Risico bij fysieke inspanning bij ME/CFS
Geplaatst: 11 jan 2008, 12:03
Redenen waarom ME/CFS-patiënten zo omzichtig mogelijk dienen om te gaan met fysieke inspanning
Wie loopt risico op een terugval bij een geforceerd fysiek reconditioneringsprogramma?
De meeste ME/CVS-patiënten hebben een chronisch geactiveerd niet-specifiek immuunsysteem, net zoals bij patiënten met rheumatoïde arthritis trouwens het geval is. Dit probleem wordt niet teruggevonden in routine laboratoriumonderzoeken omdat die naar duidelijke inflammatie (ontsteking) peilen en niet naar een ontregelde “innate immunity”.
Toch zijn er duidelijke parameters in het bloed die wijzen op deze ontregeling. Een toestand die bovendien nog slechter wordt onder invloed van fysieke inspanningen. De parameters zijn : hCRP (high sensitivity CRP), elastase (index van immuunactivatie), NO (stikstofoxide) in het serum aanwezigheid van DNA, RNA, LPS (= lipopolysacchariden) en/of antilichamen voor darmbacteriën in het bloed.
Indien men ME/CFS-patiënten hiervoor systematisch gaat onderzoeken vindt men dat de meerderheid van hen één of meerdere abnormale waarden heeft voor deze parameters en het dus waarschijnlijk is dat ze traag zullen recupereren na inspanning. Meer nog, patiënten zullen zich soms onwel voelen na inspanning omdat de pathologische afwijkingen nog verder toenemen a.g.v. de fysieke belasting.
Het geval van NO is interessant. Ten gevolge van een ontregelde darmflora bij de patiënten is er soms een hoger dan normale NO-productie door deze bacteriën. Ook een enzyme - iNOS - is a.g.v. een geactiveerd niet-specifiek immuunsysteem verantwoordelijk voor hogere NO-waarden in het serum. Dit zorgt o.m. voor een lagere bloeddruk omdat het de grote vaten uitzet. Daardoor gaan immers de perifere vaten moeten samentrekken wat een verstoorde circulatie in de perifere en interne organen veroorzaakt.
Stikstof(mono)oxide of gewoonweg NO genoemd speelt een belangrijke rol bij fysieke inspanning. Bij een versnelling van de hartslag gaat de bloeddoorstroming verhogen. Als reactie hierop gaan endotheelcellen een aantal processen in gang zetten die tot doel hebben de productie van NO te verhogen. Hierbij gebeuren diverse zaken die de NO-productie en activiteit verhogen en in stand houden : het eNOS – endotheliaal enzyme dat NO-productie stimuleert –wordt actiever en er is een daling van de inactivatie van NO door minder productie van vrije zuurstofradicalen en inwerking door anti-oxiderende enzymen. NO is toxisch voor natural killer cellen en T cellen in die zin dat deze van hun werking verliezen als er teveel NO in circulatie is. Dit is één van de redenen waarom ME/CFS-patiënten gemakkelijk ziek worden nadat ze een ongewone fysieke inspanning geleverd hebben. Alhoewel NO een beschermend effect heeft tegen arteriosclerose en bacteriële infecties bij gezonde individuen (sport is goed voor hen) is teveel NO bij deze patiënten een te vermijden toestand. Verder vertonen deze patiënten een inspanningsintolerantie omdat de bloedtoevoer bij inspanning zich niet kan aanpassen aan de toegenomen vraag naar zuurstof in de weefsels die deelnemen aan de inspanning.
Het NO-verhaal is maar één van de vele ontregelde systemen die aanleiding geven tot inspanningsintolerantie en/of vertraagde recuperatie. Typisch zal een CFS/ME-patient van het RA type een veel lagere inspanningscapaciteit hebben 24 uur na een eerste maximale inspanningsproef gedaan te hebben. Ook bereiken vele patiënten hun theoretisch maximale hartfrequentie niet wanneer ze een inspanningsproef moeten doen a.g.v. spierzwakte of pijn in de onderste ledematen. De spierzwakte is een gevolg van de binding van NO met de ryadine receptoren in de spieren. De pijnen zijn een gevolg van niet aangepaste doorbloeding in de spieren van diezelfde ledematen waardoor zich vroeger dan normaal melkzuur gaat opstapelen. Een deel van het NO zal oxideren : NO + O2 -> ONOO – (= peroxynitraat). Dit is een zeer sterke vrije radikaal die celmembranen zal beschadigen.
Wat is de les uit dit verhaal? ME/CFS-patiënten mogen nooit geforceerd sport opgelegd worden : ze dienen te luisteren naar hun lichaam en niet naar anderen die menen beter te weten doch niet vertrouwd zijn met de biologie van deze aandoeningen. Lichaamsbeweging dient individueel aangepast te worden aan de ernst van de aandoening. Een evaluatie ervan dient verder doorgedreven te worden dan de “gewone medische onderzoeken”.
