Verrast door Hart In Aktie, uitzending op 19 september??
Geplaatst: 28 aug 2007, 19:26
En dan staat ineens Natasja met de filmploeg van Hart In Aktie bij je op de stoep...
Dinsdag 21 augustus was echt een hele rare dag. Mijn ouders en zusje gingen allemaal een voor een de hort op omdat ze het een of ander gingen doen. Mijn moeder ging wandelen met een vriendin van haar, een tijdje later ging mijn zusje naar een stel vriendinnen, en als laatste ging mijn vader even wat boodschappen doen. Dacht ik. Ik zocht er verder niets achter, want zoiets gebeurd wel vaker. Totdat ineens de deurbel ging en Natasja met de filmploeg van Hart In Aktie op de stoep staat. Ik kreeg werkelijk de rambam. Ik kijk heel vaak naar Hart In Aktie, en zag dus ook altijd hoe die mensen door Natasja werden overvallen. Als dat jou ineens overkomt is dat echt heel gek. Alles op tv is een heel andere wereld dan de werkelijkheid, en dan wordt dat ineens door elkaar gegooid. Het is ook weer zo wat om die mensen voor de deur te laten staan, dus liet ik ze maar vriendelijk binnen (sorry ma, ik weet dat ik geen vreemden mag binnenlaten, maar tegen zo’n invasie kon ik niet op). Meteen volgden er allerlei instructies van wie waar moest zitten voor het licht en dergelijke. Eenmaal goed en wel geïnstalleerd met de camera op mijn neus vertelde Natasja dat ze een brief had gehad over mij. Ze vroeg of ik daar wat over wilde vertellen. Nou, dat had ze beter niet kunnen doen want ik zat direct op mijn praatstoel. Arme mensen. Ik vertelde over de afgelopen jaren, over de opname in het revalidatiecentrum en de 4 maanden dat ik was opgenomen in het ziekenhuis. Op een gegeven moment vertelde ik ook dat de cliniclown daar elke week langskwam en dat ik daar zo ontzettend veel aan had gehad. Ik vertelde ook dat ik zelf cliniclown wil worden als ik helemaal beter ben. En prompt hoor ik een heel bekend mondharmonicageluid en komt Waldo, de cliniclown, mijn huiskamer binnengewandeld. Zo gaaf!! Ik had heb echt al een tijdje niet gezien, dus dat was echt onwijs leuk. En dat zegt een meisje van 17 haha. Ik heb ook nog een heel pakket gehad van stichting Cliniclown, en mag op 4 November nog naar het kindergala. Samen met Waldo heb ik weer ‘ons’ liedje gezongen wat we altijd in het ziekenhuis zongen. Voor de camera, wat een lef. Mijn stem klonk echt voor geen ene meter, want ik had nog een grote brok in mijn keel van al het huilen. Je gelooft het of niet, maar ik heb enorm zitten huilen. Iedereen zal wel denken als ze mij straks op tv zien. We hebben ook nog even muziek gemaakt, en toen was het voor Waldo helaas weer tijd om te vertrekken.
Toen Waldo weer weg was kreeg ik eindelijk te zien wie de brief had geschreven; mijn moeder. Zij was eerder die dag overvallen door Hart In Aktie, terwijl ze nergens vanaf wist. De vriendin met wie ze zou gaan wandelen zat in het complot en had haar meegenomen. Toen ze even op een terrasje zaten kwam Natasja haar dus overvallen met de hele filmploeg. Mama wist ook nergens van. Ze hadden haar ooit eens gebeld over deze verrassing, maar hadden ook gezegd dat als ze er niets meer over zou horen dat het dan gewoon over ging. Er worden echt honderden brieven naar Hart In Aktie gestuurd, en mama had niets meer gehoord dus dacht dat het niet meer doorging. Wel dus.
Na de begroeting met mijn moeder (die 3 keer over moest) vertelde ik dat mijn passie dansen en musical is, en dat het altijd mijn droom was om naar de dansacademie te gaan. Maargoed, dat gaat niet meer. Mensen die door ziekte niet meer kunnen dansen, bedlegerig zijn en in een rolstoel zitten willen ze niet. En geef ze eens ongelijk. Nu gaat het dan wel veel en veel beter, maar nu ben ik weer te oud aan het worden. En echt dansen kan ik nog niet, al hoop ik wel dat ik ooit mijn oude niveau weer terug zal krijgen, en wie weet nog wel beter.
