Geplaatst: 13 nov 2014, 23:43
Dag Grigor,
Altijd weer confronterend om te zien waar je zelf middenin zit.
Je hebt het super verwoord.
En ja wat duidelijk, hoe langer het interview duurt hoe moeilijker het wordt om uit je woorden te komen.
Reken maar dat we gebruik hebben gemaakt van je interview
Op allerlei mogelijke manieren gedeeld en goede maar ook heftige reacties gehad.
Mensen die zo geschrokken zijn en te kennen gaven dat ze niet wisten dat het zo erg was.
Hoe het kan ? Ze zijn er niet (op je echte vrienden na) als je zo ziek ben.
De mensen denken toch vaak dat het nog wel meevalt wat iemand verteld.
Ze beseffen niet dat het bittere waarheid is dat je maanden achteréén echt alleen maar in het donker, zonder geluid kan liggen omdat je te ziek ben om ook maar iemand te zien en te horen.
Dat je gezinsleden om de beurt zacht fluisterend even bij je komen kijken of stil naast je bed zitten alleen maar om je te laten voelen dat ze er voor je zijn, dat je niet alleen ben.
Dat die gezinsleden wanhopig graag iets voor je willen doen maar niets kunnen en artsen je laten vallen.
En als je dan wat opknapt, verhuist van bed naar bank en weer terug. Met inderdaad als het meezit tussendoor jezelf verzorgen en op een wat betere dag nog iets daarbij doen.
DANK JE WEL voor je inzet klinkt 'heel mager' maar het komt uit het diepst van mijn hart
Mamoes
Altijd weer confronterend om te zien waar je zelf middenin zit.
Je hebt het super verwoord.
En ja wat duidelijk, hoe langer het interview duurt hoe moeilijker het wordt om uit je woorden te komen.
Reken maar dat we gebruik hebben gemaakt van je interview
Op allerlei mogelijke manieren gedeeld en goede maar ook heftige reacties gehad.
Mensen die zo geschrokken zijn en te kennen gaven dat ze niet wisten dat het zo erg was.
Hoe het kan ? Ze zijn er niet (op je echte vrienden na) als je zo ziek ben.
De mensen denken toch vaak dat het nog wel meevalt wat iemand verteld.
Ze beseffen niet dat het bittere waarheid is dat je maanden achteréén echt alleen maar in het donker, zonder geluid kan liggen omdat je te ziek ben om ook maar iemand te zien en te horen.
Dat je gezinsleden om de beurt zacht fluisterend even bij je komen kijken of stil naast je bed zitten alleen maar om je te laten voelen dat ze er voor je zijn, dat je niet alleen ben.
Dat die gezinsleden wanhopig graag iets voor je willen doen maar niets kunnen en artsen je laten vallen.
En als je dan wat opknapt, verhuist van bed naar bank en weer terug. Met inderdaad als het meezit tussendoor jezelf verzorgen en op een wat betere dag nog iets daarbij doen.
DANK JE WEL voor je inzet klinkt 'heel mager' maar het komt uit het diepst van mijn hart
Mamoes
