Geplaatst: 13 mei 2012, 13:34
Spring volgens mij hebben wij elkaar gesproken.
Ook jij was er vroeg bij, klopt dat?
Kan iemand die trein van mij af halen? Lol
Ik zit nog na te genieten van deze dag.
Wat ik zo fijn vond is dat ik mijzelf kon zijn. Ik hoefde mij niet te schamen omdat ik mijn rolstoel af en toe nodig had.
Het is voor mij nog steeds onwennig dat ik niet meer alles kan.
We waren allemaal gelijk. Dat gaf mij een heel warm gevoel.
Af en toe wist ik niet waar ik het zoeken moest met al die lieve mensen om mij heen. Ik wilde met iedereen wel een praatje maken, maar dat ging niet.
Helaas ik ben nu zoveel namen weer kwijt. Mijn excuus hiervoor.
Ik ben gisteren zelfs vergeten om te eten.
Ik kon niet slapen van alle indrukken.
Ik heb alle positiviteit opgezogen die er die dag was en geniet nu nog na.
Ik heb gisteren aardig wat medicatie tot me genomen om maar niets te hoeven missen. Misschien niet goed, maar ik heb niks hoeven te missen.
Mijn man had het er ook moeilijk mee met de films.
Maar ik begrijp het wel waarom Sonja deze liet zien.
Vooral voor de mensen die aan de zijlijn staan.
Wij weten het, maar onze vrienden, partners, ouders, hebben wel een idee, maar nu zagen ze een andere kant, de kant van een ME patiënt.
Mijn man vond het confronterend, ik heb hem uitgelegd dat je niet je kop in het zand kunt steken voor de werkelijkheid.
Wat Theo zei vond ik indrukwekkend.
Die vuist.
Dat dreunt nog na in mijn hoofd.
Als we inderdaad die vuist met zijn allen kunnen maken, dan zijn we samen sterk. Want alleen redden we het niet.
Onze handen zijn open leeg, maar als we die tot een vuist maken, kunnen we er heel wat mee.
Liefs,
Molletje ♥♥♥
Ook jij was er vroeg bij, klopt dat?
Kan iemand die trein van mij af halen? Lol
Ik zit nog na te genieten van deze dag.
Wat ik zo fijn vond is dat ik mijzelf kon zijn. Ik hoefde mij niet te schamen omdat ik mijn rolstoel af en toe nodig had.
Het is voor mij nog steeds onwennig dat ik niet meer alles kan.
We waren allemaal gelijk. Dat gaf mij een heel warm gevoel.
Af en toe wist ik niet waar ik het zoeken moest met al die lieve mensen om mij heen. Ik wilde met iedereen wel een praatje maken, maar dat ging niet.
Helaas ik ben nu zoveel namen weer kwijt. Mijn excuus hiervoor.
Ik ben gisteren zelfs vergeten om te eten.
Ik kon niet slapen van alle indrukken.
Ik heb alle positiviteit opgezogen die er die dag was en geniet nu nog na.
Ik heb gisteren aardig wat medicatie tot me genomen om maar niets te hoeven missen. Misschien niet goed, maar ik heb niks hoeven te missen.
Mijn man had het er ook moeilijk mee met de films.
Maar ik begrijp het wel waarom Sonja deze liet zien.
Vooral voor de mensen die aan de zijlijn staan.
Wij weten het, maar onze vrienden, partners, ouders, hebben wel een idee, maar nu zagen ze een andere kant, de kant van een ME patiënt.
Mijn man vond het confronterend, ik heb hem uitgelegd dat je niet je kop in het zand kunt steken voor de werkelijkheid.
Wat Theo zei vond ik indrukwekkend.
Die vuist.
Dat dreunt nog na in mijn hoofd.
Als we inderdaad die vuist met zijn allen kunnen maken, dan zijn we samen sterk. Want alleen redden we het niet.
Onze handen zijn open leeg, maar als we die tot een vuist maken, kunnen we er heel wat mee.
Liefs,
Molletje ♥♥♥