Recent heb ik beslist om mijn lichaam rust te geven als het daar om vraagt. Ik las namelijk dat het schadelijk kan zijn als je dat niet doet. In het begin heb ik me daar goed door gevoeld, kalmer, gemoedelijker, gelukkiger.
Nu vind ik dat ik wel heel vaak in de zetel lig. Ik ga niet meer wandelen terwijl ik dat vroeger wel deed, alles kost me moeite. Zelfs het half uurtje paardrijles waar ik anders zo naar uitkijk wordt een opdracht waar niet avn te genieten valt. Taken stapelen zich op (mezelf wassen, brood bakken, paardrijden, in bad gaan, naar de psycholoog gaan, weer in bad gaan...) Mijn week is zo goed als leeg en toch kijk ik op tegen een onoverkomelijke berg dingen die ik moet doen en hoef ik zelfs niet te denken aan dingen die ik zou willen doen (gaan winkelen, wandelen). Emoties en problemen waar ik overheen was en die verwerkt waren, vallen nu weer onverwacht op mijn hoofd en maken mij met momenten weer zeer emotioneel.
De periode hiervoor deed ik deze dingen zonder veel moeite en had ik soms nog energie over om iets anders te doen. Ik rustte wel niet in die periode, alleen 's avonds voor tv.
Heb ik nu gewoon een terugval, die erger wordt ondanks het rusten? Of verlies ik net energie door te rusten en niks te doen?
rusten versus actief blijven?
Moderator: Moderators
-
epagneulbleu
- Actief lid
- Berichten: 121
- Lid geworden op: 28 feb 2010, 11:33
Begrijpelijk dat je ermee zit.
Antwoord erop geven is lastig. Het kan zo verschillen van persoon tot persoon wat de oorzaak is. De grens tussen teveel en te weinig doen is vaak erg smal en varieert ook nog van dag tot dag.
Dingen die me te binnen schieten bij het lezen van je bericht (en die volkomen ernaast kunnen zitten) zijn:
- Schrap zoveel mogelijk dingen die moeten of vervang ze door simpeler/leukere zaken.
- Emoties verwerken kost energie. (Ertegen vechten nog wel meer..... ) Geef jezelf wat tijd en ruimte daarvoor en luister mooie muziek ofzo.
- Kijk of het lukt om dagelijks een wandelingetje in een rustig tempo (dat je met je mond dicht kunt ademen) te maken (van zo'n lengte dat het dagelijks kan of om de dag kan, ongeacht of je een goede of slechte dag hebt). Buiten komen is goed voor je humeur.
- Als je je zorgen maakt, schrijf ze op bepaalde momenten van de dag op papier en laat het verder zoveel mogelijk met rust.
- Als je rust: ontspan je spieren (eventueel door ze eerst 10 tellen aan te spannen en daarna te ontspannenen ) en haal rustig en wel met je buik wat omhoogkomend adem.
Sterkte en succes.
Antwoord erop geven is lastig. Het kan zo verschillen van persoon tot persoon wat de oorzaak is. De grens tussen teveel en te weinig doen is vaak erg smal en varieert ook nog van dag tot dag.
Dingen die me te binnen schieten bij het lezen van je bericht (en die volkomen ernaast kunnen zitten) zijn:
- Schrap zoveel mogelijk dingen die moeten of vervang ze door simpeler/leukere zaken.
- Emoties verwerken kost energie. (Ertegen vechten nog wel meer..... ) Geef jezelf wat tijd en ruimte daarvoor en luister mooie muziek ofzo.
- Kijk of het lukt om dagelijks een wandelingetje in een rustig tempo (dat je met je mond dicht kunt ademen) te maken (van zo'n lengte dat het dagelijks kan of om de dag kan, ongeacht of je een goede of slechte dag hebt). Buiten komen is goed voor je humeur.
- Als je je zorgen maakt, schrijf ze op bepaalde momenten van de dag op papier en laat het verder zoveel mogelijk met rust.
- Als je rust: ontspan je spieren (eventueel door ze eerst 10 tellen aan te spannen en daarna te ontspannenen ) en haal rustig en wel met je buik wat omhoogkomend adem.
Sterkte en succes.
Volgens mij heb je te veel gedaan als je niet binnen drie dagen herstelt. Anders heb je hooguit je grenzen verkend.
Bij mij ging het zo: In het begin van mijn ziekte heb ik heel veel gerust en dat was erg goed voor me.
