geven.
Help! Ik word gek!