ME-Gids.Net

Ik heb inmiddels een eigen huisje en ik vind het nu al heerlijk. Lekker even oogjes dicht en niet iets MOETEN doen omdat het weekend is.

Ik ben er nu helemaal klaar mee, ik hou niet meer van hem na wat hij van de week allemaal heeft gedaan.

Nou misschien hoe bozer, hoe makkelijker los te laten/verder te gaan/verwerken??!

Zeker weten!! Van mijn kant is geen enkele sprake meer van twijfel.

Kop op.... de rest is al moeilijk genoeg!!
Dan maar dromen over een nieuwe valentijn vandaag... pfff wat schrijf ik nu.
Kan me zo voorstellen dat je er even hele, helemaal niet wat van moet horen/weten/voelen.
Eh... een hondje..

anto schreef:Wij zijn nu ook al zes weken uit elkaar. Onder het mom van tijdelijk. Maar het lijkt wel erg blijvend te worden. Ik ben deze weken ook erg ziek geweest (griep na griep na griep). En ergens was ik wel blij dat ik rust had en ziek mocht zijn.

Lieve anto,
Veel sterkte!

Warme groet, Henny

Henny,

Dank je,

Alleen zijn heeft zo zijn voors en zijn tegens .

Als ik écht veel zieker zou worden waardoor ik amper meer iets zou kunnen zou ik denk ik zo egoïstisch zijn om haar de keus niet meer te geven en voor haar die beslissing te nemen.
Kun je nog zoveel van elkaar houden, maar als je enkel nog bij elkaar blijft puur ómdat je nou eenmaal van diegene houdt en omdat diegene er niets aan kan doen .. tsja, het zou mijn ding niet zijn en ik zou me niet meer op me gemak voelen bij de ander.

Voor alles hulp nodig hebben, niets leuks meer kunnen doen, enkel op een bank hangen, geen liefdesleven, laat staan seksueel ... Nee! .. dan gun ik m'n grote liefde liever een ander waarmee ze oud kan worden zónder op jonge leeftijd al gebonden te moeten zijn aan iemand die amper meer iets kan.
Nog lulliger, zelf zou ik een ander niet verlaten mocht ze ineens ernstig ziek worden, maar ik kan er niets aan doen.

Natuurlijk is het prachtig dat ze zelfs dan bij je wilt blijven, maar gevoelsmatig is het dan enkel nog uit een soort plichtsbesef en vanuit een moreel oogpunt van "ik kan hem niet nú verlaten", maar ik zou er zelf niet mee om kunnen gaan.
Mijn karakter zou vervagen, alle trekjes die ik had verdwijnen en alles wat we hadden zijn dan ineens herinneringen .. dát wil ik een ander niet aandoen.

Buiten dat heb ik het zelf mee mogen maken met m'n vorige vriendin, die was al ernstig ziek toen ik haar leerde kennen, toch totaal verliefd op geworden maar ik zou het niet nogmaals doen, hoe geweldig zij ook was.
Klinkt misschien bot en lullig, indien dat het geval is zal ik er wel wat dieper op ingaan.

Kan me hier toch niet zo in vinden.. (vind je overigens niet bot en lullig hoor!). Maar ik ben zo'n figuur die alleen nog maar op de bank hangt, maar zou mijn partner juist nu voor geen goud willen/kunnen missen! Daarnaast hebben wij ook een kind waarvoor gezorgd moet worden, dus dat maakt de situatie toch ook weer heel anders.. maar ik ben toch meer het type 'in voor en tegenspoed' .. ME blijft een grillige ziekte.. Straks kan ik over een paar jaar bijvoorbeeld wel weer meer en dat betekent dat we nog vele mooiere jaren samen tegoed kunnen hebben met wel wat meer energie.. Daarnaast ben ik volledig van hem afhankelijk wil ik nog warm eten op mijn bord krijgen :-S

Ik doelde eigenlijk sowieso al meer op een ziekte waarbij verbetering niet meer aanwezig is, niet zozeer op ME in dit geval.
Zelf ben ik ook wel van het 'in voor en tegenspoed', al zou je dat niet uit bovenstaand halen vermoed ik, desondanks vind ik wel dat het een relatie moet blijven en geen huishulp moet worden van je.

Als ik m'n partner door m'n ziekte de deur zou wijzen (of zij mij) dan zit ik ook in de problemen aangezien zij de kostwinnaar is bij ons en ik never nooit alleen in deze woning zou kunnen blijven, maar geld zou niet dé reden moeten zijn om bij een ander te blijven al maakt het situaties wel lastiger natuurlijk.
Het hebben van kids is iets waar ik niet over mee kan praten, maar ik begrijp prima dat dat een situatie ook weer anders maakt en je door dat soort ervaringen ook weer anders in het leven zal staan en anders handelt.

ik weet zowiezo hoe moeilijk het is voor je partner
om altijd maar rekening te houden met een zieke
ook al hebben wij er niet om gevraagt ,om ziek te zijn
ik kan mij voorstellen dat je partner
het ook erg moeilijk heeft
ook zijn haar leven ligt overhoop
je wil nog zoveel .maar het kan niet meer
mijn ervaring is ook dat ik mij vaak schuldig voelt
ook mijn henk kan best wel eens balen
en dat mag hij is ook.hij is ook maar een mens
nee bij mij gaat het niet op in voor en tegenspoed
het gaat om houden van ,en als dat er niet meer is
dan moet je elkaar loslaten
gelukkig is dat bij ons nooit gebeurt
maar ook wij hebben het soms heel moeilijk

Ja het is op alle leeftijden moeilijk. Maar zoals ik nu zelf ervaar, het gaat om de onvoorwaardelijke liefde.
Tuurlijk zal die ander nooit echt begrijpen wat je voelt maar als het respect (voor je grenzen) er is en er over gepraat kan worden is het voor beide partijen dragelijk. Het gevoel dat je niet gekend bent vreet je uiteindelijk op, dan ben je constant aan het verdedigen en uitleggen.
Ook al zou je dan bij elkaar blijven, in feite ben je dan al uit elkaar. Ten minste zo ervaarde ik dat.

Liefde is edelmoedigheid. Loop jij de extra mile zonder dat men dat van je vraagt? Die keuzevrijheid die verdergaat dan respect, verplichtingen, verwachtingen, ... dat noem ik liefde.

Het overschrijdt de grens van de ruilhandel en de verwijten. "Nadat ik dat allemaal voor je heb gedaan ..."

Voor alles hulp nodig hebben, niets leuks meer kunnen doen, enkel op een bank hangen, geen liefdesleven, laat staan seksueel ... Nee! .. dan gun ik m'n grote liefde liever een ander waarmee ze oud kan worden zónder op jonge leeftijd al gebonden te moeten zijn aan iemand die amper meer iets kan.

Jij denkt dat ze beter af is met een ander? Jij zal blij zijn dat er iemand in jouw grootste eenzaamheid en ellende iemand is die je handje zal willen vasthouden. Geestelijk zal zij de meest verrijkende periode uit haar leven meemaken.

Mijn nieuwe lief zei: ik ga er echt niet voor bij je weg. Dát is onvoorwaardelijke liefde. En zeker ook het feit dat hij me ziek heeft leren kennen en het daar meteen mee "moet" doen. Ik bedoel daarmee dat hij niet eerst een paar gezonde jaren met mij heeft meegemaakt. Wat ik wel heel bijzonder vind is hoe we er over kunnen praten, het verdiept onze relatie naar mijn idee meer en sneller dan wanneer ik gezond was geweest.