Geplaatst: 13 apr 2018, 10:09
Er wordt in het artikel gezegd dat "chronische vermoeidheid" altijd (nou ja vaak) gepaard gaat met immense psychische problemen. Maar dat hoeft helemaal niet en is het de vraag of je dan bij iemand daarvoor naar toe moet?Zuiderzon schreef:Er blijven slechte publicaties komen:
Chronische vermoeidheid, 'New balls please' (Yvo Smolders, Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde, 12 april 2018)
https://www.ntvg.nl/artikelen/chronisch ... e/volledig
Chronische vermoeidheid, juist je
[/i]
Naast dat de beste man persé alle vermoeidheid op één hoop wil gooien waarbij stilstand van je leven onomstotelijk is gebleken, stoort het mij ontzettend dat ik maar even gelijk op de hoop gegooid wordt van (zeer waarschijnlijk) maar liefst immense psychische problemen daardoor.
Toen ik lange tijd helemaal niets meer kon, mijn leven in duigen zag vallen qua opleiding, toekomstperspectief qua werk, behoorlijke sociale isolatie en naar later ook bleek het stichten van een gezin, heb ik mijzelf daar toch echt redelijk goed doorheen geslagen en had ik het echt wel eens even in al die jaren erg moeilijk maar geen moment het idee gehad dat ik bij een psycholoog mijn gedachten op de rail moest gaan zetten omdat ik psychisch zo zwaar in de problemen zat dat ik daar ondersteuning van zo'n man bij zou willen hebben over hoe erg het allemaal wel niet zou zijn.
Naar die psycholoog gaan was overigens wel verplicht om uit te sluiten dat mijn vermoeidheid niet toch ergens door een psychische ziekte/verkeerd denken zouden komen om ook dát uit te sluiten om uiteindelijk tot een diagnose CVS te komen maar met mijn psyche en de manier waarop ik daar zelf mee moest leren omgaan en nog steeds wel eens even verdrietig ben over zaken, was en is echt niets mis.
Het was niet de vermoeidheid die mij problemen gaf maar het onbegrip van mensen die vonden dát ik juist verkeerd zou denken en een psycholoog zou zorgen dat ik wel weer beter kon gaan functioneren als ik maar vooral anders zou gaan denken. De druk om deel te móeten nemen aan het leven waar ik dat niet kon. Stigmatisering ís juist het grootste probleem, want anders zou er draagvlak zijn om om te gaan door anderen met mijn problemen. Juist dat contact met die anderen, juist in het leven proberen te staan is dóór stigmatisering, het zwaar maken, lastig. Dat anderen mijn leven willen leiden, dat ik dingen toch vooral zou moeten doen en helaas niet voldoende zelf kan bepalen wat beter voor mij is, zodát ik juist beter nog kan functioneren met voldoende rust.
De andere zaken komen wellicht wat minder makkelijk, door de vermoeidheid, tot oplossingen of zijn zwaarder omdat je verder al weinig hebt. Zaken zoals liefdesverdriet, vriendinnenproblemen, overlijdens, kinderwens die onbereikbaar blijkt, die waren toch echt zwaarder qua gevoelens nog en horen ook voor anderen regelmatig in grotere ernst en duur bij het leven.
Ik kan niet voor anderen spreken en het leven is absoluut niet makkelijk door deze problemen maar dat het áltijd gepaard gaat (of zo vaak dat het allemaal meegenomen had moeten worden als één van de betere oplossingen en ondersteuningen die er echt bijhoren als een soort verplichting), met "immense psychische problemen" waardoor je persé met je toch al schamele lijf ook nog eens i.p.v. proberen je boterhammetje te smeren ook nog in een auto moet zien te stappen, met een volle tank, of op de fiets met volle opgepompte banden, enigszins nog redelijk schone gewassen kleding, de route ergens opgezocht om dan in een verkeerde zittende stoel te proberen uit je woorden te komen... mwah.
Ik probeer juist het mooie te zien van die paar kleine dingen die er wel waren/zijn of ik ben/was te moe om uberhaupt er mee te zitten dat ik niet naar een verjaardag kon. Maar dat ik die afwas in 2x daadwerkelijk gedaan had, dat maakte mijn dag. En voor de rest zul je moeten accepteren dat het leven nou éénmaal niet maakbaar is. En dat lukt, zeker met deze klachten, niet heel erg makkelijk altijd. Maar het is juist het onbegrip over deze ziekte m.b.t. het feit dát je verkeerd zóu denken waardoor je de vermoeidheid, bij mij ook pijn, en andere zaken in stand zou houden, welke het grootste probleem is en blijft.
Dat gepsychologiseer over deze ziekte waarbij je "als zwak weerloos slachteroffer" vooral over je problemen zou moeten willen praten omdat anderen vinden dat je op dát gebied hulp nodig hebt en je aan de hand van "je kenmerken", je geest bedoelt deze man, er zou blijken of je iets aan CGT hebt... dat is naadloos overgaan naar een geheel ander onderwerp... waarbij juist is gebleken dat het eigenlijk zelden helpt, schade kan berokkenen omdat de grenzen juist door anderen in die therapie alsnog teveel gepusht worden en zaken zoals je grenzen leren kennen is zeker belangrijk en soms kán dat helpen door dat met een heel erg goed oplettende ander te doen...
Maar juist de benaming zoals bedoeld met CGT blijven zien als iets wat heel belangrijk is en vooral overal elke keer genoemd wordt juist daar waar rust en zélf bepalen wat je wilt én kan van levensbelang zijn, is beoordeeld worden door een psycholoog op kenmerken of je wel of niet baat zou hebben bij CGT de omgekeerde wereld. Zeker als blijkt dat het vaak helemaal juist niet helpt en ook nog eens schade kan toebrengen.
In plaats van dat het gaat over als patiënt de regie in handen houden kom je dan eigenlijk bij de zeer vele mogelijkheden die allemaal wéllicht iets zouden kunnen helpen (maar evengoed niet of zelfs schade dus berokkenen). Wellicht kun je pacing, vitamine B injecties, diëten en ál die andere zaken ooit ergens de revue laten passeren als iemand in staat is dingen uit te proberen of met regelmaat ergens heen kan gaan. Maar alle zaken die wellicht kunnen helpen langsgaan kost mijns inziens vooral de rest van het hele kleine beetje energie wat er is waarbij CGT juist nou niet bepaald één van die dingen is die wijdgedragen worden door juist die patiënten.
