ME-Gids.Net

vrouw,lang glanzend D,bruin haar, stralende blauwe ogen en een vrolijke lach op haar mond,
met haar was het lachen, en dat is wat een ieder vond.
Nu is ze spoorloos, ze is ontvoerd,
ik voel me nu echt beroerd.
een leven zonder haar is, betekend heel veel verdriet,
en een ieder dat dat ook zo ziet,
als je haar vind laat het mij weten,
er is een leegte in mijn hart, ik kan haar niet vergeten,
DADERPROFIEL;
groot en sterk, als je niet mee werkt een sluip moordenaar.
je ziet hem niet, maar is wel degelijk daar,
hij is koud en kil, en als je niet mee werkt, slaat hij je neer,
en dat doet hij dan keer op keer.
wil je dit overleven, geef hem dan gelijk en doe wat hij wil,
gedraag je, en houd je zoveel mogelijk stil.
Hopende dat hij eens word gevonden,
en dat jij genezen word van al je wonden.
deze klootzak zal niet blijven bestaan,
meerderen gaan achter hem aan.
Maar voor diegenen die ontvoerd zijn, zullen veel tranen worden gelaten,
Ik voor deze vrouw wel, want ik kan dat niet laten.

hopende op een goed afloop..

mooooi...!!!

nou ze moesten eens weten...
wie biedt er losgeld...
wie komt er met de gouden tip...
welke dader zouden we liever doodknuppelen...

goed geschreven

Ben ik de enige die er niets van begrijpt?

Tanto, Hyby spreekt over zichzelf als "slachtoffer" in de zin van dat ze is ontvoerd door ME

Ik vind 'm goed verzonnen Hij hoort technisch eigenlijk niet onder het topic "gezocht", maar ik laat dit topic voorlopig staan (kan zijn dat de andere mods 'm alsnog verplaatsen trouwens)

Hyby, heel goed onder woorden gebracht.
Nu ik dit lees besef ik dat ook ik mijzelf al jaren kwijt ben.
Altijd was ik actief, altijd wel ergens mee bezig.
En nu? Ach, laat ik maar niets zeggen.Jullie begrijpen het wel.

ik ben mezelf echt niet meer.. als mijn zoon ( die licht autistisch is) bij mij komt en zegt; mam zullen we lekker de stad in gaan, kopje koffie drinken.. breekt mijn hart.. en voel ik heel erg verdrietig.. en moet ik uit leggen dat ik dat niet kan.. en dat moet ik dus vaker, omdat hij het niet echt begrijpt.. en telkens de uitleg weer vergeet.
ik ben niet meer die spontane meid .. die zegt ; kom we gaan shooppen.. en terasje pakken en gek doen.
mijn zoon heeft daar wel erg veel moeite mee.
en zo zijn er meer dingen waar je telkens mee geconfronteerd word..
en dat maakt mij heel erg verdrietig..

ik kan ook niet meer huilen .. dus het blijft in mijn hart zitten..
al die emotie doet pijn..

5 à 6 jaar geleden kon ik nog een uur/anderhalf wandelen met de hond.

Gisteren ben ik achter de rollator een brief gaan posten. Uit en thuis 10 minuten, bek af maar apetrots dat het mij gelukt was zonder even te gaan zitten.
Waar je al niet blij mee kan zijn.

Het lijkt mij heel moeilijk om te moeten accepteren dat je niet meer aan de verwachtingen van je zoon kan voldoen.

Oh ja natuurlijk. (Er zijn dagen dat ik nog wel kan nadenken....). Herkenbaar ook.

Ik heb ook zo'n idee dat mijn leven tijdelijk op hold staat. Een intermezzo zeg maar. Wel een beetje een lang intermezzo inmiddels.

heeeeel mooi en herkenbaar geschreven

Mooi geschreven!

Mooi geschreven en zo herkenbaar...