Het was ook echt mijn grote wens om naar de musical Tarzan te gaan. Dat was voor mij helaas niet mogelijk omdat ik niet lang genoeg kon zitten voor de hele voorstelling, en omdat het veel te zwaar zou zijn. Dat vond ik echt heel erg. Chaira Borderslee en Chantal Janzen spelen in Tarzan, en die vind ik echt ontzettend goed. Ik wilde ze zo graag eens in het echt zien! En prompt komt Chaira Borderslee (zij speeld Kala, de moederaap) mijn huiskamer binnengelopen. Mensenkinders, ik stond perplex! Chaira kwam vertellen dat ik diezelfde middag afgevoerd zou worden naar Scheveningen om naar de musical Tarzan zou gaan! Ze hadden een ligstoel geregeld zodat ik er gewoon bij kon zijn. Echt, mijn dag kon niet meer stuk. Zo gelukkig!
Na een mislukte poging om op mijn kamer nog even te rusten, maar toch even op bed gelegen te hebben (hoe kan je ook rust nemen als je lijd aan een overdosis hyperactiviteit door hetgeen wat je zojuist is overkomen) werd ik naar Scheveningen gebracht. Ik mocht samen met mijn moeder en de filmploeg meteen de zaal in, en raad eens wie daar op het podium stonden? Chaira Borderslee, Chantal Janzen en Ron Link. Ik mocht samen met hen even op het podium. Het is echt gaaf om de hele zaal te zien vanaf het podium, het is zo enorm groot! Dat die mensen niet al 3 keer hun broek volgescheten hebben voordat de voorstelling begint… Na wat gepraat en wat foto’s heb ik de Tarzan-jas van Chaira Borderslee gehad die alle castleden kregen bij de premiere van de productie. Ze heeft er ook nog speciaal voor mij iets in geschreven. Nu ben ik dus de enige niet-castlid in Nederland die zo'n echte Tarzan jas heeft. Met een boodschap van Chaira! Als laatste verrassing kwamen ineens ook mijn vader, broer, zus, en zusje naar binnen gewandeld. We hadden dus met ons hele gezin echt weer een avondje uit. Na al die tijd eindelijk weer eens met zijn allen weg. Dat deed me zo goed! Ik werd in een lekkere zachte ligstoel gedeponeerd waarvan je de rugleuning en de voetensteun met knopjes kon verstellen, dus ik was er helemaal klaar voor. Voordat de voorstelling begon heb ik nog een half uurtje gerust omdat ik erg moe was van alles wat me is overkomen, en ondertussen ging de rest een hapje eten. Voor 8 uur werd er nog even gefilmd hoe iedereen binnenkwam, wat natuurlijk voor heel wat bekijks zorgde. Tja, zo’n cameraploeg in de zaal zie je natuurlijk niet iedere dag. Daarna nam namen alle medewerkers afscheid en wensten ze ons een hele fijne avond. Nou, dat is zeker gelukt. Ik genoot van elke seconde dat ik er was, en kan alleen maar met een big smile terugdenken aan deze ervaring. Toen ik thuis kwam was het al bijna 1 uur, terwijl ik normaal om 10 uur al op bed lig dus het was echt laat geworden. Ik was ook helemaal kapot, maar o zo gelukkig. Hoe mensen je met zo'n verrassig zo blij kunnen maken is echt geweldig! En binnenkort kom ik dus ook op tv, dat vind ik wel eng. Ik weet nog niet wanneer de uitzending is, maar dat zal ik nog wel horen. Waarschijnlijk in September. Ik ben ontzettend benieuwd naar de uitzending. Vind het wel eng hoor, voor heel Nederland op de buis.
Net voor we op vakantie gingen kwam er een studente journalistiek, dacht ik, langs die meer wilde weten over ME voor een werkstuk. Achteraf bleek ze gewoon in het complot van Hart In Aktie te zitten om te checken of mijn wens ook echt de wens was die mijn moeder had opgeschreven, voor mijn verhaal wat ik zelf wat meer in detail moest vertellen, en ook een beetje om te checken of ik wel geschikt zou zijn voor de camera en goed mijn verhaal kon doen. Niemand heeft er iets aan als je helemaal dichtklapt zodra de camera in de buurt is. Ik vond het wel een hele bijzondere ervaring. Er worden honderden brieven verstuurd naar Hart In Aktie, en dan wordt ik daar tussenuit gepikt. Jemineetje. Soms was het wel gek, dan moest mijn moeder bijvoorbeeld 3 keer opnieuw binnenkomen omdat het niet goed op de band stond. Tja, als je moeder voor de derde keer als verrassing binnenkomt is het moeilijk om nog erg verbaasd te kijken. Maargoed, het was echt heel leuk. Nu ga ik lekker nagenieten en uitkijken naar de dag van de cliniclowns. Dat is op 4 November, dus dat duurt nog eventjes.
