ME-Gids.Net

Zijn er dames op het forum die duidelijk ziek zijn geworden tijdens hun zwangerschap?


Dr Paul Cheney schreef in één van zijn nieuwsbrieven dat progesteron tijdens de zwangerschap XMRV kan activeren.

"De hormonen van de zwangerschap en vooral progesteron zijn mede verantwoordelijk voor het activeren van env eiwitten van ERV's die blijkbaar grotendeels verantwoordelijk zijn voor deze immunosuppressie.

Het is waarschijnlijk dat progesteron het XMRV env-eiwit activeert ..."


Dat zou volgens hem ook de reden zijn waarom er vier maal meer vrouwen dan mannen deze ziekte hebben. Hun hormonen maken hen er gevoeliger voor.

Ik dus.. DML noemde bij mij juist de oestogenen als verantwoordelijke!
En inderdaad zijn er daarom zoveel meer vrouwen ziek.. Mannen hebben niet de hormonen die bij vrouwen vaak de trigger zijn..

Voor mijn zwangerschap kon ik nog 30 uur werken en had ik een half sociaal leven.. Nu ben ik aan huis gebonden...

Ik ook een flinke klap gekregen van zwangerschap...

ik heb na mijn eerste zwangerschap elke week 1 of meer migraineaanvallen gehad dat werd zo erg dat ik op een gegeven moment alleen nog maar ziek was, tijdens mijn tweede zwangerschap werd ik van het ene op het andere moment in 1 keer doodmoe en voelde ik me erg ziek, dit was het begin van mijn me.

DML heeft mij ten zeerste afgeraden om zwanger te worden nu. Pas als ik helemaal beter ben, kan dat veilig. Hij zei dat als ik nu zwanger zou worden, ik me tijdens de zwangerschap waarschijnlijk beter zou voelen, maar daarna waarschijnlijk bedlegerig zou worden!

Hier schrik ik wel van! Ik ben juist bezig om zwanger te worden. Wat nog niet echt wil lukken.... Ben er bang voor dat ik er zieker van wordt, maar je hoort zoveel verschillende verhalen dat ik toch maar in het diepe spring. En als mensen tijdens hun zwangerschap ziek worden is het dus nooit zeker wat er gebeurd als je zwanger wordt, ook niet als je gezond bent dus!

Tijdens mijn tweede zwangerschap kreeg ik een zware griep, heel veel hoesten en sputum opgeven. Twee jaar na de bevalling, in 2002 werd de diagnose CVS gesteld. Sindsdien geregeld luchtweginfecties.

Ik ben zeker veel zieker geworden tijdens en na de zwangerschap!!!
Ik ben ook nog zwanger geworden door IVF dus extra hormonen gehad en ik werd zwanger van een tweeling .......
Na de bevalling ben ik ingestort en kreeg verplicht 3 dagen hulp omdat ik het niet meer aankon....
Ik was ook tijdens de zwangerschap zo ontzettend moe dat ik ook opgenomen ben geweest voor de bevalling(34 weken) ik kon niet meer en ik dacht toen ook dat ik nooit zou kunnen bevallen omdat ik de energie niet had

DML heeft ook aan mij aangegeven dat hormonen(welke weet ik niet meer) de situatie zeker verslechterde ........

@Niessie Dat zijn de oestrogenen.. Die vallen weg na de bevalling en dan kan het heeeel hard gaan..

Wat Princesa zegt is mij dus overkomen.. Ik voelde me beter tijdens zwangerschap en na de bevalling kon ik meteen niks meer.. Ik ben dan ook niet in staat om meer dan 2-3 uurtjes in de week alleen voor mijn kind te zorgen.. Ook al mocht ik ooit nog herstel ervaren durf ik de zwanger-word-stap nòòit meer te maken...

