Welk gevoel krijg jij bij verlies van tijds- en plaatsbesef?

[marlène]

Ik ben benieuwd naar jullie gevoelens in die specifieke momenten dat je niet meer weet waar je je bevindt of welke dag van de maand we zijn?

Het duurt maar een fractie van een seconde maar ik krijg het niet benoemd.
Iemand van jullie?

[zonaanbidster]

Beangstigend. ANGST. Vooral in de tijd dat mijn ruimtelijke orientatie nihil was. Heb het wel langer gehad trouwens hoor dan heel even; het gevoel dat je gek wordt. Welke dag het was of niet was, kon me minder schelen, ze waren toch hetzelfde.

[niessie]

Heel herkenbaar en ook ik word er wel eens bang van.....
Ik weet soms ook helemaal niet meer waar ik mijn fiets heb neergezet in de stad bv
Gisteren had ik net boodschappen gehaald en ik was het na 5 min alweer vergeten het was goed dat mijn dochter mee was.....

Ik heb er wel veel meer last van als ik erg moe ben en weer eens over de grens ben gegaan

Ik voel me verdrietig en vooral onmachtig en bang

[stargazertje]

Mijn zelfvertrouwen krijgt er een deuk van en wordt ook wel eens bang. Het is bv niet fijn wakker te worden in een bed wat je niet kent en pas als je half uit je bed bent beseffen dat je toch echt in je eigen bed ligt.

[marlène]

Klinkt al bekend ... Hoe meer woorden ik er op kan plakken, hoe beter mijn verstand terug gaat werken. Laat maar komen dus!

[marlène]

Interessante opmerking Zonaanbidster dat van die tijdsbeleving!

Einstein zou het graag gehoord hebben.

[Lea]

een gevoel van onzekerheid, onmacht ook en angst voor de toekomst.

[lenthe]

Het is me 1x gebeurd dat ik echt niet meer wist in welk kalenderjaar we waren. Als een bezetene achter een agenda of 'iets' zitten zoeken waar ik het op kon terugvinden. Op dat moment was ik helemaal in paniek.
Hoe kon ik zoiets vergeten? En natuurlijk aan niemand in huis durven gaan vragen. Paniek voor mij en té beschaamd tegenover andere personen om dat te gaan vragen.

Niet meteen weten welke dag we zijn. Als ik er vrij snel achter kom, dan gaat het. Als het langer duurt eer ik het weet dan begin ik echt 'angst' te voelen.

Als ik net buiten kom bij de dokter en dan denk van: "Shit, nu ben ik 'al' mijn uur van volgende afspraak vergeten!" (terwijl het me juist gezegd werd) dan is dat een gevoel van beschaamdheid want ik moet terugbellen om dat te vragen. Nu probeer ik extra op te letten als de HA me het uur van volgende afspraak geeft. Me op dat moment echt concentreren. Stom, want ik zou kunnen vragen om het op te schrijven, maar doe dat dan niet. en als het me voorgesteld wordt zeg ik dan nog:"Nee, nee, ik onthoud het wel tot thuis."Dus dat is duidelijk dat ik 'dit' echt nog niet wil aanvaarden. Niet tegenover mezelf en niet tegenover anderen.

Ben daar vrij onzeker door geworden en schrijf dus alles op van uren, werken met lijstjes. En als ik ergens op afspraak moet, specialist ziekenhuis, een onderzoek, huisarts, kiné,...dan betrap ik mij erop dat ik meer dan 2x ga kijken om wlk uur ik precies moet gaan.

Voor mij dus vooral een gevoel van angst, beschaamdheid, stress.
Nu, ik bij een internist in behandeling ben en dus wat meer te weten ben gekomen over ME enz. probeer ik mezelf tot rust te brengen en mezelf moed in te spreken dat dit 'iets' typisch is aan de ziekte. Hoe meer ik stress en angst heb, hoe erger het wordt en hoe minder snel ik op mijn vraag een antwoord vind.

[verlorengezondheidman]

Ik noem het onwerkelijkheidsgevoel en het beangstigt en stressed mij enorm.

Als ik soms ergens loop (bijvoorbeeld in de stad) ben ik het besef kwijt van tijd, ruimte, waar ik precies ben geweest en waar niet, ook als er iets onverwachts zou gebeuren hoe ik daar dan op zou reageren, (algehele) spierslapte, (bijna) paniekaanvallen en evenwichtsstoornissen