En hoe ga je ermee om en hoe erg zijn de restklachten ...? Heb je het geaccepteerd?mieperdepiep schreef:Was geen keuzemijn waarde was niet meer meetbaar laag
En ja het heeft wel geholpen, maar ik ben nog lang niet de oude, ik ben lang geen 50% van wat ik vroeger was
En ik vrees ook dat ik nooit meer de oude zal worden
Sommige artsen noemen mijn restklachten CVS/ME , ik ben geloof ik meer geneigd het blijvende schade door B12 tekort te noemen.
Af en toe instorten mag, als je maar weer "opstaat". Ik begrijp dat waardeloze gevoel, maar ook al ben je niet de moeder die je zou willen zijn, toch ben je niet niets. Je kunt er niets aan doen, dat wel. Er zijn meer moeders die wel beter kunnen, maar het nalaten of hun kind niet liefhebben of verwaarlozen of erger, dat zijn moeders van niks vind ik!!mieperdepiep schreef:Ik denk dat ik niets anders kan dan het accepteren, beter dan dit wordt het hoogstwaarschijnlijk niet meer
Restklachten zijn denk ik toch wel behoorlijk, elke dag zo verschrikkelijk moe (uitgeput), veel zenuwpijn, maar ook veel dove stukken huid/vingers en voeten en lichaamsdelen die dienst weigeren, veel hoofdpijn/migraine, spierspasmes.... laten we maar zeggen: ik zit niet voor niets op dit forum
Ik ben ook niet voor niets naar het VCL gegaan, ik ben blij met mijn scootmobiel, maar ik zou echt veel liever fietsen, ik mis de blokken om die we vroeger altijd liepen, zoonlief heeft een moeder van niets, bewuste keuze om niet nog een kind te krijgen enz enz
Ik hou mezelf maar voor dat het veel erger had kunnen zijn, maar af en toe gun ik het mezelf om even 5 minuten in te storten en de wereld te verwensen
Belangrijkste is om positief te blijven denk ik en af en toe flink de spot met jezelf drijven en er keihard om lachen. Relativeren
Heb je Lyme? Ik heb geen Lyme. Bij mij kwam het na een zware luchtweginfectie. Uitgeput, hyperventilatie, ellendig... en toen kreeg ik van die aanvallen. Ik noemde het spookverschijnselen. Ik had geen angst. Ik voelde me gewoon heel rot en benauwd. Dan zei ik "Ik word niet goed hoor"... Ik begreep niet wat het was en dokter in en uit... niets. Ik probeerde mn dingen te blijven doen totdat ik na 2 mnd gewoon zo uitgeput was dat het 24/7 angstaanvallen waren... Slapen ging niet meer... Niets ging meer. Ik ging naar een psycholoog en die zeiden daar: gegeneraliseerde angststoornis. Ikzelf noemde het "burn out met angstaanvallen". Die uitputtingsklachten werden door GGZ als symptoom van de angsten gezien, maar ik weet dat na die luchtweginfectie de ellende begon met extreem moe en uitgeput zijn! Ik had geen angsten! Ik zat nota bene in Australie en ik probeerde nog met alles mee te doen, hoe extreem moe ik ook was. Er klopt dus geen pepernoot van.annahan schreef:http://erwinkompanje.wordpress.com/2010 ... orreliose/
Helaas weet ik daar alles van ..van die paniekaanvallen.............
het duurde nogal lang voordat ik zwanger werd. Ondertussen heb je allemaal dromen en ideeen hoe het gaat zijn als je eenmaal een kind hebt. Is uiteindelijk weinig van terecht gekomenAf en toe instorten mag, als je maar weer "opstaat". Ik begrijp dat waardeloze gevoel, maar ook al ben je niet de moeder die je zou willen zijn, toch ben je niet niets. Je kunt er niets aan doen, dat wel. Er zijn meer moeders die wel beter kunnen, maar het nalaten of hun kind niet liefhebben of verwaarlozen of erger, dat zijn moeders van niks vind ik!!
