hoe doen jullie het om rond te komen?
Geplaatst: 27 nov 2009, 22:53
Hallo
Ik heb sedert 11 jaar cvs en fibro, maar de laatste 2 jaar gaat het echt van kwaad naar erger. Nu kom ik bijna niet meer buiten, val om van de slaap en hou het niet van de pijn.
Ik heb me nu een scooter aangevraagd, maar blijkbaar zou het een woner zijn als ik die terugbetaald krijg. Ik ben niet ziek genoeg... In dit apeland hebben ze geen geld om ervoor te zorgen dat ik minstens even buitenkan zodat ik die depressie kan kwijtgeraken (kost hun ook geld hé), ze hebben het geld nodig voor al hun studies om te zien wat het beste zou zijn voor al hun plannen, om die nog meer hoge pieten aan het werk te houden, om mensen die hier aziel aanvragen, het niet krijgen en in beroep gaan en ondertussen een waslijst aan kriminele activiteiten hebben toch een onderkomen te bezorgen in een hotel... Voor al die "gezinshereneringen" zodat die "nieuwe belgen" hun ouders hier ons pensioen kunnen komen halen. En ondertussen trouwen met jongeren uit hun thuisland, want onze cultuur is niet goed genoeg...
Sorry, ik ben absoluut geen racist en weet best dat er genoeg zijn die alles doen om hier een behoorlijk leven op te bouwen.
Maar ik die door een stomme loterijtrekking ziek geworden ben (en het kan iedereen overkomen hé!!) moet maar zien dat ik mijn dokters en behandelingen kan betalen. Want als je er je zou bij neerleggen en niet verderzoeken naar oplossingen(wat ik niet zou kunnen hoor, ik kan dit leven niet aanvaarden), dan wordt je van het riziv gegooid.
Ik kan bijna niet meer buiten, maar heb geen recht op een parkeerkaart. Die scooter die ik aangevraagd heb zal er waarschijnlijk niet komen. Een studietoelag voor mijn kinderen? Ik weet niet hoe je kunt leven als je moet voldoen aan die voorwaarden...
Mijn invaliditeitsuitkering is meestal al op voor de 15° van de maand, alleen aan medische kosten !!Mijn kinderen blijken ookk met het lekkende darmsyndroom te zitten en we doen er nu alles aan om hun te genezen zodat zij dit leven niet krijgen. Maar dat kost ons handenvol geld. Geld dat we normaal gingen gebruiken om later een huis te kopen waar we met een rolstoel inkunnen. Want ook mijn man wacht een leven in een rolstoel...
Eerst was er de diagnose, later begrijp je dat je met beperkingen moet leren leven, dan komen de echte problemen dat je echt niet meer kan, komt de pijn, de vermoeidheid... en de moeilijkheden in je gezin. Want je bent niet alleen die het moet verwerken.Ook voor je man en kinderen is het moeilijk. En dat geeft soms spanningen. Je bent dan machteloos, want jij kan niet meer.... Aanvaarden en ernaar leren leven?? Nee, dat kan ik niet. Dit leven wil ik niet. Dat heeft ook toaal geen waarde. Geen doel.
Dus hoe moet het dan verder?
Ik heb sedert 11 jaar cvs en fibro, maar de laatste 2 jaar gaat het echt van kwaad naar erger. Nu kom ik bijna niet meer buiten, val om van de slaap en hou het niet van de pijn.
Ik heb me nu een scooter aangevraagd, maar blijkbaar zou het een woner zijn als ik die terugbetaald krijg. Ik ben niet ziek genoeg... In dit apeland hebben ze geen geld om ervoor te zorgen dat ik minstens even buitenkan zodat ik die depressie kan kwijtgeraken (kost hun ook geld hé), ze hebben het geld nodig voor al hun studies om te zien wat het beste zou zijn voor al hun plannen, om die nog meer hoge pieten aan het werk te houden, om mensen die hier aziel aanvragen, het niet krijgen en in beroep gaan en ondertussen een waslijst aan kriminele activiteiten hebben toch een onderkomen te bezorgen in een hotel... Voor al die "gezinshereneringen" zodat die "nieuwe belgen" hun ouders hier ons pensioen kunnen komen halen. En ondertussen trouwen met jongeren uit hun thuisland, want onze cultuur is niet goed genoeg...
Sorry, ik ben absoluut geen racist en weet best dat er genoeg zijn die alles doen om hier een behoorlijk leven op te bouwen.
Maar ik die door een stomme loterijtrekking ziek geworden ben (en het kan iedereen overkomen hé!!) moet maar zien dat ik mijn dokters en behandelingen kan betalen. Want als je er je zou bij neerleggen en niet verderzoeken naar oplossingen(wat ik niet zou kunnen hoor, ik kan dit leven niet aanvaarden), dan wordt je van het riziv gegooid.
Ik kan bijna niet meer buiten, maar heb geen recht op een parkeerkaart. Die scooter die ik aangevraagd heb zal er waarschijnlijk niet komen. Een studietoelag voor mijn kinderen? Ik weet niet hoe je kunt leven als je moet voldoen aan die voorwaarden...
Mijn invaliditeitsuitkering is meestal al op voor de 15° van de maand, alleen aan medische kosten !!Mijn kinderen blijken ookk met het lekkende darmsyndroom te zitten en we doen er nu alles aan om hun te genezen zodat zij dit leven niet krijgen. Maar dat kost ons handenvol geld. Geld dat we normaal gingen gebruiken om later een huis te kopen waar we met een rolstoel inkunnen. Want ook mijn man wacht een leven in een rolstoel...
Eerst was er de diagnose, later begrijp je dat je met beperkingen moet leren leven, dan komen de echte problemen dat je echt niet meer kan, komt de pijn, de vermoeidheid... en de moeilijkheden in je gezin. Want je bent niet alleen die het moet verwerken.Ook voor je man en kinderen is het moeilijk. En dat geeft soms spanningen. Je bent dan machteloos, want jij kan niet meer.... Aanvaarden en ernaar leren leven?? Nee, dat kan ik niet. Dit leven wil ik niet. Dat heeft ook toaal geen waarde. Geen doel.
Dus hoe moet het dan verder?