ME-Gids.Net

Prachtig uitgelegd, Vic. Zo bedoelde ik het ook. Het spirituele aan ons ziek zijn, gaat erom" wie" we zijn voor anderen, de liefde die we geven en terugkrijgen. En niet zozeer "wat" we zijn.

Zoals je dat beschrijft heb je helemaal gelijk.

De tijd dat mijn zoon vanwege zijn ziekte veel vrienden verloor is gelukkig voorbij, maar wel een pijnlijk feit. Vrienden van hem komen nu juist met problemen bij hem. Kun je spiritueel noemen. Maar hem daar hem daaraan herinneren als ie af en toe behoorlijk depri is of door het lint gaat van de wanhoop is een straat te ver. Hij is dan wel nodig, maar het betreft (nog) geen eigen vlees en bloed.

Evenals dankbaarheid, dat is ook in zijn ogen een zeer arbitrair woord. Vanaf zijn 16 is de wereld (ook zijn vader) niet bepaald vriendelijk voor hem geweest en heeft hij zich voor zijn gevoel een weg moeten banen met soms bijna het mes tussen de tanden om er niet onderdoor te gaan.

En dit alles heeft ie toch juist wel bereikt door WAT ie is, en niet in eerste instantie door WIE hij is. Dat ie ondanks zijn ziekte wel wat heeft weten op te bouwen, heeft gepresteerd en zodoende aanzien heeft weten af te dwingen. Bij de puber en adolescent is de groei immers het hardst.

@annac Je vroeg op de vorige pagina 'Wat geloven?' Ik bedoelde dat niet alleen buitenstaanders je kunnen vertellen dat je spirituele genezers 'moet' bezoeken maar dat ook genoeg patiënten ( ME-ers, andere zieken) geloven dat je die weg moet gaan en je daartoe kunnen 'aanmoedigen'.

Hevig dat jouw zus wsl één van de ME-slachtoffers is...

Annac,

Het is niet zo belangrijk of je het "wie" of "wat" noemt. Het belangrijkste is wie of wat we nog voor andere mensen kunnen betekenen.
Je zoon heeft iets bereikt door zijn kracht en doorzettingsvermogen, wat zeer bewonderenswaardig is. Ben ervan overtuigd dat dit ook te danken is aan jouw steun, ondanks je eigen ellende. Bij mij zit er ook de angst in dat onze inmiddels volwassen zonen ME zullen krijgen.

Vind het ook erg van je zus. 10 jaar geleden is ook de vriendin van mijn schoonbroer (broer van mijn man) overleden aan vermoedelijk ME. Er is nooit een diagnose gesteld. Wij hadden wel een goede band en veel steun aan elkaar.

Over het onbegrip van je zus; ga hierover nog een reactie plaatsen op het andere topic.

veel liefs, cieke

Hoi Annac en Cieke, Wat erg van die sterfgevallen. Weten jullie toevallig wat de officiele doodsoorzaak was volgens de artsen? Groeten, Manja

Manja: Deel van een reactie van mij hier op 30 november:

==Heb jij een wsl aan ME overleden zus?==

Klopt. Maar uiteraard niet officieel. Ik had niet vreselijk veel contact met haar, want haar man lag me in het geheel niet. Wel heb ik een moment overwogen om haar kinderen te vragen of ze misschien een autopsie op haar zouden kunnen doen op zoek daarnaar. Maar de rompslomp erom heen zou ws te veel zijn geweest. Ook al omdat haar echtgenoot daar ws niet in had toegestemd en/of moeilijk had gedaan.

Evt heb ik het er met haar kinderen nog wel eens over.

Zij heeft ca 25 jaar stad en land afgelopen voor genezing, alle alternatieven bezocht, zelfs even in een inrichting gezeten etc.

Hoi Annac, ik bedoel eigenlijk waaraan is ze overleden? Hartfalen, kanker?