](./images/smilies/eusa_wall.gif "Brick wall"){kind=small}
Ik heb een vrij saai levenEn hoe vul jij je tijd als je zo uitgeput en rot voelt?
Ik probeer van niemand een diagnose af te pakken, probeer alleen mee te denken en te helpen. Is aan een ieder wat hij of zij daar mee doetOp dit moment heb ik ook een tamelijk saai leven zoals jij het beschrijft... ik heb geen kind alleen en dus misschien nog wel saaier! Hoe oud is je zoon en heb je een man of alleenstaand?mieperdepiep schreef:het duurde nogal lang voordat ik zwanger werd. Ondertussen heb je allemaal dromen en ideeen hoe het gaat zijn als je eenmaal een kind hebt. Is uiteindelijk weinig van terecht gekomenAf en toe instorten mag, als je maar weer "opstaat". Ik begrijp dat waardeloze gevoel, maar ook al ben je niet de moeder die je zou willen zijn, toch ben je niet niets. Je kunt er niets aan doen, dat wel. Er zijn meer moeders die wel beter kunnen, maar het nalaten of hun kind niet liefhebben of verwaarlozen of erger, dat zijn moeders van niks vind ik!!
Na de geboorte van mijn zoon knapte ik niet meer op, werd steeds zwakker en zieker. Ik was al bekend met een traagwerkende schildklier, dus ik dacht dat het daar aan lag. Tot ik op de site van de schildklierstichting een stukje over B12 tekort zag staan, toen vielen alle stukjes op hun plaats. Ik had echt alle klachten in het rijtje.
Mijn huisarts geloofde er niet in, maar ik zei dat ik niet wegging voor dat mijn B12 geprikt werd. Het was háár spreekuur wat zou uitlopen, ik had de hele dag de tijd. Met enorme tegenzin en een diepe zucht werd er een labformulier uitgeschreven en een dikke week (!) later kreeg ik te horen dat mijn B12 maar 90 was. Die uitslag was toen al zeker een dag of 5 bij hen bekend.
Toen kon ik ook best nog wel 2 weken wachten tot ik bij de internist terecht kon voor onderzoeken die helemaal niet direct noodzakelijk waren. Tja, dan blijft er uiteindelijk weinig B12 meer over. Daarbij kreeg ik veel te weinig B12 toegediend, dus tel uit je "winst"
Af en toe mag best de moed je even in de schoenen zakken, maar sommige mensen blijven me te veel hangen, kan ik niet zo goed tegen
Ik was juist altijd een rasechte pessimist. Mijn kind heeft wat dat betreft heel veel verandert, door hem en voor hem blijf ik juist positief, tel ik mijn zegeningen ipv de drama's
Het tekort is zeer waarschijnlijk indirect veroorzaakt door mijn schidklier. De 2e (veel betere) internist zei dat alle mensen met een traagwerkende schildklieraandoening uiteindelijk antistoffen tegen parietale cellen (=maag) aanmaken. Ik weet niet in hoeverre dit waar is. De vraag was volgens hem niet of, maar waneer zij een B12 tekort zouden ontwikkelen. Ik heb die antistoffen dus.
Ik at (eet) gewoon dierlijke producten, dus daar lag het niet aan. Nam zelf extra multivitaminen en floradix omdat ik merkte dat ik een extra pep nodig had.
Ik ben er inmiddels ook achtergekomen dat ik geen zuivel verdraag. Ik heb al jaren de diagnose PDS op zak, maar wat ik ook deed, niets bracht echt verbetering. Een tijdje geleden ben ik opgehouden met zuivel en dat scheelt een stuk in de klachten, maar over is het niet. Ik blijf last van mijn darmen houden en dat verklaart m.i. ook de tekorten die ik blijf houden (deels zichtbaar in bloeduitslagen, deels gevoel)
Ik heb een vrij saai levenEn hoe vul jij je tijd als je zo uitgeput en rot voelt?
