Wat ik graag kwijt wil nog over de behandeling van DML: ja het is zwaar, heel zwaar. Met veel (soms hard) vallen, maar ook weer opstaan, het lijkt zowaar het echte leven wel

Daar ik erg graag in het echte leven mee wil doen, voel ik me er daardoor niet zo buiten staan... Zo zie ik het maar

.
Ik begrijp als geen ander hoe moeilijk het is om de zware behandeling bij DML vol te houden, ik doe het nu ruim 1,5, bijna 2jr. Alle begrip dus voor de zeer begrijpelijke twijfel, machteloosheid, wanhoop enz. Maar zie pagina 19 van dit topic nog eens voor de (echt noemenswaardige!) verbeteringen die ik heb mogen ervaren dankzij DML. Die waren er pas na vele maanden (oa veel AB-kuren!), maar ze kwamen! Ik hoop dat dit jullie sterkt en de moed geeft die jullie zo nodig hebben om toch door te gaan.
De verbeteringen hebben me weer nieuwe fijne herinneringen hebben gegeven. En omdat we zo weinig hebben, zijn die (voor een ander zo normale en vanzelfsprekende dingen) die dan ineens kunnen zo groots, zo ontzettend waardevol. En die koester ik nu nog. En natuurlijk ook af en toe effe janken en vloeken omdat het leven maar door blijft gaan zonder mij. Hoort er ook bij.
Ik wens iedereen
ontzettend veel sterkte op deze lange en zware reis die ME en DML heet. Denk af en toe aan mijn ondertekst tijdens die reis. En er is licht aan het einde van deze tunnel, we kunnen het nog niet zien, maar hij is er.
Groetjes en liefs, Annemoontje
Net bedacht:
"We're all in the same boat. Let's hope its going the right way!" 