ME-Gids.Net

JannekeB schreef:ini-watte??

Initieel = aanvankelijk

In het begin van mijn ziekte heb ik heel hard gevochten om te bewijzen dat ik wel degelijk lichamelijk iets mankeerde. Ik heb mij heel hard verzet tegen psychologen en psychiaters maar heb uiteindelijk het onderspit moeten delven. Na verloop van tijd ben ik zelf beginnen geloven dat ik psychisch ziek was. Ik heb toen trouwens een heel zware depressie gekregen wat toen als bewijs werd gebruikt dat ik wel degelijk psychisch ziek was. Toch is de twijfel steeds gebleven. Beetje bij beetje ben ik uit mijn depressie geraakt. De zware vermoeidheid en andere klachten blijven echter bestaan.
Ik steek absoluut geen energie meer om anderen te overtuigen van mijn ziek zijn. Mijn eigen familie gelooft mij niet en met anderen spreek ik er niet over.
Gelukkig is er dit forum !! Kan ik toch anoniem mijn hart luchten en hopelijk ook hier en daar wat steun geven en krijgen.

Dat noemde mijn psych een uitputtingsdepressie, veroorzaakt door de lichamelijke aandoeningen in combinatie met het onbegrip. Daarom was een behandeling ook niet nodig, heb alleen begeleiding gehad (= gesprek van paar minuten 1x in de zoveel maanden)

Mijn psych noemde het psychasthenie. Ik vond dit heel erg om als 16jarige te horen dat ik geesteszwak was. Jammer genoeg was er toen nog geen internet. Anders had ik geweten dat deze diagnose al lang niet meer werd gesteld.

Ik vind de antwoorden toch wel heftig.

Misschien verwachten we teveel van onze omgeving. Iedereen is toch voornamelijk met zichzelf bezig en heeft geen zijd/zin om zich ook nog in de problematiek van anderen te verdiepen. Dat denk ik tenminste.

Ik merk dat ik me voornamelijk afsluit om de confrontatie met de buitenwereld uit de weg te gaan. Dit om niet geconfronteerd te worden met wat ik allemaal niet meer kan of meemaak en ook om niet geconfronteerd te worden met domme opmerkingen. Als mensen naar de ziekte vragen, antwoord ik eerlijk. Ik noem mijn klachten en als ze doorvragen ook de diagnose. Meer kan ik niet doen. Vaak krijg ik dan een tip van een alternatief therapeut die diegene zo goed heeft geholpen toen hij/zij zo moe was. Of naar een of andere spirituele god die mij echt gaat helpen. Maar soms luisteren mensen ook wel geinteresseerd.

Ik vind het nog wel moeilijk als mensen er grapjes over maken. Ik kan er nog steeds niet om lachen. Dat geeft wel aan dat ik het nog niet geaccepteerd heb.