Hee Kel, je hebt het ook niet makkelijk he... Als ik jouw verhaal lees... maakt me ook verdrietig.
Willen en niet kunnen. Zoals jij naar je vriendinnen kijkt, kijk ik naar viriele veertigers. Jaloers om wat ze allemaal kunnen. En dan voel ik me maar een zwakkeling. Ben het eigenlijk ook
Alcohol is heel fel he. Ik raak ook geen druppel meer aan. Veel te ziek van. Zelfs van een slokje.
Tja, je vraagt wanneer ik het kreeg. Ik weet het eigenlijk niet echt. Ik denk, maar ben dat niet zeker, dat het zich heel langzaam opbouwde. In 1988 heb ik een zwaar motorongeval gehad. Had nogal wat verwondingen. Was veel bloed verloren en heb toen transfusies gekregen. Heeft het er iets mee te maken? Wie zal het zeggen. Heb wel altijd de indruk gehad dat ik na dat ongeluk niet zo sterk meer was, alhoewel ik nog heel hard heb kunnen werken.
In 1998 heb ik een epi aanval gehad en sinds toen kan ik niet meer werken. Dat zou volgens de artsen de 'grote crash' geweest zijn.
Waar je je veel zorgen om maakt is het krijgen van kinderen he.
Ik kan je geen raad geven. Kan enkel mijn ervaring weergeven, maar dat is slechts 1 ervaring. Laat je dus hierdoor niet leiden, er zijn veel verstandigere mensen dan ik die je beter kunnen inlichten.
Om het verhaal te beginnen... mijn vader is rond z'n 60ste ziek geworden. Eigenlijk dezelfde symptonen als degene ik nu heb. Toen werd dit louter als psychisch falen aanzien.
Mijn halfzus heeft CVS. Nu ik ook...
De neuropsychiater die ik ken gelooft in een erfelijke belasting. Daarbij (neus nog eens rond op het forum, je zal het enkele keren tegenkomen) worden woorden gebruikt zoals ADD, ADHD, IQ, Voorste hersenen,...
Mijn ene zoon heeft ADD. Zal dit zich later manifesteren in een ziekte, ik weet het echt niet. Is het een virus die bij sommigen doorgroeit tot een ziekte... Zou ook kunnen.
Het blijft speculeren.
Feit is dat je in het leven niet alles kan uitsluiten. Als je kinderen hebt zal je steeds willen dat het goed gaat met die kinderen. Je zal die kinderen liever dan jezelf gaan zien. Elke tegenslag die ze in het leven krijgen zal pijn doen.
Ja, misschien krijgt je kind CVS. Misschien is hij perfect gezond maar studeert hij slecht en komt hij in armoede. Misschien heeft hij een afwijking en doet hij (of zij natuurlijk) het erg goed in het leven... Misschien loopt alles van een leien dakje en leeft hij het perfecte leven.
Iig tegenslagen zal je kind kennen. Wat is goed? Alles is goed volgens mij. Zolang je kind (want dat blijft het, eender hoe oud hij of zij zal zijn) maar gelukkig is. Dat telt, gelukkig zijn. In feite is het dat wat we willen voor onze kinder, het echte geluk. Daar komen geen grote wagens, mooie villa's, afwijkingen, ziektes,.. bij te pas.
Al is hij of zij ziek... gelukkig zijn.(ja, ook dat kan samen gaan)
Met heel veel woorden wil ik eigenlijk kort samengevat zeggen dat niemand de toekomst kent en niemand die toekomst kan sturen.
En we enkel maar kunnen hopen, helpen, ...
in z'n streven naar geluk.
Eén dingetje wat je voor jezelf moet uitmaken..., je moet je afvragen of je het aankan een kind op te voeden. Het vraagt heel veel energie. Maar je krijgt er zoveel voor terug. Maar het moet gewoon technisch haalbaar zijn. Dat kan je zelf best uitmaken he..
Dus in feite... ik geef geen raad hierin. Lees het voor wat het is en aanzie het niet voor wijsheid. Het is enkel mijn gedachtengang...
Verder, m'n vrouw kan bijzonder goed om met m'n ziekte. Ik heb het getroffen. Ze stelt me nooit in vraag, ze helpt me, ... en ik probeer haar te helpen waar ik kan. Geven en nemen. Zij geeft momenteel wel heel veel, ik ben haar daar echt dankbaar voor. Enkel jammer dat ik het hier gezegd krijg, maar het haar zeggen lukt me niet. Is dom, ik weet het:)
Ah ja, ook mijn kinderen gaan er heel goed mee om. Begripvol. En ben voor hun nog steeds de 'beste'. Dat wil elke papa zijn, soms voel ik me tekort schieten. Maar als ik dan zie dat ze eigenlijk blij zijn dat hun papa zoveel thuis is.. Ze zeggen de situatie thuis nu beter te vinden dan vroeger toen ik nog werkte.
Toen hadden we veel centjes, konden doen wat we wilden. Nu is het stuk minder, want ja, heb een uitkering. We komen rond, bijsparen lukt echter niet meer. En we moesten bezuinigen. Maar we kunnen nog heel veel met minder. Bvb eens naar de zee wordt een ijsje aan het kraam eten, een cola kopen, eventjes in het lunapark en de gocarts... tov vroeger was het gaan eten, meer geld in het lunapark, gocarts, ijsje in ijssalon en een cadeautje erbovenop.
Dit hoeft dus eigenlijk allemaal niet voor hun. Met 50 Euro naar zee is voor hun zelfs leuker dan met 200 Euro. En dat stelt me beetje gerust.
Alhoewel ik erg veel schuldgevoelens heb. En erg depressief ben. Vooral omdat ik hen wou helpen later, als ze op eigen benen gaan staan. Lukt nu niet meer. En dat vreet echt wel. Ook tov mijn vrouw voel ik me erg schuldig. Terwijl zij het totaal anders ziet. Ze zegt dat we samen gelukkig zijn en vindt dat het belangrijkste.
Ik heb het er nog steeds heel moeilijk mee. Niet alleen het leven met een ziekte, maar ook je toekomstplannen zien verdwijnen. En vooral, tekortkomen tegenover mijn gezin. Dat vind ik zo erg...
Misschien heb je iets aan m'n hele verhaal. Ik wens je iig het geluk toe. Je verdient het.