Leo Trower
Wie loopt risico op een terugval bij een geforceerd fysiek reconditioneringsprogramma?
De meeste ME/CVS-patiënten hebben een chronisch geactiveerd niet-specifiek immuunsysteem, net zoals bij patiënten met rheumatoïde arthritis trouwens het geval is. Dit probleem wordt niet teruggevonden in routine laboratoriumonderzoeken omdat die naar duidelijke inflammatie (ontsteking) peilen en niet naar een ontregelde “innate immunity”.
Toch zijn er duidelijke parameters in het bloed die wijzen op deze ontregeling. Een toestand die bovendien nog slechter wordt onder invloed van fysieke inspanningen. De parameters zijn : hCRP (high sensitivity CRP), elastase (index van immuunactivatie), NO (stikstofoxide) in het serum aanwezigheid van DNA, RNA, LPS (= lipopolysacchariden) en/of antilichamen voor darmbacteriën in het bloed.
Indien men ME/CFS-patiënten hiervoor systematisch gaat onderzoeken vindt men dat de meerderheid van hen één of meerdere abnormale waarden heeft voor deze parameters en het dus waarschijnlijk is dat ze traag zullen recupereren na inspanning. Meer nog, patiënten zullen zich soms onwel voelen na inspanning omdat de pathologische afwijkingen nog verder toenemen a.g.v. de fysieke belasting.
Het geval van NO is interessant. Ten gevolge van een ontregelde darmflora bij de patiënten is er soms een hoger dan normale NO-productie door deze bacteriën. Ook een enzyme - iNOS - is a.g.v. een geactiveerd niet-specifiek immuunsysteem verantwoordelijk voor hogere NO-waarden in het serum. Dit zorgt o.m. voor een lagere bloeddruk omdat het de grote vaten uitzet. Daardoor gaan immers de perifere vaten moeten samentrekken wat een verstoorde circulatie in de perifere en interne organen veroorzaakt.
Stikstof(mono)oxide of gewoonweg NO genoemd speelt een belangrijke rol bij fysieke inspanning. Bij een versnelling van de hartslag gaat de bloeddoorstroming verhogen. Als reactie hierop gaan endotheelcellen een aantal processen in gang zetten die tot doel hebben de productie van NO te verhogen. Hierbij gebeuren diverse zaken die de NO-productie en activiteit verhogen en in stand houden : het eNOS – endotheliaal enzyme dat NO-productie stimuleert –wordt actiever en er is een daling van de inactivatie van NO door minder productie van vrije zuurstofradicalen en inwerking door anti-oxiderende enzymen. NO is toxisch voor natural killer cellen en T cellen in die zin dat deze van hun werking verliezen als er teveel NO in circulatie is. Dit is één van de redenen waarom ME/CFS-patiënten gemakkelijk ziek worden nadat ze een ongewone fysieke inspanning geleverd hebben. Alhoewel NO een beschermend effect heeft tegen arteriosclerose en bacteriële infecties bij gezonde individuen (sport is goed voor hen) is teveel NO bij deze patiënten een te vermijden toestand. Verder vertonen deze patiënten een inspanningsintolerantie omdat de bloedtoevoer bij inspanning zich niet kan aanpassen aan de toegenomen vraag naar zuurstof in de weefsels die deelnemen aan de inspanning.
Het NO-verhaal is maar één van de vele ontregelde systemen die aanleiding geven tot inspanningsintolerantie en/of vertraagde recuperatie. Typisch zal een CFS/ME-patient van het RA type een veel lagere inspanningscapaciteit hebben 24 uur na een eerste maximale inspanningsproef gedaan te hebben. Ook bereiken vele patiënten hun theoretisch maximale hartfrequentie niet wanneer ze een inspanningsproef moeten doen a.g.v. spierzwakte of pijn in de onderste ledematen. De spierzwakte is een gevolg van de binding van NO met de ryadine receptoren in de spieren. De pijnen zijn een gevolg van niet aangepaste doorbloeding in de spieren van diezelfde ledematen waardoor zich vroeger dan normaal melkzuur gaat opstapelen. Een deel van het NO zal oxideren : NO + O2 -> ONOO – (= peroxynitraat). Dit is een zeer sterke vrije radikaal die celmembranen zal beschadigen.
Wat is de les uit dit verhaal? ME/CFS-patiënten mogen nooit geforceerd sport opgelegd worden : ze dienen te luisteren naar hun lichaam en niet naar anderen die menen beter te weten doch niet vertrouwd zijn met de biologie van deze aandoeningen. Lichaamsbeweging dient individueel aangepast te worden aan de ernst van de aandoening. Een evaluatie ervan dient verder doorgedreven te worden dan de “gewone medische onderzoeken”.
Leo Trower