ME-Gids.Net

Hoi marlene,
Confrontatie en twijfel.

Heb je je cv opgestuurd? Toch nog eens proberen, kijken wat het oplevert? Ook al wordt het niets, dan heb je in ieder geval iets ondernomen zeg maar.
Want uiteindelijk ben je, hoewel wel afhankelijk van de zorg, niet afhankelijk van hubby in jouw keuzes toch. Hij zal zich toch ook moeten aanpassen aan hoe het leven zich aandient.

Of ga ik nu te ver...

Ik vind dit wel enigszins herkenbaar. Mijn vriend wil ook graag dat ik nieuwe dingen blijf ondernemen, ik kan veel meer dan ik denk, niet te snel ervan uitgaan dat ik iets niet kan etc. Maar als dat dan betekent dat hij meer dingen in huis moet oplossen, dan heeft hij het te druk met werk. Tja... Iedereen is op een gegeven moment gewend aan een bepaalde situatie, hoe ongunstig die misschien ook is. En als er dan dingen veranderen, blijkt ineens dat aanpassen en meebewegen zo makkelijk nog niet is voor alle betrokkenen. Misschien is geduldig aan een beetje bewerken nog de beste manier om medewerking van onze mannen te krijgen. Sorry als ik nu sexistisch overkom en er mannen zijn hier die zich onterecht aangesproken voelen:-)

Mijn huwelijk is naar de vaantjes dus veel credit is er gewoon niet meer. We zitten aan elkaar vast vanwege kinderen, werk en een huis. We proberen het al zo lang maar deze ziekte heeft niet direct het beste in me naar boven gebracht en hij heeft op zijn beurt ook niet zijn mooiste kantjes laten zien.

Ik hou van eerlijkheid en hij van vrijheid. Als je dan dag en nacht ziek in je bed ligt en de ander ziet zijn leven voorbijflitsen, dan loopt het op een bepaald moment mis. Dus zegt ie niet meer waar ie naartoe gaat, de omschrijvingen worden steeds vager en de afstand groter.

Een paar dagen geleden ging ie een verjaardagscadeau voor me kopen. Leuk denk je dan. Een kleinigheidje had ik gevraagd. Dan komt ie pas 8 uur later thuis, met de grootste glimlach van een onschuldig schaap, zogezegd verloren gelopen in de mist. Dat cadeautje, daar heb ik al helemaal geen zin meer in natuurlijk.

Dat gaat dus al jaren zo, dag in dag uit. Hij is sinds mei dit jaar hooguit 4 dagen 'thuis' geweest en dan heb je er dus nauwelijks iets aan. Hij zegt dat ik overdrijf maar ik ben aan het einde van mijn latijn. Daar zit je dan met 3 kinderen die zelf hun zorgen hebben en een vervangingsinkomen. Ik kan soms amper voor mezelf zorgen. Gewoon zin om af en toe gewoon ter plekke dood te vallen. Ze bezien het maar.

In een gezonde toestand lopen relaties toch allemaal veel vlotter achteraf bekeken.

marlene,
ik vind dit ontzettend verdrietig voor je...weet ook niet wat te zeggen..alleen heel veel sterkte,heb je dan wel genoeg vrienden/buren/familie om je heen? Heb het idee idd dat jij al jaren de kar(je kinderen, ziekte,huishouden alleen)moet trekken....en dat gaat niet als je zelf gezond bent, laat staan chronisch ziek
veel liefs en een dikke knuffel van mij

Meid sterkte met alles.

Veel sterkte Marlène in deze moeilijke tijd.

Ja dat kan er dan ook nog wel bij ... niet dus! Ik herken het een beetje, als bijna huiself - en dan een heel slechte ook nog -, de wens om eens goed van de trap te donderen.

Sterkte Marlène, dag voor dag, probeer het vol te houden. Je bent voor ons in ieder geval hier héél belangrijk, als je dat maar weet.

Dat is inderdaad eerder de boze realiteit.... herkenbaar hoor. Er blijft soms weinig gevoel over, schraalheid.
Sorry van mijn kort-door-de-bocht reactie hierboven.

Groetjes Bella

soms lijkt het wel echt onmogelijk nog een glimpje hoop te voelen.....

is er meer hulp voor jou tevoorschijn te toveren...
in Nl heel moeilijk, in Be ws ook..
Iemand om meet te praten ...

sterkte Marléne..

goeiemorgen,

Lieve dappere Marlène,

Wat erg voor je dat je in deze situatie zit,
wat zul je je eenzaam voelen.


ik wou dat ik iets voor je kon doen,
in gedachten hou ik je effe vast en geef je een aai over je bol.

dikke knuffel

liefs
petraroos

Dank je wel voor de lieve woordjes en knuffels allerhande Ik ben weer up & running zoals we dat noemen haha. Vandaag is poedel-mezelf-dag!

Veel sterkte marlene

een oud arabisch gezegde:
als je luizen hebt - kun beter jezelf krabben.

Over Poedel-dag-gesproken


Ik hoop dat je een aardige jonge masseur tegenkomt
ZoenZoen

~

ps - en Van Harte !
Lang, gezond en gelukkig mocht je leven

Ik leef met je mee, Marlene, en met ons allemaal. Ziek zijn is al moeilijk genoeg op zichzelf. Om dan ook nog eens je relatie en helaas regelmatig ook vriendschappen naar de klote te zien gaan maakt het nog heftiger en lastiger.

Maar, even ter relativering: ik ken ook genoeg kerngezonde mensen wiens relatie stuk is gelopen. En ik ken niemand die godsallejezus gelukkig is alleen maar omdat hij/zij zo verschrikkelijk gezond is. Er is altijd wel een reden te vinden om niet gelukkig of tevreden te zijn ('tevreden' schrijf ik, want eigenlijk heb ik een enorme hekel aan het idee dat je altijd 'gelukkig' zou moeten zijn, weer iets dat 'moet'.)
En ik heb zelfs gehoord (ik ken ze helaas niet persoonlijk) van mensen die echt heel erg ziek zijn en toch een zinvol en tevreden leven leiden.

Veel liefs!