ME-Gids.Net

Er was een tijd dat ik altijd antwoordde dat het goed ging, om maar niet 'zeurderig' over te komen. Maar als het dan echt heel slecht ging, merkte ik dat mensen dat niet snapten. Toen heb ik me voorgenomen om gewoon eerlijk te antwoorden, maar dan merk je ineens dat mensen niet willen dat je zegt dat het niet goed gaat. Het is een beleefdheidsvraag en de meeste mensen verwachten dan ook dat je gewoon zegt dat het goed gaat. Ik ben dus nu weer terug bij het begin, ik zeg dag het goed of redelijk gaat.

Groetjes,
Marrion.

precies marrion
zo doe ik het ook ,ach wat word je er wijzer van als ze toch niet luisteren
en over hun eigen ziektes vertellen ,want dat is meestal veel erger als van jou ,tenminste dat vinden ze ,ik heb meestal wel een luisterend oor
en geef raad waar het kan ,maar zelf wil ik ook wel eens raad of een lief woordje ,gelukkig dat ik dat nog wel om mij heen heb
gr alie

Het ligt er inderdaad heel erg aan wie het vraagt en hoevaak diegene het al gevraagd heeft. Zo heb ik er een paar op mns die ELKE DAG vragen "en, al beter?" die heb ik op het laatst dus maar ff geblockt...

Soms ben ik wel zo opstandig dat ik antwoord geef in de trand van "klote, met jou dan?"

Ook zeg ik vaak "Nogsteeds hetzelfde" of "kon beter"

Mensen van wie ik me ernstig afvraag of ze de vraag uberhaupt wel menen plaag ik vaak met de wedervraag: "waarom wil je dat weten?"

De laatste tijd zeg ik steeds eerlijk hoe het gaat.
De eerste jaren probeerde ik nooit wat te laten merken, ik wilde vooral niet als een zeur overkomen.
Nu ben ik daar niet meer bang voor.Ik heb toch gemerkt dat een hoop mensen geeneens meer vragen hoe het gaat,maar direct beginnen te klagen over hoe moe ze zijn door hun drukke leventje.Mensen zijn vaak zo druk met zichzelf bezig dat ze zich niet meer voor anderen interesseren.
Jammer maar helaas!!

topic samengevoegd met eerder geopend topic hierover. Admin Zuiderzon

Wat antwoord je op de vraag: Hoe gaat het?
Ik vind dat zeer lastig! Meestal probeer ik het op te splitsen: hoe het lichamelijk gaat en hoe het verder gaat. Maar dat is ook weer lastig want het hangt allemaal zo met elkaar samen. Ik vind het het gewoon zeer lastig dat ik na zoveel jaren nog steeds vaak moet zeggen dat het niet zo goed gaat. Daardoor ben ik soms geneigd de telefoon niet op te nemen (komt zelden voor hoor), of zo snel mogelijk naar de ander de informeren, om maar niet te hoeven vertellen hoe het met mij gaat.

Hoe doen jullie dat???

of zo snel mogelijk naar de ander de informeren, om maar niet te hoeven vertellen hoe het met mij gaat.

Komt me bekend voor (ja en jij??), of eroverheen praten. Ik weet niet of dit het beste is en vraag me af of je dat moet doen bij een relatie.

Op de standaard ontmoetingsvraag: "Alles goed?!" zeg ik meestal ja, tenzij ik heel brak ben (maar dan kom ik eigenlijk de deur niet uit). Als ze er dan later dieper op ingaan hoe het gaat, kijken ze niet op als het niet zo best gaat, terwijl ik eerst ja zei.
Ik kwam er al snel achter dat het gewoon niet werkt als je het steeds gaat uitleggen als iemand dat zegt. Je word er zelf ook enorm flauw van. Maar dit bedoel ik in het algemeen en niet met een relatie.

ik antwoord steevast het gaat wel
daar kan je alle kanten mee op

Ja, meestal antwoord ik ook: het gaat wel. Voelt een beetje in het midden.

Tegen mijn vriend, ouders en zus zeg ik wel altijd hoe het werkelijk gaat. Tegen vriendinnen heb ik daar niet altijd zin in.

Fijn om te lezen hoe jullie dat doen .

ik zeg tegenwoordig:het zelfde,als mensen op de hoogte zijn, zo doe ik mijzelf ook niet tekort vind ik

Haha, leuke topic.
In het begin heb ik altijd veel uitleg gegeven.
Altijd maar zeggen als antwoord; "hetzelfde" want tja beter werd ik niet.
Heb veel begrip om me heen gekent en nog....
(geluk omdat ik in een keer ziek werd en nooit meer ben geworden zoals ik was)

Leukst vond ik (nou ja leuk) "We zullen maar niet meer vragen hoe het met je gaat?"
"Want die vraag is zo frusterend voor jou."

Hé of jou onderschrift zie ik Marion.
Dat geef ik ook wel eens als antwoord!!

imagine schreef:Hé of jou onderschrift zie ik Marion.
Dat geef ik ook wel eens als antwoord!!

Inderdaad goed gevonden! Maar die van jou, Imagine, vind ik ook scherp. Doet me denken aan iemand die altijd steevast zei als ik zat te mopperen over deze ziekte als 'domme pech' dat anderen eigenlijk 'dom geluk' hebben. Zonder het te weten... Vind ik ook wel een mooie vondst, nietwaar?

Bij mensen die wat verder van me af staan: zijn gangetje...
Bij andere mensen die wat meer weten: vandaag gaat het goed, of vandaag gaat het niet zo goed.
Bij de mensen die dicht bij me staan ben ik gewoon eerlijk.

Ik maak wel eens de fout om tegen mensen die niet echt dichtbij me staan te zeggen 'het gaat'. Dan vragen zij 'hoezo?'. Tja en dan mag je weer uitleggen. De volgende keer zeg je 'goed' en dan vragen ze 'oh, ben je weer beter dan?'.
Soms weet ik ook niet meer wie het weet. Dan heeft die weer wat gehoord van mijn ouders, dan is die het weer vergeten etc etc.

Voortaan zeg ik maar gewoon goed. De mensen die echt geïnteresseerd zijn vragen wel door en de mensen die echt naast me staan zien het wel aan me. Al ben ik tegen hun meestal wel eerlijker.

Ik antwoord met 'Ach...' om vervolgens wat te treuzelen, alsof ik nog de rest van de zin aan het invullen ben. Heel opvallend: uit de reakties van mensen kan je direct opmaken wat je aan ze hebt. De meesten praten erover heen of vragen naar mijn man of zoiets. En zo zie je dat je dus maar weinig hebt aan de meeste mensen.

Groeten van Bloem ---> die altijd opstandig wordt van de gang van zaken, omdat 'de meeste mensen het zo doen'