Ik zit veel op het B12 forum en dit forum ook om mensen te helpen, te waarschuwen en in te lichten over B12 tekort. Weet dat dat niet door iedereen gewaardeerd wordt
Verder is de televisie mijn beste vriend en ik probeer te lezen, maar het is voor mij erg moeilijk om me op een boek (lang verhaal) te concentreren
En verder heb ik natuurlijk het huishouden en mijn kind, kost me energie genoeg
Voordeel van geen kind is weer dat je kunt omvallen wanneer dat nodig is, voordeel van een kind is dat je wel door moet gaan. Het is ook nooit goedOp dit moment heb ik ook een tamelijk saai leven zoals jij het beschrijft... ik heb geen kind alleen en dus misschien nog wel saaier! Hoe oud is je zoon en heb je een man of alleenstaand?
Begrijp ik heel goed. Ik had nu alfahulp willen zijn tijdens de schooluren van mijn zoon, maar nu heb ik er zelf 1Ik ken dat: dromen hebben en toekomstinvullingen waar niks van terecht komt, gewoon omdat het niet lukt... ik had mn studie, maar die heb ik op het moment echt geparkeerd. Ik ben nu te slecht. Op het moment ben ik best wel down ervan..
Overleven draait het om ja. Doe ik ook nog steeds. Mijn "goede" dagen nu, waren vroeger mijn mindere dagen. Zegt genoeg denk ikIk weet niet wat er scheelt, dus ik houd maar hoop dat het verbetert, maar misschien ook niet. Na 9 jr ziek geef ik dat ook een kans... Ik hoop wel dat ik weer iets omhoog klim tot een bepaald niveau want op het moment is het bikkelen en overleven.
In principe kan het niet erger omdat ik behandeld wordt. Tenzij er nog iets anders aan de hand is.Ben je niet bang dat het erger kan worden? Ben je niet bang voor de toekomst?
Heeeeerlijk, zacht gekookt eitjeEn wat betreft zuivel... misschien ligt rauwe zuivel je wel. Meeste mensen verdragen de verhitting niet. En zachtgekookte eieren hebben juist heel veel goede voedingsstoffen!
Zo dreamer, dat heb je mooi verwoord. Dat is in een notedop de beschrijving "voor" en "na". Ik beleef het net zo.Ja positief blijven is heel belangrijk, maar dat valt niet mee. Ik was altijd zeer positief, maar als je onbegrepen ziek bent dan kun je behoorlijk veranderen zeg maar. Je wordt ook kritischer en waar ik eerst altijd naïef was en iedereen was aardig en lief, weet ik nu dat de wereld zo niet in elkaar zit. Als je iets wilt, moet je ervoor vechten en niemand doet het voor je. Je moet het echt zelf doen!
alles heeft voor- en nadelen... dus B12- tekort is genetisch probleem... Heh bah, wat vervelend dat je liever wil scheiden. Is er geen andere optie? Komt het door je ziekte?Voordeel van geen kind is weer dat je kunt omvallen wanneer dat nodig is, voordeel van een kind is dat je wel door moet gaan. Het is ook nooit goed
Hij is ruim 6 (bijna 7) jaar, vanaf zijn derde weet ik dat ik een B12 tekort heb, vanaf zijn 4e weten we dat hij dat ook heeft. Krijgen beiden injecties, maar bij hem waren we er blijkbaar op tijd bij, want hij is godzijdank enorm opgeknapt
Ik heb een man, partner wil ik het niet noemen, maar als het aan mij ligt woon ik op niet al te lange termijn op mezelf met mijn zoon
ja, een opeenstapeling van teleurstelling op teleurstelling en gewoon wel willen maar niet kunnen en niet begrijpen en begrip ook niet, want als ik het niet snap, hoe kan een ander het snappen... En zoveel geld ertegen aan gegooid, en iedereen die je kan helpen... en weet wat het is en vervolgens is dat het niet... ik had altijd moed en hoop en geloof, maar toen ik in 2011 weer helemaal crashte brak er wat... Ik had me er weer moedig uitgevochten uiteindelijk, maar nu in dec na het afbouwen is het opeens zwaar beroerd geworden, wat ik niet voorzag en het lijkt wel een nachtmerrie... elke dag sta ik zwaar beroerd op. Ik ben wel weer opgebouwd maar ik voel me op het moment uitgeput.Het is waarschijnlijk niet eens depri om het depri zijn, maar omdat je hele leven op z'n gat ligt. En dat valt ook niet mee en het begrip van de buitenwereld laat ook ernstig te wensen over!