De uitzending is waarschijnlijk op woensdag 19 sepbember om 20:30 op SBS 6
Dinsdag 21 augustus was echt een hele rare dag. Mijn ouders en zusje gingen allemaal een voor een de hort op omdat ze het een of ander gingen doen. Mijn moeder ging wandelen met een vriendin van haar, een tijdje later ging mijn zusje naar een stel vriendinnen, en als laatste ging mijn vader even wat boodschappen doen. Dacht ik. Ik zocht er verder niets achter, want zoiets gebeurd wel vaker. Totdat ineens de deurbel ging en Natasja met de filmploeg van Hart In Aktie op de stoep staat. Ik kreeg werkelijk de rambam. Ik kijk heel vaak naar Hart In Aktie, en zag dus ook altijd hoe die mensen door Natasja werden overvallen. Als dat jou ineens overkomt is dat echt heel gek. Alles op tv is een heel andere wereld dan de werkelijkheid, en dan wordt dat ineens door elkaar gegooid. Het is ook weer zo wat om die mensen voor de deur te laten staan, dus liet ik ze maar vriendelijk binnen (sorry ma, ik weet dat ik geen vreemden mag binnenlaten, maar tegen zo’n invasie kon ik niet op). Meteen volgden er allerlei instructies van wie waar moest zitten voor het licht en dergelijke. Eenmaal goed en wel geïnstalleerd met de camera op mijn neus vertelde Natasja dat ze een brief had gehad over mij. Ze vroeg of ik daar wat over wilde vertellen. Nou, dat had ze beter niet kunnen doen want ik zat direct op mijn praatstoel. Arme mensen. Ik vertelde over de afgelopen jaren, over de opname in het revalidatiecentrum en de 4 maanden dat ik was opgenomen in het ziekenhuis. Op een gegeven moment vertelde ik ook dat de cliniclown daar elke week langskwam en dat ik daar zo ontzettend veel aan had gehad. Ik vertelde ook dat ik zelf cliniclown wil worden als ik helemaal beter ben. En prompt hoor ik een heel bekend mondharmonicageluid en komt Waldo, de cliniclown, mijn huiskamer binnengewandeld. Zo gaaf!! Ik had heb echt al een tijdje niet gezien, dus dat was echt onwijs leuk. En dat zegt een meisje van 17 haha. Ik heb ook nog een heel pakket gehad van stichting Cliniclown, en mag op 4 November nog naar het kindergala. Samen met Waldo heb ik weer ‘ons’ liedje gezongen wat we altijd in het ziekenhuis zongen. Voor de camera, wat een lef. Mijn stem klonk echt voor geen ene meter, want ik had nog een grote brok in mijn keel van al het huilen. Je gelooft het of niet, maar ik heb enorm zitten huilen. Iedereen zal wel denken als ze mij straks op tv zien. We hebben ook nog even muziek gemaakt, en toen was het voor Waldo helaas weer tijd om te vertrekken.
Toen Waldo weer weg was kreeg ik eindelijk te zien wie de brief had geschreven; mijn moeder. Zij was eerder die dag overvallen door Hart In Aktie, terwijl ze nergens vanaf wist. De vriendin met wie ze zou gaan wandelen zat in het complot en had haar meegenomen. Toen ze even op een terrasje zaten kwam Natasja haar dus overvallen met de hele filmploeg. Mama wist ook nergens van. Ze hadden haar ooit eens gebeld over deze verrassing, maar hadden ook gezegd dat als ze er niets meer over zou horen dat het dan gewoon over ging. Er worden echt honderden brieven naar Hart In Aktie gestuurd, en mama had niets meer gehoord dus dacht dat het niet meer doorging. Wel dus.
Na de begroeting met mijn moeder (die 3 keer over moest) vertelde ik dat mijn passie dansen en musical is, en dat het altijd mijn droom was om naar de dansacademie te gaan. Maargoed, dat gaat niet meer. Mensen die door ziekte niet meer kunnen dansen, bedlegerig zijn en in een rolstoel zitten willen ze niet. En geef ze eens ongelijk. Nu gaat het dan wel veel en veel beter, maar nu ben ik weer te oud aan het worden. En echt dansen kan ik nog niet, al hoop ik wel dat ik ooit mijn oude niveau weer terug zal krijgen, en wie weet nog wel beter.
