Geplaatst: 18 sep 2017, 17:00
Ik vermoed ook dat het net is als Annac schrijft: Ze is schrijfster. Ze wilde boeken schrijven. En inderdaad dan de reacties van buiten: hoe kun je nu schrijven (en zoveel schrijven) als je ME hebt? Als je dat goed wil gaan uitleggen (en destijds was dat heel veel moeilijker dan nu, omdat er zoveel minder informatie en onderzoek was), dan kun je geen schrijfster meer zijn. Ik vermoed dat ze destijds bewust die weg niet langer gekozen heeft (na alle ellende die ze kreeg met ME-fonds en pers).
Ik denk dat ze voor zichzelf het perfecte leven met ME heeft gecreëerd. Bewust kinderloos, een beroep waarvan je de tijd en intensiteit zelf kunt indelen, wat je zelfs liggend uit kan voeren (maar volgens mij heb ik gelezen dat ze met erg veel discipline iedere ochtend trouw op dezelfde tijd achter haar bureau zat) en een LAT-relatie.
Dan denk je toch: zo heeft het moeten zijn. Bewust kinderloos en schrijfster was ze natuurlijk al voor ze ME kreeg. Alle energie die je hebt, kun je steken in het schrijven. Alsof God dat zo heeft bedacht. Zo van: ´Nu ja, als ze dan toch ME moet gaan krijgen, dan zorg ik er maar voor dat ze geen kinderwens heeft en schrijfster wordt.´ Gewoon een heel milde, liefhebbende en vooruitziende God. Misschien kon Hij de ME niet verhinderen, maar wel voor de rest zorgen. Haha.
Die weken/maanden van voorlezingen in zaaltjes en bibliotheken etc. lijken me dan wel uiterst vermoeiend.
Ik ben haar dankbaar dat ze toch begin jaren ´90 naar buiten is gekomen met de ziekte. Voor mij was het destijds alles wat ik had aan informatie. Ik had zelfs haar kookboek en mijn moeder heeft toen tijden aan de hand daarvan gekookt.
Het boek `Weerwater´liet me aan het einde met verbijstering achter. `Dit gaat nergens over.´, dacht ik letterlijk. En dat is precies zoals ik de situatie nu ervaar in een leven met ME: `Het gaat helemaal nergens over.´
En misschien is dat precies hetgeen zij als schrijfster heeft kunnen bestrijden. Heeft kunnen omdraaien, met enorm veel kracht. Ze heeft met de publicatie van al haar boeken net zolang tegen die zware woorden gedrukt tot ze in beweging kwamen en omdraaiden. Haar leven gaat wel ergens over. Ze heeft zicht uitgedrukt, zich laten zien en daarmee verbinding gelegd. Ze laat iets achter wat verder leeft: haar energie.
En hoe geweldig is het niet dat je juist je energie kan laten doorleven als je een leven met ME achter je hebt.
Ik hoop dat ze zich in de haar verblijvende tijd vooral heel geliefd en verbonden zal voelen.
Ik denk dat ze voor zichzelf het perfecte leven met ME heeft gecreëerd. Bewust kinderloos, een beroep waarvan je de tijd en intensiteit zelf kunt indelen, wat je zelfs liggend uit kan voeren (maar volgens mij heb ik gelezen dat ze met erg veel discipline iedere ochtend trouw op dezelfde tijd achter haar bureau zat) en een LAT-relatie.
Dan denk je toch: zo heeft het moeten zijn. Bewust kinderloos en schrijfster was ze natuurlijk al voor ze ME kreeg. Alle energie die je hebt, kun je steken in het schrijven. Alsof God dat zo heeft bedacht. Zo van: ´Nu ja, als ze dan toch ME moet gaan krijgen, dan zorg ik er maar voor dat ze geen kinderwens heeft en schrijfster wordt.´ Gewoon een heel milde, liefhebbende en vooruitziende God. Misschien kon Hij de ME niet verhinderen, maar wel voor de rest zorgen. Haha.
Die weken/maanden van voorlezingen in zaaltjes en bibliotheken etc. lijken me dan wel uiterst vermoeiend.
Ik ben haar dankbaar dat ze toch begin jaren ´90 naar buiten is gekomen met de ziekte. Voor mij was het destijds alles wat ik had aan informatie. Ik had zelfs haar kookboek en mijn moeder heeft toen tijden aan de hand daarvan gekookt.
Het boek `Weerwater´liet me aan het einde met verbijstering achter. `Dit gaat nergens over.´, dacht ik letterlijk. En dat is precies zoals ik de situatie nu ervaar in een leven met ME: `Het gaat helemaal nergens over.´
En misschien is dat precies hetgeen zij als schrijfster heeft kunnen bestrijden. Heeft kunnen omdraaien, met enorm veel kracht. Ze heeft met de publicatie van al haar boeken net zolang tegen die zware woorden gedrukt tot ze in beweging kwamen en omdraaiden. Haar leven gaat wel ergens over. Ze heeft zicht uitgedrukt, zich laten zien en daarmee verbinding gelegd. Ze laat iets achter wat verder leeft: haar energie.
En hoe geweldig is het niet dat je juist je energie kan laten doorleven als je een leven met ME achter je hebt.
Ik hoop dat ze zich in de haar verblijvende tijd vooral heel geliefd en verbonden zal voelen.