Ik bedoel bij een biologische boer in de nabije buurt gaan en rauwe melk daar kopen, en kaas van rauwe melk en de roomboter en yoghurt is daar ook heerlijk. Maar dit moet wel kunnen. Ik ga samen met mn man (auto) en dan is dat zeg meer een uitstapjeBedoel je dan bv melk uit het koelvak ipv houdbare melk? (sorry niet zo in thuis)
Ook leuk nog, koeien aaien Dat is wel het vermoeden van de kinderarts, maar echt een duidelijke verklaring is er (nog) niet.alles heeft voor- en nadelen... dus B12- tekort is genetisch probleem... Heh bah, wat vervelend dat je liever wil scheiden. Is er geen andere optie? Komt het door je ziekte?
Ik voel zo'n enorme afstand tussen ons dat ik zo niet verder kan en niet verder wil. En hij onderneemt verder geen actie om dat te veranderen, dus dan blijft er weinig keus over. En ondanks mijn lichamelijke toestand zie ik het nog wel redelijk zitten. Er zullen ongetwijfeld praktische problemen op het pad komen, maar komt tijd komt raad. Financien is wel echt een probleem en weet nog niet hoe ik dat op moet lossenProbleem is dat mensen veel te veel vertrouwen hebben in de wetenschap en in artsen en daar gaat het fout. De gemiddelde arts weet helemaal niet zoveel en weigert dat toe te geven. Zolang alles binnen de referentiekaders valt is er niets aan de hand. En net er buiten ook niet. Dat is nl wat artsen domweg doen: kijken of de cijfertjes kloppen en naar de patient wordt niet gekeken en geluisterd.ja, een opeenstapeling van teleurstelling op teleurstelling en gewoon wel willen maar niet kunnen en niet begrijpen en begrip ook niet, want als ik het niet snap, hoe kan een ander het snappen... En zoveel geld ertegen aan gegooid, en iedereen die je kan helpen... en weet wat het is en vervolgens is dat het niet... ik had altijd moed en hoop en geloof, maar toen ik in 2011 weer helemaal crashte brak er wat... Ik had me er weer moedig uitgevochten uiteindelijk, maar nu in dec na het afbouwen is het opeens zwaar beroerd geworden, wat ik niet voorzag en het lijkt wel een nachtmerrie... elke dag sta ik zwaar beroerd op. Ik ben wel weer opgebouwd maar ik voel me op het moment uitgeput.
