samengevoegd. mod.
http://www.balans-arnhem.nl/index.php?o ... &Itemid=58
Hoe wordt de diagnose "de ziekte van Lyme" gesteld?
De ziekte van Lyme is een klinische diagnose. Dit betekent dat de arts de diagnose moet stellen op basis van de ziektegeschiedenis en symptomen. Bij het zien van een EM zal de arts de diagnose "ziekte van Lyme" stellen. Zonder een EM is de diagnose moeilijker te stellen. Vaak worden dan testen gebruikt. Deze testen zijn ter ondersteuning van de diagnose. Er kan niet een diagnose gesteld worden op grond van de uitslag van de test alleen. De testen kunnen om verschillende redenen zowel fout positieve als fout negatieve uitslagen geven.
[...]
Samenvatting van de lezing over lyme
Desinfo rond de ziekte van lyme 7 december 2012
Frits van der Blom was 25 jaar huisarts en daarnaast was hij ook homeopatisch arts.
Het probleem bij de ziekte van lyme is dat drie maanden na een besmetting de antistoffen vaak uit het bloed gaat.
Dit betekent zeker niet noodzakelijk ook dat de infectie weg is.
De infectie is vaak nog aanwezig en de
toxinen van de borrelia leggen het immuunsysteem plat.
Het immuunsysteem vindt de bacterien niet meer.
De bacterie lijkt qua eiwit op eiwitten in het lichaam zonder dat het lichaam ertegen in het geweer gaat.
De bacterie zit in allerlei cellen en is onvindbaar voor het immuunsysteem.
Niemand hoort dit op de universiteit.
Bij bloedtransfusie wordt de bacterie ook makkelijk doorgegeven omdat deze infectie niet wordt uitgesloten bij donoren.
Evenzeer gaat de bacterie door de placenta heen bijv. Tijdens de zwangerschap.
De bacterie is behoorlijk besmettelijk.
De medisch reguliere aanpak heeft geen zin.
Bij chronische lyme heeft antibiotica 0 procent kans van slagen.
Door toxinen krijg je autoimmuniteit.
Het eiwitcomplex van de toxinen van de borreliabacterie veroorzaakt autoimmuniteit.
De borrelia is een spiraalbacterie (spirocheet) en lijkt op de luesbacterie: die van syfilis.
Deze ziekte had ook veel psychiatrische consequenties tot gevolg net als de ziekte van lyme.
Tegenwoordig gebruikt men snel antibiotica bij geslachtsziekten (als reden dat lues niet zo snel meer uit de hand loopt).
De lyme is vrij besmettelijk via lichaamsvocht: een gezamenlijke doucheruimte bijv. leidt al tot kans op overdraagbaarheid.
Iedereen heeft zowat de borrelia inmiddels (wat iets anders is dan de ziekte van lyme).
De borrelia kent veel stadia / veelvormigheid gedurende die stadia.
En ook maakt de borrelia celwandloze stadia door.
Antibiotica werkt dan niet als de bacterie celwandloos is: antibiotica slaat alleen aan bij celwandige bacterien.
De besmettelijkheid van de bacterie is aan de orde bij rauw vlees, rauwe melk: het is een volksziekte in de Verenigde Staten.
Hoe weten we nu concreet dat/als sprake is van de aanwezigheid van de borrelia?
Onder de microscoop (darkfield).
Dit terwijl de geneeskunde levend bloed analyse afdoet als kwakzalverij.
De huisarts is daartoe niet opgeleid.
Urine en vaginaal vocht wil men wel onderzoeken onder de microscoop, maar bloed onder de microscoop is kennelijk ineens een brug te ver!!
Als in rode bloedcellen een knopje te zien is, is dat geen goed teken.
Er is een truc die je dan kunt toepassen: het bloed moet je tussen twee glazen plaatjes beschadigen (door druk uit te oefenen): de bloedlichaampjes verzuren dan en de borrelia kruipt naar buiten, komt los en wordt een recht draadje dat gaat uitgroeien en vertakt: de vertakkingen vallen er dan af.
Geen andere bacterie neemt zulke vormen aan.
Goed onderzoek = moeilijk.
Levend bloedanalyse is de enige echte betrouwbare methode voor de vaststelling van de aanwezigheid van de lymebacterie.
Print deze info uit, neem hem mee naar je arts , huisarts specialist, psycholoog, weet ik veel wie ,gewoon iedere arts die aan je ziektebeeld twijfelt, want deze gegevens MOETEN bekend worden.
Veel mensen schrijven ook niet echt veel meer op fora zodra ze weer een min of meer normaal leven kunnen leiden, dus wat er met die mensen gebeurt is ook dikwijls onduidelijk.