Geplaatst: 27 mei 2006, 11:59
Dan ben ik maar het eerste schaap over de dam! Net als in een net eerder opgericht hoekje op een andere site. Ook daar bevond/bevind ik mij, misschien ten onrechte, maar toch, tussen de ME mensen. Kon immers nergens een uitlaatklep/ghoor vinden voor, in dit geval, ouders.
Ik ben dus Annac met zoon van 22 jaar met 6 jaar ME.
Havo 5 deed hij in 2 jaar, uiteindelijk op een school "voor volwassenen", wat erop neer kwam, dat het 2 e kans leerlingen waren, veel met een deels bijna criminele achtergrond. Hierdoor werd het herhaaldelijk verzuimen van mijn zoon (hij is redelijk mobiel) nogal eens verkeerd begrepen, om het zachtjes te zeggen. En juist daarvoor was hij op deze school gekomen, om zijn eigen tempo enigszins te bepalen.
Maar ja, hiermee was het onderwijsprobleem van de gewone school dus niet gelijk opgelost. Ook de HBO opleiding toonde weinig/geen begrip en moest mijn zoon voortijdig verlaten, ondanks zijn goede cijfers. Heb er spijt van dat ik me er toen niet daadkrachtiger danig mee bemoeid heb, maar zijn vader bv, accepteert ook nog nog maar sinds enkele maanden zijn ziekte: geloofde hiervoor regelmatig, dat hij simmuleerde, er een slaatje uit sloeg.......
Nu zal hij ws. proberen, na een kort VWO en Open Universiteit experiment, toch weer op diezelfde HBO opleiding te komen, maar nu met zwaar geschut. D.w.z. sterke diagnose en hoge eisen aan begeleiding en begrip, zowel op medisch als onderwijskundig gebied. En regelmatige evaluatie t.a. hiervan. B.v. in 2 jaar je propedeuse halen is natuurlijk eigenlijk idioot: is dezelfde regeling als voor een gezond persoon met slechts een beetje pech.
Ondertussen is zijn situatie er niet veel beter op geworden, zul je begrijpen: we zijn al weer 4 jaar van de 6 verder na de middelbare school en de enige vooruitgang is het op kamers wonen, wat dus de laatste maanden uit de hand is gaan lopen: tankt nu noodgedwongen regelmatig thuis bij. Psychisch is hij van tijd tot tijd een wrak, maar door steeds weer op te krabbelen, zien/horen niet veel mensen dat, alleen wij, zijn ouders. Relaties durft hij niet meer aan vanwege de grote, voor hem onoverkomelijke ergere afhankelijkheid daarin. Kortom: zijn leven is momenteel een hel, met slechts enkele lichtpuntjes, zoals o.a. voetbalwedstrijden. (Gezegend zij het aankomend WK)
Via een psychiater van een poli onverklaarbare ziekten op het UMCG in Groningen probeert hij nu zijn weg verder te vinden ook al ziet hij het eigenlijk helemaal niet meer zitten.......
Ik hoop dat meerder naasten hier zullen reageren, want ziek zijn ben je niet alleen.
Ik ben dus Annac met zoon van 22 jaar met 6 jaar ME.
Havo 5 deed hij in 2 jaar, uiteindelijk op een school "voor volwassenen", wat erop neer kwam, dat het 2 e kans leerlingen waren, veel met een deels bijna criminele achtergrond. Hierdoor werd het herhaaldelijk verzuimen van mijn zoon (hij is redelijk mobiel) nogal eens verkeerd begrepen, om het zachtjes te zeggen. En juist daarvoor was hij op deze school gekomen, om zijn eigen tempo enigszins te bepalen.
Maar ja, hiermee was het onderwijsprobleem van de gewone school dus niet gelijk opgelost. Ook de HBO opleiding toonde weinig/geen begrip en moest mijn zoon voortijdig verlaten, ondanks zijn goede cijfers. Heb er spijt van dat ik me er toen niet daadkrachtiger danig mee bemoeid heb, maar zijn vader bv, accepteert ook nog nog maar sinds enkele maanden zijn ziekte: geloofde hiervoor regelmatig, dat hij simmuleerde, er een slaatje uit sloeg.......
Nu zal hij ws. proberen, na een kort VWO en Open Universiteit experiment, toch weer op diezelfde HBO opleiding te komen, maar nu met zwaar geschut. D.w.z. sterke diagnose en hoge eisen aan begeleiding en begrip, zowel op medisch als onderwijskundig gebied. En regelmatige evaluatie t.a. hiervan. B.v. in 2 jaar je propedeuse halen is natuurlijk eigenlijk idioot: is dezelfde regeling als voor een gezond persoon met slechts een beetje pech.
Ondertussen is zijn situatie er niet veel beter op geworden, zul je begrijpen: we zijn al weer 4 jaar van de 6 verder na de middelbare school en de enige vooruitgang is het op kamers wonen, wat dus de laatste maanden uit de hand is gaan lopen: tankt nu noodgedwongen regelmatig thuis bij. Psychisch is hij van tijd tot tijd een wrak, maar door steeds weer op te krabbelen, zien/horen niet veel mensen dat, alleen wij, zijn ouders. Relaties durft hij niet meer aan vanwege de grote, voor hem onoverkomelijke ergere afhankelijkheid daarin. Kortom: zijn leven is momenteel een hel, met slechts enkele lichtpuntjes, zoals o.a. voetbalwedstrijden. (Gezegend zij het aankomend WK)
Via een psychiater van een poli onverklaarbare ziekten op het UMCG in Groningen probeert hij nu zijn weg verder te vinden ook al ziet hij het eigenlijk helemaal niet meer zitten.......
Ik hoop dat meerder naasten hier zullen reageren, want ziek zijn ben je niet alleen.