Ik weet dat ik ziek ben, weet alleen niet zeker wat ik heb maar ondertussen hanteert iedereen de 'regel' dat zolang ik niets heb qua labeltje/ziekte ik ook niets heb en me niet druk moet maken.
Ik weet nu al dat iedereen zich ineens druk gaat maken als ik straks wél iets blijk te hebben, dan gaan ze zich ineens verdiepen via het internet en boeken, vragen ze bij alles of het wel gaat enz. en dan kan ik echt geirriteerd raken.
(Weet dat omdat ze eerder ook al zoiets deden toen ik ook ernstig ziek bleek te zijn)
Ook huisartsen zijn verrassend genoeg weinig serieus als het om m'n klachten gaat, als je er zelf niet achteraan gaat blijf je met een advies van "rust, voeding, wandelen enz." zitten en dat terwijl ook m'n huisarts weet dat ik voorheen op hoog niveau gesport heb, al m'n onderzochte waarden ruimschoots boven gemiddeld, m'n hart op topsportniveau functioneerd en ga zo maar door.
Ze hebben me destijds zelfs aangepraat dat het iets psychisch zou zijn, al ben ik er inmiddels wel achter dat m'n kut humeur hooguit m'n fysieke gesteldheid naar beneden haalt maar dat m'n klachten er echt niet vandaan komen.
En verder natuurlijk het minder kunnen, minder doen, minder sociaal contact en het opgeven van veel dingen die je lief zijn.
Ik moet er ook niet aan denken dat het nóg erger wordt allemaal en ik straks helemaal niets meer kan.