Manja, mijn schoonzusje is gestorven door het uitvallen van de leverfunctie en nierfunctie. Ze kreeg plots zeer hevige buikpijn. Naar spoed in Leuven. Ze hebben haar in een kunstmatig coma gebracht. Ze hebben ook nog nierdialyse toegepast.
Maar tevergeefs. Ze is toen na ongeveer een week zachtjes heengegaan.

Hoi Cieke, bedankt voor je toelichting. Hoe oud was ze en hoelang had ze al ME? ik heb weleens gelezen over nierfalen bij ME komt samen met hartfalen vaak voor bij ME. Sterkte met het gemis. En maar denken dat ME tussen de oren zit. Tja, artsen kunnen moeilijk zeggen je bent niet dood je stelt je aan. Dat zouden ze nog let liefst doen. Groeten, Manja

Is confronterend zoiets te lezen.... Cieke, hou je sterk he. En de dichte familie van je schoonzusje ook. Vind het erg pakkend zulke zaken.

manja schreef:Hoi Annac, ik bedoel eigenlijk waaraan is ze overleden? Hartfalen, kanker?

Ik weet het niet meer. Geen kanker in elk geval. Misschien dat ik er toe kom haar kinderen eens te vragen, zoals ik al eerder zei. En ook over mijn overweging na haar sterven dmv autopsie evt er achter te komen dat het inderdaad wel eens ME kon zijn geweest.

Maar ja, welke aanwijzingen heb je daar dan voor?

Bedankt, Vic.
Het is wel al 10 jaar geleden. Schrijf hier wel "schoonzusje", maar ze waren niet getrouwd. Ze hebben 2 jaar samengewoond.

Manja, meer ga ik er hier niet over schrijven. Stuur je nog een pb.
Had het eergisteren zeer moeilijk met de pijnlijke herinneringen die weer boven kwamen.

Da' s denk ik overal zo... M'n zusje is ook niet getrouwd, haar vriend noem ik ook m'n schoonbroer. Blijft gelijk of ze nu getrouwd zijn of niet he... Is 't gevoel wat telt.

Ben allergisch voor zulke beweringen.
Iemand zat een keer te vertellen dat ze kanker had, herstellende was. Maar die kanker was een geschenk, want hierdoor heeft ze veel liefde en een piano gekregen.

Of ik in dit huis of op het vorige adres of op alle adressen daarvoor rondkijk: de gekregen piano ontbreekt. Misschien is het toch niet de ziekte die je grootse geschenken of spiritualiteit bezorgt. Maar als zo'n theorie je rust bezorgt, zal ik hem niet uit je hoofd praten.

Ik zie dat M@rtijn een nuchter handschrift heeft

De eerste keer toen ik de titel las ging er ook een bedenking door me heen.

Maar als je de tijd neemt om na te denken, over eender wat, zal je zien dat er zelfs in de minst gelovige en de meest nuchtere vorm steeds iets van geloof zit.
Bvb het geloof je best te moeten doen voor je gezin, je best voor je kinderen, sommigen gaan hoger...

Maar die piano heeft echt niets met spiritualiteit te maken. Ik vermoed zelfs dat die vrouw dat nooit in deze context zei.

Een mens heeft iets nodig om voor te leven, familie, kinderen, vrienden, een goed leven trachten te leiden, sommigen geloven in hogere waarden,...

Als je nergens in gelooft, als niets nog waarde heeft, als je alles nuchter gaat uitpluizen zonder enige vorm van gevoel.... dan blijft er bitter weinig over.

Ik bekijk het anders, m'n depressie nam me alle gevoel en geloof weg. Op dat ogenblik moest ik het nuchter gaan bekijken en tegen mezelf zeggen zoek iets waarin je gelooft, iets wat je de moeite waard vindt.
En hierdoor geraak ik er stillekes aan door en ben blij nu in sommige dingen te geloven. Al is het niet in God of zo, er zijn andere zaken genoeg die je kracht en voldoening geven... als je erin gelooft. Want dan ga je ervoor.