Van vakanties kan ik alleen maar dromen. Als ik genoeg geld zou hebben, dan was ik allang gegaan, ook heel graag met jullie hoor. Maar natuurlijk wel ver genoeg van de straling vandaan.
Ja, Curacao, klopt. Daar is hij een paar jaar geleden geweest om zijn toenmalige vriendinnetje op te zoeken. Daardoor weet hij hoe dat is. Had daar, ook door het klimaat, minder last van zijn ME en door zijn leren omgaan met ME blijkt het dat buitenlandse reizen, mits niet in een groep, redelijk te doen zijn. Er op gokken met last minutes en een overnachting op een vliegveld riskeren zit er echter niet in. De reis moet wel dichtgetimmerd goed in elkaar zitten.
Maar of hij met degene bij wie hij nu stage loopt, in de toekomst voor zijn vak bv mee naar Vietnam kan reizen?
We zullen zien.
O, ja, hij beweegt zich in de voetbalwereld. Kan dit zelf al lang niet meer actief beoefenen, maar wel met mate de bedrijfsmatige nevenactiviteiten leren bedienen.
Verlorengezondheidman: wat bedoel je met hoe zo progressief?
P.S.
Als ik niet antwoord, ben ik bezig geweest met andere dingen en heb helemaal vergeten waar we het hier over hadden. Bij voorbaat dus al excuses voor het geval......
Wat mij betreft is ME een progressieve ziekte, als anderen claimen dat het niet zo hoeft te zijn reageer ik daar op mijn eigen cynische wijze op, ik ben al te lang vernederd en uitgesloten etc....
In een ander topic meld ik over mijn verbetering. Maar nee, ik ben niet beter. Ik geloof ook niet dat ik ooit zal genezen van ME/CVS. Zoals ik al schreef is hoe goed je je voelt afhankelijk uit welk dal of van welke top je af komt.
Ik voel me nu hartstikke goed vergeleken met januari van dit jaar, maar ik ben een fractie van wie ik was vlak voor mijn laatste crash. En toen werkte ik nog 3 uur per dag.
Doordat je zo diep door het stof gaat ( je wordt bijna stof ), beoordeel je je zelf heel anders dan wanneer je uit een vlucht neerstort. Alles is betrekkelijk en relatief.
Ik moet er ook niet aan denken hoe het zal zijn als ik ineens al mijn medicatie zou stoppen. En volgens mij ben je pas beter als je weer volledig en zonder pillen functioneert.
Ik zal altijd mijn beperkingen blijven houden qua energie, geheugen, medicatie, darmstoornissen etc etc. Het enige is dat het nu mijn leven veel minder beheerst en dat ook de klachten wennen. Waar je eerst gek wordt van de pijn, is het nu een onderdeel van mij en is het te doen. Dat doet je brein; gewenning heet dat.
Wanneer men al het onmogelijke elimineert, moet dat wat resteert, hoe onwaarschijnlijk ook, de waarheid zijn.
Hoi @Vlindertie, ik denk dat @Blossom bedoelt dat het moeilijker wordt om te herstellen/genezen/beter worden naarmate de jaren verstrijken. Of heb ik het mis @Blossom?