He allemaal,

Ik schrik heel erg van jullie verhalen. Ben 38 en heb toch nog steeds een stille hoop om kinderen te krijgen (ik heb er nog geen). Ik denk continu over het risico wat dat inhoudt, mensen in mijn omgeving snappen dat niet. Die hebben vaak een vrij naief idee van dat het na een zwangerschap allemaal wel goed komt. Ik ben realistischer, maar kan aan de andere kant ook het idee dat ik nooit zwanger zal zijn en kinderen zou krijgen moeilijk verdragen.

wat is het toch een ongelooflijke gruwelijke ziekte !!! Ik kan het ook niet meer eindeloos uitstellen, gezien mijn leeftijd. Wat een rot dilemma !

Zijn er ook mensen bij wie een zwangerschap redelijk is meegevallen (die niet zijn verslechterd?)

Mijn advies voor mensen die echt kinderen willen, is absoluut zorgen dat je een netwerk hebt dat altijd kan klaarstaan om je te helpen.

Ouders, familie en vrienden. Allemaal belangeloos en met de grootste liefde die je maar kan voorstellen.

Ze hebben maar een gil nodig om te begrijpen dat je het niet meer trekt, meer nog, ze zijn pro-actief en je hoeft het hen niet te vragen in het merendeel van de gevallen.

Zodra je kind naar de crèche en school gaat, maak een vriendenboekje en maak contact met de ouders. Met sommigen zal het automatisch zeer goed "klikken" en van het één komt het ander.

Kinderen spelen graag samen. Iedereen heeft er zijn voordeel bij.

Ik sluit me even aan bij Poppetje: zijn er ook mensen waarbij de zwangerschap ik mee gevallen? Of juist daarna?

Wij zijn juist bezig met een kindje en af en toe slaat de paniek wel toe. Wij hebben hier niet echt een netwerk. Iedereen woont verspreid over het land en hebben trouwens zelf ook een druk leven. Als het slecht zou gaan komt het vooral op mijn vriend neer. Hij beseft dat zeer goed en gaat er helemaal voor.

Helaas, ik ben ook alleen maar behoorlijk slechter geworden van mijn 2 zwangerschappen. Maar, ik denk (@poppetje en puck) dat ik het er toch voor over heb gehad. Ja, dat weet ik natuurlijk niet zeker, want ik weet niet hoe ik me nu had gevoeld zonder zwangerschappen....
Maar ja, dan had ik wellicht nu ook nog die kinderwens..
Dus ja, toch het risico nemen zou ik zeggen. Wel moeilijk hoor.

Met 2 kinderen is het echt enorm zwaar! Ook is het intens verdrietig als je je kinderen weer moet 'uitbesteden' omdat je het niet trekt. Maar, zonder kinderen zou ik me ook niet meer kunnen indenken. Ik zou ze niet willen missen.

En inderdaag zorgen voor een goed netwerk van opvang. Hoeft niet perse familie ofzo te zijn. In mijn omgeving zijn ook lieve mensen, buren, kenissen die zien dat ik het zwaar heb, en inderdaad bijstaan indien plotseling nodig. En vergeet het kinderdagverblijf/buitenschoolse opvang niet.

Wij zijn vorig jaar "begonnen". In september raakte ik enorm in paniek: een kind, dat kan ik nooit!!! Toen zijn we een half jaar gestopt en ik liet me leiden door angst. In het voorjaar ben ik bij mezelf te rade gegaan. En onder de angst lag een enorme wens! En daarbij voelt een toekomst zonder kind veel enger dan met kind. Want zonder kind is dit het dan?? Alles opgeteld en afgetrokken wil ik er voor gaan. Willen WIJ er voor gaan. Helaas wil het nog niet echt lukken en af en toe bekruipt de angst me. Helemaal als ik dit topic lees. Maar ik wil me niet laten leiden door angst. Ik wil mijn gevoel volgen zonder de realiteit uit het oog te verliezen.

Puck, angst is inderdaad een slechte raadgever.

Je zal automatisch nieuwe vrienden maken zodra je met je kleintje naar de kinderopvang en school gaat.

Sta ervoor open en laten spelen bij vriendjes, is nog steeds een betere optie dan ze voor de televisie moeten zetten op de momenten dat je hondsziek in de zetel of je bed ligt.