Klopt ja. Ik heb jarenlang met de meest onnozele vage klachten rondgelopen, dacht dat ik knettergek werd, maar er was een duidelijke onomstotelijke verklaring voor aan te wijzen. En ook al nemen anderen het niet serieus, IK wel! En dat is uiteindelijk het belangrijkste. Ook al is het van tijd tot tijd ook noodzakelijk om jezelf niet al te serieus te nemenJe hebt wel geluk dat je weet wat het is, ondanks dat je misschien niet kan verbeteren, weet je wel wat er schort eraan. Dat geeft weer een hoop rust, lijkt mij... ik ben nog steeds zoekende
Ik bedoel bij een biologische boer in de nabije buurt gaan en rauwe melk daar kopen, en kaas van rauwe melk en de roomboter en yoghurt is daar ook heerlijk. Maar dit moet wel kunnen. Ik ga samen met mn man (auto) en dan is dat zeg meer een uitstapje Ook leuk nog, koeien aaien
sta hier midden tussen de koeien Haha, ja ik was ervoor echt een lief, zacht, naïef meisje die alles slikte en alles aannam en wat de specialist of huisarts zei was waar en daar hing ik alles aan op, want hij had er voor geleerd. Zo zei de huisarts dat mijn uitputting niks lichamelijks was en dus heb ik jaren geloofd dat het dus een mentaal probleem was of psychosomatisch (terwijl ik alleen op Pfeiffer en bloedarmoede was getest!!!)! Ik was ook heel goedgelovig en bij elke therapie was ik heilig overtuigd dat dit me weer gezond zou maken... maar als je dat maar vaak genoeg meemaakt, verander je wel en word je wel harder, kritischer en sceptischer. En terecht! ELKE therapeut/specialist zegt dat hij je kan helpen, want je bent geld. En de gezondheidszorg is een giller! Pas als je ziek wordt besef je dat we in een harde wereld leven.marlène schreef:Zo dreamer, dat heb je mooi verwoord. Dat is in een notedop de beschrijving "voor" en "na". Ik beleef het net zo.Ja positief blijven is heel belangrijk, maar dat valt niet mee. Ik was altijd zeer positief, maar als je onbegrepen ziek bent dan kun je behoorlijk veranderen zeg maar. Je wordt ook kritischer en waar ik eerst altijd naïef was en iedereen was aardig en lief, weet ik nu dat de wereld zo niet in elkaar zit. Als je iets wilt, moet je ervoor vechten en niemand doet het voor je. Je moet het echt zelf doen!
(vertel mij wat! Hoop dat ik wat geld bij familie kan lenen al heb ik nu kans dat Whisje inspringtfinanciën zijn nou niet een kleinigheid
Heb ik ook gedaanEn voor je zoontje, is het beter bij of uit elkaar??? Ik zou daar mn keuze op afstemmen. Ik kon zelf uit een gescheiden gezin en ik heb dus een gruwelijke hekel aan scheidingen. Tegenwoordig gaat 1 op de 3 huwelijken kapot. Vind ik heel erg en vooral voor kinderen dan, maar als er samen meer ruzie is dan uiteen is het soms beter voor de kids... Alleenstaande moeder (met ziekte) valt niet mee hoor.
Ik ben al ruim 2 jaar langer gebleven dan ik eigenlijk wilde. Geld (of eigenlijk het gebrek er aan) deden mij blijven. In sommigen huwelijken is er wel eens 1 te veel, m.i. in die van mij 1 te weinig 
Mijn mening is dat artsen veel te makkelijk met AD en pijnstillers strooien en zo ook diagnoses als CVS, fybro. B12 tekort wordt een hype genoemd, net als CVS trouwens.En wat die dokters betreft... PFFF... in 2011 zat ik er helemaal doorheen en hij zei binnen 2 min. "burn out" ... Ik geef je een andere antidepressiva. "Ja maar, die slik ik al." "Dan geef ik je een andere." "De eerste hebben ook niet goed hun werk gedaan. Ik ben al 9 jaar moe. Ik ben nooit fit geweest."
ja ik was ervoor echt een lief, zacht, naïef meisje die alles slikte en alles aannam en wat de specialist of huisarts zei was waar en daar hing ik alles aan op, want hij had er voor geleerd.De laatste die je moet vertrouwen is je arts, altijd teneerste jezelf. Maar kan erg moeilijk zijn als je lichaam zo onbetrouwbaar is
Mogen boeren nog wel zo aan huis melk verkopen? Ik dacht dat dat niet meer mocht, dat het eerst naar de fabriek moest.En probeer maar eens rauwe melk! Rauwe melk zit vol goede voedingsstoffen. Alle winkelmelk is verhit en dat maakt het geen gezond goedje meer. Ik ben benieuwd of je dat dan wel verdraagt!