ME-Gids.Net

- ik geloof dat geluk een combinatie is tussen "zelfgemaakt geluk" en "gelukkig toeval" . Heb je het geluk geboren te zijn in een warm, liefdevol gezin, dan zal je het later ook makkelijker hebben om gelukkig te zijn, of om jezelf gelukkig te maken, om gelukkig te worden. Je hebt dan een stevige dosis optimisme meegekregen wat het makkelijker maakt om tegenslagen te verwerken en er weer bovenop te raken, om de moed niet te verliezen. Heb je die basis niet, dan krijg je veel minder kansen in het leven en zal je harder moeten vechten voor je geluk. Beetje vicieuze cirkel. Maar ik geloof wel dat je eruit kan raken op een of andere manier (ondersteuning van omgeving, sterk karakter,...).

- De stelling is moeilijk omdat ie twee relatieve begrippen bevat: ziekte en geluk. Zijn beiden zeer verschillend van persoon tot persoon. Daarom wel heel interessante reacties

- voor mij persoonlijk: ik kan er ja en nee op antwoorden. Denk ik aan mijn vriend, dan antwoord ik ja, want ondanks mijn "toestand", heb ik mijn vriend leren kennen en wou hij met mij samenleven, en ik heb nooit eerder zo'n gelukkige relatie gehad. Ben ik te moe om te douchen/eten/lachen met de mopjes van mijn vriend, dan antwoord ik nee, mijn ziekte staat mijn geluk niet niet in de weg. En aangezien mijn ziekte/humeur onvermijdelijk ook het leven van mijn vriend beïnvloedt, staat het ook zijn geluk een beetje in de weg, al zal hij dat eeuwig blijven ontkennen. Mijn antwoord hierop is dus zeeeeer volatiel
En ik weet zeker, moest ik deeltijds kunnen werken en ene uitkering krijgen (ipv zoals nu voltijds werken met veel gesukkel), dan zou ik veel meer levenskwaliteit hebben en ook meer kans op gelukkige momenten. Ik hou ervan mijn vriend gelukkig te maken en dat kan ik beter als ik mezelf goed voel.

dat vind ik heel mooi gezegd kit! nu ik er zo over nadenk ervaar ik het eigenlijk ook naar beide kanten...
Groetjes, Iris

Ook al kan ik veel minder dan ik zou willen, ik geniet van kleine dingen zoals lekker in de tuin zitten met een mooi boek, genieten van een boom voor mijn deur die in het voorjaar in bloei komt (ik volg het hele proces elk jaar, van knop tot bloei) en van hartelijkheid van vrienden/kennissen.
Dat is voor mij "geluk".
Als ik meer zou kunnen en het UWV niet moeilijk deed zou mijn "geluk" wellicht anders (groter?) zijn.

Ik ben vet oneens met de stelling.
In het algemeen zie ik elke gebeurtenis in een breder kader, ben wat filosofisch (spiritueel mag ook) aangelegd. Ja, ik geloof dat we een constante groei doormaken. En ja, ik zie ook heel veel positieve kanten van jaar in, jaar uit plat liggen. Dan denk ik aan de inzichten die je verkrijgt door juist niet deel te nemen aan het dagelijkse leven, en het ontwikkelen van manieren om pijn te kunnen verdragen. Je geestelijke kracht wordt steeds groter.
Ook door overgevoeligheid beleef je (zie, hoor, voel je) kleine dingen die je normaal niet zou beleven. Je heb weinig nodig. Dat ene kleine vogeltje die je hoort zingen enz. enz. Je kent het vast wel.

Maar soms...soms is het gewoonweg te veel. We hebben allemaal een grens van verzadiging.
Je weer zo ellendig voelen dat zelfs liggen niet meer helpt. Na de 99e keer kun je het de 100e keer niet aan. Jaren wegslapen, waardoor je een gat hebt in je leven. Onbegrip van de omgeving die je niet meer buiten de deur kunt houden. En de enorme stress en de ziekte tegenwerkende eisen van het UWV...
Op zo'n moment hoop je dat je in slaap valt, zodat je het niet bewust mee hoeft te maken. Je ziet geen uitweg en oplossingen meer, en je veerkracht wordt ook minder. Dan komt ook de gedachte dat je liever geen leven hebt dan dit leven. Een stille hoop kruipt naar boven om eeuwig te slapen.

Soms is dit gedeelte van je leven zo zwaar, dat het soms niet opweegt tegen het andere geluk.

Positief denken...? De situatie oppoetsen? Mmm...realisme is volgens mij veel vruchtbaarder.

Geluk...gezondheid is een belangrijk ingredient(zie post Lijda), als dat er niet is, wordt begrip ontvangen van de situatie ineens erg belangrijk.

Wat veel reacties...Denk dat het wel persoonlijk is, vooral hoe je ermee omgaat en hoeveel hinder je ondervindt van je ziekte. Ik probeer en blijf positief denken, al voel ik me soms echt ongelukkig. Als iedereen dan lekker op stap is en ik lig op de bank...dan voel ik me rot. Eerst ging ik gewoon met ze mee. En het onbegrip vindt ik erg moeilijk, dat maakt me ook ongelukkig...
Denk dat wij iets harder moet werken voor ons geluk.