Sorry voor de lange tekst, ik kan nooit echt goed filteren, dat kost mij veel denkwerk juist om minder te typen. Ik kan mij voorstellen dat het voor anderen juist lastig is zo'n lange lap.
Ik heb gemerkt dat sinds ik carnithine slik en ketogeen eet om insuline-resistentie te beperken(ik heb 's nachts veel periodes van hypo's en bij het eten van koolhydraten hypers) ik soms periodes heb dat ik opeens veel meer aan lijk te kunnen, zonder ernstige PEM. Ik weet echter niet wat zo heeft geholpen, omdat ik er tegelijkertijd mee ben gestart. Het lijkt ook niet te stroken met de theorie dat ATP vooral wordt vrijgemaakt uit glucose....
Ja, ik vond het wel interessant om over na te denken omdat het wel datzelfde proces lijkt te omvatten dat er daar ergens iets in ieder geval ook mis gaat. Vaak als ik ga liggen om te gaan slapen 's avonds laat, dan merk ik dat mijn lichaam heel erg onrustig wordt/is, op een iets andere manier als dat ik bijvoorbeeld koffie drink, maar het lijkt er veel op, het is een heel onrustig gevoel dat mij dan lijkt te belemmeren in slaap te vallen, maar wellicht, bedacht ik mij, gaat er in dat proces om die snelle?/snellere?/gewone? suikers/voedsel/iets om te zetten dus juist inderdaad iets mis.
Zoals ik het voor mijzelf altijd verwoordde is dat ik een bepaalde voorraad van "iets" te snel te veel leegtrek en dit niet goed aan kan vullen.
Vervolgens is mijn insteek vooral altijd om te zorgen dat die voorraad niet te veel inslinkt, dat ik die zo goed en snel mogelijk weer probeer aan te vullen met rusten en/of de in mijn ogen juiste/meest werkende dingen voor mijn lichaam te doen en dat ik niet meer opmaak dan ik aanvul.
Op deze manier probeerde/probeer ik jaar in jaar uit die basisvoorraad van dat iets uit te breiden, waarbij sommige stappen teveel zorgden voor een terugval, maar ik uiteindelijk vaak wel iets op kon bouwen en het in ieder geval zo stabiel mogelijk hield om dat leegtrekken te voorkomen en maar heel af en toe bewust over grenzen heen te gaan als ik iets echt mee wilde maken of echt moest/moet doen.
In het begin deed ik vaak nog te veel achter elkaar, te lang, te intensief en had ik grotere pieken en dalen op een veel lager niveau. Ik kon tijdens de pieken dan wel iets meer voor elkaar krijgen maar de slechte periodes waren slechter of soms totdat ik uiteindelijk heel erg lang niets meer kon.
Het vermijden van toegevoegde suikers in producten, melk(melksuikers?) en zaken waar ik snel op reageer zorgden dat ik uiteindelijk toch duidelijk meer kon doen en ik voor het eerst ervaarde wat het was om zonder veel moeite op te staan en gewoon te lopen of te leren.
Het was voor mij een hele ervaring omdat ik daarvoor altijd dacht dat ik mij maar aanstelde en nog maar harder moest worden en meer moest proberen en ik wel lui zou zijn. Toen kwam ik erachter dat het voor anderen gewoon écht heel erg anders werkt.
Dus naar mijn idee gaat er bij mij in ieder geval op dat punt iets (vaak) niet goed.
Het is interessant om te lezen dat in ieder geval in dat proces wellicht anderen ook toch wel regelmatig ervaren dat er zaken zijn die toch enige invloed hebben op dat proces, soms maar klein, maar soms ineens toch groter.
Als dat proces van ATP maken/vrijmaken uit glucose mis gaat, is de vraag waar gaat het dan mis. Als het wel aangevoerd wordt, maar het lichaam er dan juist niets mee kan, maar verkeerd op de aanvoer reageert (ook allergisch/auto-immuun? en dan reageert juist met stress stofjes) en daardoor het hele proces juist verstoort, wellicht ook door overvloed daarvan? dan kan het denk ik wel juist goed aansluiten. Het lijkt in ieder geval te gaan over dat proces. Geen verstand van hoe het precies werkt.
Of misschien dat als het wel alsnog aangemaakt wordt het niet goed vervoerd kan worden in het lichaam? Want waarom wil ik zo graag vaak met mijn benen omhoog zitten als ik een tijdje heb gelopen om mij een beetje fijn te voelen? Of moet ik echt persé gaan zitten? En waarom krijg ik meer last als ik even een tijdje plat lig 's avonds in bed? En als ik te lang te stil op verkeerd materiaal zit, krijg ik juist weer pijn of word ik helemaal erg stijf. En stressgevoel is toch juist als er energie zou zijn (om een aanval in te gaan of te vluchten qua oerreactie) maar het niet omgezet kan worden naar de juiste bewegingsprocessen?
Maar ik weet wel dat bij allergie bijvoorbeeld, ik de mate van allergische reacties ook kan inperken als ik het ene bijvoorbeeld inperk, bijvoorbeeld huisstofmijt mijn huis goed gesaneerd houd en ik bij anderen ook niet veel in aanraking kom met huisstofmijt, er in die periode geen hooikoorts is, ik oplet op wat ik eet, ik bijvoorbeeld ook in bepaalde mate juist wél beter ook tegen de allergische stoffen in het algemeen vaak kan. En allergie zorgt ook voor stress.
Dus als ik minder prikkels krijg van verschillende dingen bij elkaar, dan kan ik prikkels in het algemeen ook weer beter aan als ik er wel weer eens tegenaan loop.