Toen ik merkte dat het niet meer onverdeeld goed voor me was, ben ik mezelf een vast dagtaakje op gaan leggen. Echt heel weinig hoor, zoals Henny ook al noemt: Het moet iets zijn dat je dagelijks kunt, ongeacht of je een goede of slechte dag hebt. Na een aantal jaar op dat nieuwe niveau merkte ik dat ik opnieuw een stapje verder kon gaan. Zo gezegd, zo gedaan.
Ik weet natuurlijk niet hoe het bij jouw lichaam werkt, maar het zou best kunnen dat ook jouw lichaam op dit moment aangeeft dat het tijd is voor een klein beetje verandering in je activiteitenniveau. En mocht zo'n verandering onverhoopt toch leiden tot verslechtering van je ziekte, dan kun je natuurlijk altijd weer terug naar het vorige niveau.
Toen ik merkte dat het niet meer onverdeeld goed voor me was, ben ik mezelf een vast dagtaakje op gaan leggen. Echt heel weinig hoor, zoals Henny ook al noemt: Het moet iets zijn dat je dagelijks kunt, ongeacht of je een goede of slechte dag hebt. Na een aantal jaar op dat nieuwe niveau merkte ik dat ik opnieuw een stapje verder kon gaan. Zo gezegd, zo gedaan.
Ik weet natuurlijk niet hoe het bij jouw lichaam werkt, maar het zou best kunnen dat ook jouw lichaam op dit moment aangeeft dat het tijd is voor een klein beetje verandering in je activiteitenniveau. En mocht zo'n verandering onverhoopt toch leiden tot verslechtering van je ziekte, dan kun je natuurlijk altijd weer terug naar het vorige niveau.
Zelf ben ik aan energieflow yoga begonnen (al 3 lessen meegedaan, top!), ook op aanraden van mijn manuele therapeut, HA en psychologe. Ik probeer nooit te forceren en ik doe wat ik kan. De docente heb ik zoiezo op de hoogte gebracht van mijn beperkingen en ze steunt mij en moedigt mij aan wat voor mij heel belangrijk is. Ik leer elke deel van mijn lichaam en spieren te "voelen", ik span ze op en geniet daarna van die weer te ontspannen. Ik hoop dat ik het kan en mag volhouden. Ook heb ik besloten om te gaan wandelen, zo'n 20 min. per dag, een soort wandelmeditatie, bewust stappen, heel traag en genieten van de natuur; ben juist gisteren gestart hé...ook die stralende zon stimuleert me om meer buiten te komen en minder aan mijn zuurstofmachine te moeten "hangen". Ik hoop dat die enkele woordjes je stimuleren om de evenwicht te vinden tussen rust en beweging, op ons niveau weliswaar! veel sterkte
Ik kan de rondes niet meer tellen, de K.O.'s al evenmin, maar laat ik je dit vertellen : ik blijf vechten tot ik win !
-
epagneulbleu
- Actief lid
- Berichten: 121
- Lid geworden op: 28 feb 2010, 11:33
O dit is zo herkenbaar!!
Bij het CVS centrum zeiden ze dat de hele dag in bed liggen niet goed is maar dat je wel op tijd moet rusten. Je lijf geeft het echt wel aan, als ik naar bed moet 's middags is bij mij het signaal dat ik niet meer rechtop kan zitten. Dan weet ik: ik moet plat. Maar wat je zegt: soms is even doorzetten en toch je beweging pakken ook wel weer lekker.
Bij het CVS centrum zeiden ze dat de hele dag in bed liggen niet goed is maar dat je wel op tijd moet rusten. Je lijf geeft het echt wel aan, als ik naar bed moet 's middags is bij mij het signaal dat ik niet meer rechtop kan zitten. Dan weet ik: ik moet plat. Maar wat je zegt: soms is even doorzetten en toch je beweging pakken ook wel weer lekker.
Ik vind het maar moeilijk om balans te vinden tussen iets doen en de rust pakken en zo af en toe weet ook niet meer wanneer m'n lijf nou méer aan kan dan een andere keer.
In het begin vond ik het zwaar frustrerend en ben ik tegen de stroming in gaan zwemmen, als ik kapot was ging ik nog net die paar kilometer verder hardlopen tot ik letterlijk ging duizelen, bij het voetballen ging ik gewoon door ookal gaf alles intern aan dat de limiet bereikt was.