Het was ook echt mijn grote wens om naar de musical Tarzan te gaan. Dat was voor mij helaas niet mogelijk omdat ik niet lang genoeg kon zitten voor de hele voorstelling, en omdat het veel te zwaar zou zijn. Dat vond ik echt heel erg. Chaira Borderslee en Chantal Janzen spelen in Tarzan, en die vind ik echt ontzettend goed. Ik wilde ze zo graag eens in het echt zien! En prompt komt Chaira Borderslee (zij speeld Kala, de moederaap) mijn huiskamer binnengelopen. Mensenkinders, ik stond perplex! Chaira kwam vertellen dat ik diezelfde middag afgevoerd zou worden naar Scheveningen om naar de musical Tarzan zou gaan! Ze hadden een ligstoel geregeld zodat ik er gewoon bij kon zijn. Echt, mijn dag kon niet meer stuk. Zo gelukkig!
Na een mislukte poging om op mijn kamer nog even te rusten, maar toch even op bed gelegen te hebben (hoe kan je ook rust nemen als je lijd aan een overdosis hyperactiviteit door hetgeen wat je zojuist is overkomen) werd ik naar Scheveningen gebracht. Ik mocht samen met mijn moeder en de filmploeg meteen de zaal in, en raad eens wie daar op het podium stonden? Chaira Borderslee, Chantal Janzen en Ron Link. Ik mocht samen met hen even op het podium. Het is echt gaaf om de hele zaal te zien vanaf het podium, het is zo enorm groot! Dat die mensen niet al 3 keer hun broek volgescheten hebben voordat de voorstelling begint… Na wat gepraat en wat foto’s heb ik de Tarzan-jas van Chaira Borderslee gehad die alle castleden kregen bij de premiere van de productie. Ze heeft er ook nog speciaal voor mij iets in geschreven. Nu ben ik dus de enige niet-castlid in Nederland die zo'n echte Tarzan jas heeft. Met een boodschap van Chaira! Als laatste verrassing kwamen ineens ook mijn vader, broer, zus, en zusje naar binnen gewandeld. We hadden dus met ons hele gezin echt weer een avondje uit. Na al die tijd eindelijk weer eens met zijn allen weg. Dat deed me zo goed! Ik werd in een lekkere zachte ligstoel gedeponeerd waarvan je de rugleuning en de voetensteun met knopjes kon verstellen, dus ik was er helemaal klaar voor. Voordat de voorstelling begon heb ik nog een half uurtje gerust omdat ik erg moe was van alles wat me is overkomen, en ondertussen ging de rest een hapje eten. Voor 8 uur werd er nog even gefilmd hoe iedereen binnenkwam, wat natuurlijk voor heel wat bekijks zorgde. Tja, zo’n cameraploeg in de zaal zie je natuurlijk niet iedere dag. Daarna nam namen alle medewerkers afscheid en wensten ze ons een hele fijne avond. Nou, dat is zeker gelukt. Ik genoot van elke seconde dat ik er was, en kan alleen maar met een big smile terugdenken aan deze ervaring. Toen ik thuis kwam was het al bijna 1 uur, terwijl ik normaal om 10 uur al op bed lig dus het was echt laat geworden. Ik was ook helemaal kapot, maar o zo gelukkig. Hoe mensen je met zo'n verrassig zo blij kunnen maken is echt geweldig! En binnenkort kom ik dus ook op tv, dat vind ik wel eng. Ik weet nog niet wanneer de uitzending is, maar dat zal ik nog wel horen. Waarschijnlijk in September. Ik ben ontzettend benieuwd naar de uitzending. Vind het wel eng hoor, voor heel Nederland op de buis.
Net voor we op vakantie gingen kwam er een studente journalistiek, dacht ik, langs die meer wilde weten over ME voor een werkstuk. Achteraf bleek ze gewoon in het complot van Hart In Aktie te zitten om te checken of mijn wens ook echt de wens was die mijn moeder had opgeschreven, voor mijn verhaal wat ik zelf wat meer in detail moest vertellen, en ook een beetje om te checken of ik wel geschikt zou zijn voor de camera en goed mijn verhaal kon doen. Niemand heeft er iets aan als je helemaal dichtklapt zodra de camera in de buurt is. Ik vond het wel een hele bijzondere ervaring. Er worden honderden brieven verstuurd naar Hart In Aktie, en dan wordt ik daar tussenuit gepikt. Jemineetje. Soms was het wel gek, dan moest mijn moeder bijvoorbeeld 3 keer opnieuw binnenkomen omdat het niet goed op de band stond. Tja, als je moeder voor de derde keer als verrassing binnenkomt is het moeilijk om nog erg verbaasd te kijken. Maargoed, het was echt heel leuk. Nu ga ik lekker nagenieten en uitkijken naar de dag van de cliniclowns. Dat is op 4 November, dus dat duurt nog eventjes.
De uitzending is waarschijnlijk op woensdag 19 sepbember om 20:30 op SBS 6
We kijken er dus naar uit!