Heel strict eten alleen werkte niet, mijns inziens moet ik ook afwisselen en soms juist toch iets doen/alles vermijden gaat ook niet. Maar als ik op heel veel punten mijn "prikkels" vermijd, kan ik ook weer meer aan. Alleen is dat proces lastig en een beetje in het wilde weg blijven zoeken.
Bij de onderzoeken voor fibromyalgie ging het er om dat die temperatuurregelaars niet op de juiste momenten altijd dicht of open gaan en dan krijg je ook weer een verstoorde aanvoer/afvoer van stoffen. En dat stemt weer overeen met mijn zachte steunzolen en langer kunnen staan.
En als ik uiteindelijk helemaal niets meer kan doen, dan merk ik dat het op veel punten ook weer zo slecht is voor je lichaam, dat ook al is wel iets doen funest, niets doen ook niet al te goed is, dus elke keer probeer ik die grens op te zoeken waarop ik wellicht nog net wel iets kan of beter niet. En dat is dag in dag uit balanceren.
Ik heb mijns inziens ook totaal geen conditieprobleem als zijnde dé oorzaak, het is wellicht soms een beetje een gevolg, bijvoorbeeld als ik er teveel maanden helaas toch "uit" ben en ik dan als ik merk dat ik wel iets weer kan heb ik weer vele maanden nodig om alles weer op te bouwen maar vooral qua stijfheid spieren en niet per definitie conditie (totdat ik alsnog weer niets of weinig kan omdat er weer iets ergens mis gaat). Maar door trucjes en weten wat wel of niet kan en steeds slimmer worden in die energieverdeling ging dat in de loop der jaren vaak steeds sneller omhoog dat "iets wel kunnen doen basisniveau".
Echter merk ik helaas dat mijn klachten te laatste jaren samen nog wat andere dingen, lastiger zijn om weer uit te komen dan toen ik het net een beetje aangenaam begon te krijgen qua dingen kunnen doen, daar kom ik de laatste jaren niet meer goed in terug.
Ik heb geen idee qua insulineresistentie of hoe dat in elkaar zit bij mij, ik weet alleen hoe druk ik mij voel, hoe hoog mijn IGe gehalte was/is en dat ik compleet hyper en druk gedrag vertoon met kriebelende aderen en een erg gestresst gevoel als ik bijvoorbeeld koffie drink, maar daar word je naar mijn idee juist erg moe van uiteindelijk... contradictio in terminis... en koffie is eigenlijk ook een soort van snelle suiker geloof ik?
Ik mis echt een gebrek aan kennis daarover, maar ja, de artsen blijkbaar ook, ik weet alleen dat ik heel soms uit die cirkel kan ontsnappen en ik bij tijden weer probeer om die bewustere ervaringen weer voor elkaar te krijgen.
Zo zijn er ook bij mij periodes dat het in het geheel beter gaat, soms geen idee waardoor, maar ook momenten dat ik merk dat iets wel een beetje (soms) kan helpen en dat sommige dingen echt moeten gebeuren zoals energiebeheer.
En ik zou het graag wat vaker willen oproepen maar het is erg lastig omdat mijn spieren vaak te stijf zijn tegenwoordig en mijn lichaam niet op gang wil komen. Maar vele jaren lukt het mij wel om de pijn te verbijten, op de juiste manier op gang te proberen te komen bij het sporten en dan na een uur of 2 pas echt warm was en eindelijk mijn lichaam goed in beweging krijg en dan pas "warm" ben. Vaak daarna wel stijf en weer vaak rustig aan doen, maar soms met kortere pauzes, dan weer een hele week niets doen en dan ineens zit ik weer aan maanden bijna niets meer doen.
Het is alleen zo frappant dat ondanks die energieproblemen, ik er juist uit kan komen als ik, nadat ik na heel veel jaren die basisvoorraad meer op peil houd en op een hoger basisniveau heb gekregen, ik er uit kan komen door juist urenlang te sporten. Aan de ene kant moet je dan erg goed weten op welke moment je dat kan doen, eerst zover zien te komen dat je al redelijk weer door de maanden heen op gang bent gekomen en bezig kan zijn, maar dan juist met langere (interval) bewegingen, iets toch op gang kan zetten, terwijl het ook je ondergang kan worden zeg maar.
Ik zeg op geen enkele manier hiermee dat je vooral maar moet gaan bewegen, want ik weet juist heel goed dat dat heel erg funest kan zijn, maar soms lijkt het te komen omdat iets dan niet op gang komt, wat op gang had moeten komen. En dat dus soms alsnog wel op gang kan komen, de vraag is alleen kan het niet ook anders op gang gebracht worden...
Ik bedenk me dan vanalles, zeker omdat ik nu weer in een periode zit waarin ik uberhaupt weer meer in beweging moet zien te komen, terwijl ik te lang zit op mijn werk. Voor mij werkt even iets dan, dan weer rusten, dan weer iets doen het best, totdat ik echt helemaal moet gaan rusten het beste, maar dat kan niet vanwege werk.
Wel interessant dat ketogeen eten, ik kende het niet echt, ik hoor nu wel overal van intermittant fasting. Maar bij ketogeen spreekt me wel aan dat het moet komen uit vet, mijn leus van de afgelopen week was ook dat suiker uit en vet weer in is!
Meet jij dan ook vanalles op hoe het daar dan mee staat, ik lees over meters en urinestrips en dergelijke?
Ik weet wel dat ik het echt heel strict moest doen met die suikers, ook bijvoorbeeld vleeswaren moest ik vaak laten staan omdat er toch iets van suiker was toegevoegd. En ik ben dol op in de echte roomboter gebakken eitjes met spek
.