Puur de frustratie dat ik niet meer kon wat ik voorheen wel kon, het willen ontkennen en denken dat het tussen je oren zit (en dat ook te horen krijgen) zorgde ervoor dat ik persé meer wilde doen dan de vorige keer, grenzen verleggen en weer toewerken naar die gezonde jongen die ik daarvoor was.
Gaat alleen niet lukken natuurlijk, het is gewoon fysiek niet mogelijk en ik moet nu echt m'n momenten uitkiezen.
Zo ga ik bijvoorbeeld vanavond naar de voetbal toe (bezoeker) maar dat kost me al dusdanig veel energie dat ik morgen vrijgenomen heb en vandaag maar 2 uurtjes werk, anders breekt het me op richting het eind van de week en kan ik het hele weekend niets meer.
Ik heb ook nog steeds van die dagen dat ik me mentaal/psychisch prima voel en dat helpt fysiek ook wel heb ik gemerkt, daarnaast voldoende eten/drinken, rust pakken als het kan en vooral luisteren naar m'n lichaam en dan kan ik al meer als voorheen toen ik vrijwel alleen maar rust pakte.
Maar die balans hé, ik balanceer geregeld richting de verkeerde kant en val geregeld en daar leer je dan weer van.
In het begin vond ik het zwaar frustrerend en ben ik tegen de stroming in gaan zwemmen, als ik kapot was ging ik nog net die paar kilometer verder hardlopen tot ik letterlijk ging duizelen, bij het voetballen ging ik gewoon door ookal gaf alles intern aan dat de limiet bereikt was.
Puur de frustratie dat ik niet meer kon wat ik voorheen wel kon, het willen ontkennen en denken dat het tussen je oren zit (en dat ook te horen krijgen) zorgde ervoor dat ik persé meer wilde doen dan de vorige keer, grenzen verleggen en weer toewerken naar die gezonde jongen die ik daarvoor was.
Gaat alleen niet lukken natuurlijk, het is gewoon fysiek niet mogelijk en ik moet nu echt m'n momenten uitkiezen.
Zo ga ik bijvoorbeeld vanavond naar de voetbal toe (bezoeker) maar dat kost me al dusdanig veel energie dat ik morgen vrijgenomen heb en vandaag maar 2 uurtjes werk, anders breekt het me op richting het eind van de week en kan ik het hele weekend niets meer.
Ik heb ook nog steeds van die dagen dat ik me mentaal/psychisch prima voel en dat helpt fysiek ook wel heb ik gemerkt, daarnaast voldoende eten/drinken, rust pakken als het kan en vooral luisteren naar m'n lichaam en dan kan ik al meer als voorheen toen ik vrijwel alleen maar rust pakte.
Maar die balans hé, ik balanceer geregeld richting de verkeerde kant en val geregeld en daar leer je dan weer van.
Rotterdammers kennen de vreselijkste dingen zeggen en het toch goed bedoelen!
-
epagneulbleu
- Actief lid
- Berichten: 121
- Lid geworden op: 28 feb 2010, 11:33
Hé, lastpost,lastpost schreef:In het begin vond ik het zwaar frustrerend en ben ik tegen de stroming in gaan zwemmen, als ik kapot was ging ik nog net die paar kilometer verder hardlopen tot ik letterlijk ging duizelen, bij het voetballen ging ik gewoon door ookal gaf alles intern aan dat de limiet bereikt was.
Puur de frustratie dat ik niet meer kon wat ik voorheen wel kon, het willen ontkennen en denken dat het tussen je oren zit (en dat ook te horen krijgen) zorgde ervoor dat ik persé meer wilde doen dan de vorige keer, grenzen verleggen en weer toewerken naar die gezonde jongen die ik daarvoor was.
Gaat alleen niet lukken natuurlijk, het is gewoon fysiek niet mogelijk en ik moet nu echt m'n momenten uitkiezen.
Ik heb ook nog steeds van die dagen dat ik me mentaal/psychisch prima voel en dat helpt fysiek ook wel heb ik gemerkt, daarnaast voldoende eten/drinken, rust pakken als het kan en vooral luisteren naar m'n lichaam en dan kan ik al meer als voorheen toen ik vrijwel alleen maar rust pakte.
Maar die balans hé, ik balanceer geregeld richting de verkeerde kant en val geregeld en daar leer je dan weer van.
Ik herken mezelf in je verhaal. Ik negeerde in het begin ook mijn vermoeidheid, ontkende ze, ging net harder werken, stappen... in plaats van te rusten. Tot er dan een moment komt dat je niets meer kan, echt niets meer. In oktober ben ik ingestort met een ijzertekort en was ik op het randje van bloedarmoede. Ik moest wel rusten dan...
