Grigor schreef:Een blog over de soms zeer moeilijke relatie tussen ME-patiënten en de medische wereld.
Een medische wereld waarin sommige artsen hun patiënten bijna lijken te haten? Zie je dit ook bij een ziekte zoals reumatoïde artritis?
Het perspectief van een patiënt over waar dingen fout gaan en hoe dingen verbeterd zouden kunnen worden.
Laat graag een reactie achter onder de blog op de website.
http://anilvanderzee.com/de-angst-in-de ... mijn-arts/
Delen is lief!
Ja!
Ik las een blog van een reumatologe. Tijdens haar opleiding, stage en aio-tijd als aankomend arts, opleiding etc als aankomend reumatologe hoorde ze steeds dat reumapatiënten het ergste waren. Waar ze ook gewerkt heeft, ze zag geen erge reumapatiënten. Op een dag is ze gaan vragen wat die dan voor ergs deden.
Wel, ze hadden allemaal eisen als precies zus willen liggen, op dat soort kussen, etc. Haar klep viel open. Zij zag alleen patiënten die geleerd hadden wat voor hun vervormde lichaam het beste werkt.
Dat soort dingen begrijp ik ook niet. Die opleidingen schieten erg te kort. Het is natuurlijk veel gemakkelijker als je zo'n patiënt als het voorwerp uit je lesboekje kan behandelen. Met een flinke opschaling van de opleiding gaan ze misschien ook met wat meer respect om met mensen op de IC. De hele rij patiënten zonder schermen tussen de bedden in hun blootje met hoogstens een klein handdoekje over de kont... Ik wist niet wat ik zag bij de eerste foto's van de corona-uitbarsting in Italië.
En nu wij hè. Hoe reageert ons lichaam als we daar vrijwel onbedekt in ons blootje liggen, terwijl de meeste van ons al snel sterven van de kou? Een weekje of zo op de IC in je blootje onder de constante afkoelende wind van de airconditioning... dan kan al snel afscheid nemen van Semma.
Een ander
algemeen praktijkvoorbeeld. Of de stagiaire de behandeling mocht doen. Die stagiaire was niet van te voren aangekondigd, maar ok. Tijdens de stage over de daadwerkelijk praktijk leren is erg belangrijk. De behandeling was klaar, ik ging zitten en ik vertelde wat over haar behandeling. Ze schrok zich kapot toen ik begon te praten. Kan het nog gekker? 'Tuurlijk, waarom niet?! Het was de behandelaar zelf die een hartverzakking kreeg toen deze cliënte begon te praten tijdens de behandeling. Het kwam dus goed uit, dat er (op grote afstand) een stagiaire bij zat. Die weet nu dat de mensen op de behandeltafel gewoon mensen zijn met een mond, een mening en vragen.
Overigens heb ik dit reageren geleerd door een alternatieve fysiotherapeut. Hij wou altijd even praten over wat ik als effect voelde en zo. Hij legde ook de bekende verbanden uit, dus dat bv. pijn op een schouder kan ontstaan doordat er iets niet goed zit in de knie (iets dergelijks). Daarnaast heb ik door een reeks van onbekende mensen die zonder verklaring aanschoven, geleerd om zonder omwegen te vragen wie ze zijn en waarom ze aanwezig zijn. En de hele sessie door kunnen ze rekenen op vragen/opmerkingen. Ook als er iemand tijdens huisbezoek zegt (of misschien wel vooraf instemming vraagt) dat er dan "volgende keer iemand meekomt.". Dan wil ik meteen weten hoezo
iemand en waarom er niet meteen gezegd wordt wie en waarom. Dat ze aan mij de pest hebben, dat wil ik best geloven, want ik zie de door henzelf veronderstelde stralenkransjes nooit. De tijd van "Ja dokter, Amen dokter" ligt immers ver achter ons.
Dus wij met onze betweterij over ME bij artsen?
Maar mensen met ME voldoen helemaal niet aan een van de beschrijvingen in dat beschrijvingenboek
en dus zijn wij psychische aandachtstrekkers die ziektes verzinnen of zich beter voelen als ze zich achter ingebeelde ziektes kunnen verschuilen, etc. De mondigen onder ons zijn dus echt wel enge mensen, die bovendien knagen aan de poten van de dokterstroon.