ME-Gids.Net

Na 4 jaar op bed gelegen, ben ik de laatste 2 jaar mijn leven heel langzaam aan het opbouwen. Maar ik merk dat ik geregeld erg depressief ben. Soms tot het uiterste (doodwens)

Het is wanneer ik te weinig rust, overprikkeld ben en over mijn grens ga. Ik leef nog steeds erg afgezonderd en mijn activiteiten zijn veelal solo en binnenshuis. Vaak heb ik het niet eens in de gaten dat ik overprikkeld ben, maar dan heb ik zulke donkere gedachten dat ik er zelf van opkijk. En dan weet ik " Oh ja, je moet gaan slapen" En wanneer ik weer wakker word en uitgerust ben dan is er helemaal niets aan de hand.

Nu weet ik dat depressie je heel erg vermoeid kan maken.
Maar nu ervaar ik het andersom.

Weet iemand of er een soort chemische reactie plaatsvindt in je hersenen wanneer je oververmoeid bent?

Hoi syl,
Ik reageer soms heel depressief als ik bepaalde voedingstoffen genomen heb waar ik intolerant voor ben, nl. gluten, dan lijkt het 2 dagen later alsof al het leven uit mijn lijf gezogen word en er niks meer inzit dan leegte.
ik ben dus zeker dat er ergens een soort chemische reactie plaatsvind in mijn lijf, als ik me goe daan mijn dieet houd, gaat het veel beter met me...
Misschien heb je hier iets aan...

Syl schreef:maar dan heb ik zulke donkere gedachten dat ik er zelf van opkijk. En dan weet ik " Oh ja, je moet gaan slapen" En wanneer ik weer wakker word en uitgerust ben dan is er helemaal niets aan de hand.

Weet iemand of er een soort chemische reactie plaatsvindt in je hersenen wanneer je oververmoeid bent?

Hoi Syl,

Het eerste stukje hierboven herken ik heel erg, dat je van de uitputting erg gedeprimeerd wordt. Als ik een goede dag heb, wordt voor mij wéér bevestigd wat ik al weet, n.l. dat mijn uitputting NIET psychisch, maar lichamelijk is. Op een lichamelijke goede dag voel ik me psychisch zeer goed. Het psychische volgt het lichamelijke dus...

Wat betreft de chemische reactie in de hersenen dat zou ik niet precies weten, maar ik vermoed dat het best te maken zou kunnen hebben met hormonale schommelingen, stofjes als serotonine, adrenaline, noradrenaline, enz.

Hi Syl, het lijkt me helemaal niet raar om van zo'n treurig bestaan agv deze rotziekte vlagen van depressie te hebben! Enerzijds is dat dus een mentale kwestie, maar ik sluit niet uit dat ook stofjes in je hersenen hier een grote rol in kunnen spelen. Zelf kan ik bijv. heel slecht tegen adrenaline, niet zozeer met klachten van depressie, maar wel dat onrustige gevoel tot paniek aan toe en dat is op zichzelf al weer super vermoeiend. Ms dat je dit soort stoffen aanmaakt als je overprikkeld raakt?

Sterkte ermee, groeten van Bloem

Dank jullie wel.

Hey Syl, ik denk dat die gevoelens helemaal niet zo gek zijn. Op die momenten is je lichaam zo verschrikkelijk moe en uhh hoe leg ik dit uit...
Er zijn bijvoorbeel experimenten geweest waarbij mensen zolang mogelijk wakker moesten blijven. Deze mensen werden niet alleen depressief maar kregen bijvoorbeel ook waanideeën en illusie's. Op de momenten dat ik mezelf zo voel, zeg ik ook heel bewust tegen mezelf dat ik moe ben en die dingen dus niet echt denk en voel, maar dat is puur de vermoeidheid die dan praat. Misschien helpt het als je dat in gedachten houd, anders ga je namelijk piekeren over díe gevoelens terwijl die dus eigenlijk niet "echt" zijn, snap je?

pff lekker helder uitgelegd, t is weer bedtijd geloof ik

Ik heb de laatste 5 maanden ook een soort nervous breakdown gehad, omdat ik me te veel heb belast. Niet alleen depressief, maar ook erg overemotioneel, ik herkende mezelf niet meer. Inderdaad wat je zegt: waanideeen, dingen niet meer in perspectief kunnen zien. En ook geen controle hierover hebben...

Is idd. een verklaring....

@Syl, voor mij ook erg bekend. Zowel depressieve gevoelens als overemotioneel en labiel. Ik durf dat alleen meestal niet hardop uit te spreken, behalve op het forum bij mijn man en beste vriendinnen. Ik zie ze anders al kijken: zie je nou wel, het is toch echt een depressie die dit alles veroorzaakt. Maar wij weten wel beter, het komt door de ME.

Ik ben nieuw op het forum........

Hebben jullie boek van M. Maes al gelezen? Ik ben er net in begonnen. Op een van de eerste bladzijden staat dat depressie net als ME/CVS door ontstekingen komt. Dus vaak samengaat en biologische oorzaak heeft.

Yep, ik heb het vol belangstelling gelezen.

ik herken ook dat wanneer je overprikkeld bent en teveel hebt gedaan voor wat eigenlijk voor je goed is, je sneller prikkelbaar en negatief kan worden.
Dus duidelijk gevolg van....

He allemaal,

Ken het probleem maar al te goed. Heb ook zo van die perioden dat ik het allemaal ff helemaal niet meer zie zitten en een stuk emotioneler ben wat vaak in de wintermaanden nogmaals versterkt wordt.

Liep bij een psycholoog maar die dacht niet dat het echt te maken had met het feit dat ik echt depressief was of psychische problemen had dus die heeft aangegeven dat het niet nodig is om nog verder bij haar in behandeling te blijven want tussen mijn oren had ik het allemaal wel op een rijtje alleen de situatie van o.a. ziek zijn, eenzaamheid dat maakt het nog wel een moeilijk maar dat ik menselijk. Maar weinig aan te doen.

Nu kwam tijdens een huisarts bezoek voor iets anders naar boven dat ik het leven niet altijd ff fijn vind vooral als ik heel moe ben dan vraag ik me nog wel eens af waarom ik nu eigenlijk leef maar dat zijn van die momenten.

NOU KOMT HET. nog geen 1,5 week later ligt er een brief bij de post waar ik wordt uitgenodigd voor een onderzoek met een arts en een psychiater. GEKKER moet het toch niet worden.

Heb al diverse psychologen gehad die niets voor me kunnen betekenen en dat het duidelijk niet tussen mijn oren zit maar blijkbaar denkt de huisarts daar toch net iets anders over. Grrrr.

Maar ben bang dat als ik niet naar de afspraak ga en de uwv neemt contact met de huisarts op dat ik dan weer de behandeling in de weg sta.
Dus denk dat ik gewoon naar de afspraak ga en ze ff een poepie laat ruiken.

TUSSEN DE OREN M'N R...!!!!

Als iemand een artikel weet over depressie als kenmerk van CVS, zou je het willen posten? Dank je wel.

Het boek van dr Maes gaat hier over.

Ik word soms erg depressief van alle klachten en gevecht voor erkenning...
Mijn wil is zo groot en die gaat niet goed samen met mijn lichamelijke toestand en dat maakt me echt zo nu en dan depressief(tijdelijk)
Ik denk dat dit heel normaal is als je leven zo word beinvloed door een ernstige ziekte en je niet het leven wilt en kunt leiden dat je graag zou willen..
Ik vind het ook erg voor mijn gezin die ook ""last"" heeft van de situatie....

Groetjes Niessie