Eind december was ik nog steeds ziek en beëindigde mijn vriendin onze relatie. Weer begon ik mezelf voort te jagen, dingen te doen, weg te gaan... in overtuiging dat ik beter zou worden als ik maar genoeg wilde. Iedereen zegt me dat ik niet wil genezen. En dat doet geweldig veel zeer, want het is net die wil die ervoor zorgt dat ik teveel doe en daarna instort.
Nu probeer ik een evenwicht te vinden en ik voel me beter. Maar de balans is zo faibel... 1 klein dingetje en ze slaat weer over naar de verkeerde kant.
Ook wat je zegt over je mentaal goed voelen vind ik bij mij terug. Als ik me mentaal goed voel, voel ik me lichamelijk ook beter. Dat is oorzaak en gevolg, maar werkt spijtig genoeg in de twee richtingen.
Ik kan zo moeilijk om met terugvallen! Telkens ik blij ben dat het beter gaat, val ik opnieuw terug. En niemand die begrijpt hoe zwaar dat is.
Niemand die snapt hoe zwaar het is om zo hard te willen maar niet te kunnen. De frustraties, het verdriet, de wanhoop, de hoop, niemand ziet en begrijpt ze.
Je wilt gewoon niet geloven dat je het hebt, vooral omdat je weet dat je eraan vast blijft zittenepagneulbleu schreef: Ik kan zo moeilijk om met terugvallen! Telkens ik blij ben dat het beter gaat, val ik opnieuw terug. En niemand die begrijpt hoe zwaar dat is.
Niemand die snapt hoe zwaar het is om zo hard te willen maar niet te kunnen. De frustraties, het verdriet, de wanhoop, de hoop, niemand ziet en begrijpt ze.
Ik denk dat iedereen zich wel herkend in elkaar posts, al is het maar de herkenning van de zorgen, de pijn en de inzet om er bovenop te komen, dat is geloof ik wel tekenend voor deze groep mensen.
Die terugvallen zijn bijzonder lastig, daar had ik al meer dan gemiddeld last van toen ik 'amper' iets mankeerde, als ik dan terugkwam van een sportblessure en het duurde langer dan geplanned voelde ik me direct kut.
Maar dit is nog wel een stapje of 10 verder natuurlijk, soms heb je het gevoel dat je de sleutel tot persoonlijk succes hebt gevonden en gaat het een tijdje beter en evenlater zakt het totaal in en soms zonder direct zichtbare/aantoonbare aanleiding.
Dat is nog eens extra vermoeiend, als ik een dagje in de stad ga shoppen, uit eten ga en de bios erachteraan pak en me dán moe voel, tsja dan begrijp ik wel waar het vandaan komt dat ik enkele dagen nodig heb om bij te komen.
Maar het komt zo vaak uit het niets, ik vergelijk mezelf altijd met de goedkope oplaadbare batterij uit de euroshop, het ene moment functioneert alles prima en vanuit het niets is het op, draai je de batterij een paar keer en haal je wat kunstjes uit en dan doet ie het nog even al dan niet wat minder en na het opladen is ie de ene keer op de helft en de andere keer al bijna leeg als ik hem gebruik.
Zo voel ik me ook geregeld, als een budget batterij die het heel af en toe goed doet maar over het algemeen snel leeg is en ook nooit vol komt na het heropladen.
-
epagneulbleu
- Actief lid
- Berichten: 121
- Lid geworden op: 28 feb 2010, 11:33
Zo is het inderdaad... Geen batterijen meer kopen bij euroshop danlastpost schreef:... soms heb je het gevoel dat je de sleutel tot persoonlijk succes hebt gevonden en gaat het een tijdje beter en evenlater zakt het totaal in en soms zonder direct zichtbare/aantoonbare aanleiding.epagneulbleu schreef: Ik kan zo moeilijk om met terugvallen! Telkens ik blij ben dat het beter gaat, val ik opnieuw terug. En niemand die begrijpt hoe zwaar dat is.
Niemand die snapt hoe zwaar het is om zo hard te willen maar niet te kunnen. De frustraties, het verdriet, de wanhoop, de hoop, niemand ziet en begrijpt ze.
Maar het komt zo vaak uit het niets, ik vergelijk mezelf altijd met de goedkope oplaadbare batterij uit de euroshop, het ene moment functioneert alles prima en vanuit het niets is het op, draai je de batterij een paar keer en haal je wat kunstjes uit en dan doet ie het nog even al dan niet wat minder en na het opladen is ie de ene keer op de helft en de andere keer al bijna leeg als ik hem gebruik.
Zo voel ik me ook geregeld, als een budget batterij die het heel af en toe goed doet maar over het algemeen snel leeg is en ook nooit vol komt na het heropladen.
Ik hou het bij actief blijven...
Slaap wel uit, maar ga dan wel de rest van de dag wat doen.
Kan me goed over de vermoeidheid heen zetten
(of dat nou goed is verschillen de meningen over...)
Als ik wat gedaan heb voel ik me beter (mentaal).
Haal alle energie uit mn lichaam, maar heb het er dan wel voor over als ik de volgende dag(en) echt ziek ben...
Heb wel geprobeerd rustig aan te doen enzo... maar werd dan ook ziek...
(met ziek bedoel ik overgeven, misselijk, koorts enz...)
Op deze manier bevalt het mij het beste, maar dat zal per persoon verschillen.
Slaap wel uit, maar ga dan wel de rest van de dag wat doen.
Kan me goed over de vermoeidheid heen zetten
(of dat nou goed is verschillen de meningen over...)
Als ik wat gedaan heb voel ik me beter (mentaal).
Haal alle energie uit mn lichaam, maar heb het er dan wel voor over als ik de volgende dag(en) echt ziek ben...
Heb wel geprobeerd rustig aan te doen enzo... maar werd dan ook ziek...
(met ziek bedoel ik overgeven, misselijk, koorts enz...)
Op deze manier bevalt het mij het beste, maar dat zal per persoon verschillen.
Iedereen moet zijn lichaam aanvoelen.
De kunst is het evenwicht vinden waarbij inspanning, input en beweging je niet zieker maker of spierpijn geven. Dan ben je erover gegaan.
Bij de ene wil dat zeggen een hele dag in bed uitzieken en alleen naar de wolken kijken tot het lichaam aangeeft dat je weer langzaam wat kan bewegen.
Bij de andere zal dat parttime werken zijn.
De kunst is het evenwicht vinden waarbij inspanning, input en beweging je niet zieker maker of spierpijn geven. Dan ben je erover gegaan.
Bij de ene wil dat zeggen een hele dag in bed uitzieken en alleen naar de wolken kijken tot het lichaam aangeeft dat je weer langzaam wat kan bewegen.
Bij de andere zal dat parttime werken zijn.
http://opstaanmetmecvs.blogspot.com
Het is makkelijker een atoom te splitsen dan een vooroordeel. - Einstein
Be critical and use your own judgement when using this information. - Marlène R.
Het is makkelijker een atoom te splitsen dan een vooroordeel. - Einstein
Be critical and use your own judgement when using this information. - Marlène R.
...ik blijf het lastig vinden om een goed evenwicht te vinden tussen inspanning en ontspanning. De internist in Lelystad raadde me bij de intake in eerste instantie passieve rust aan, die ik ook genomen heb. Ik heb een tijdlang halve, soms hele dagen op bed gelegen. Dat was wel even prettig, maar ik ging me er op een gegeven moment steeds lamlendiger door voelen; lichamelijk, maar zeker ook psychisch. Ik raakte voor mijn gevoel onderprikkeld (dat schijnt óók stress te kunnen veroorzaken), met als gevolg dat ik erg depressief werd. Ook mijn dag/nachtritme kwam het niet ten goede, omdat ik 's nachts met geen mogelijkheid meer in slaap kwam. De fysiotherapeut heeft me vervolgens aangeraden wel dagelijks te bewegen, maar niet meer dan 75% van wat ik voor mijn gevoel aan zou kunnen. Nu ik dat doe voel ik me iets beter dan toen ik alleen maar op bed lag, maar ik merk wel dat ik daardoor soms weer overmoedig word, met als gevolg dat ik alsnog mijn grenzen overschrijd en weer een terugval krijg. Een vicieuze cirkel, dus. Zoals Marlène zegt is het bij iedereen een kwestie van steeds weer uitproberen en bijsturen, tot je een soort balans hebt gevonden. Maar goed, dat is een hele klus, dat is duidelijk...
Wij worden echte koorddansers 
http://opstaanmetmecvs.blogspot.com
Het is makkelijker een atoom te splitsen dan een vooroordeel. - Einstein
Be critical and use your own judgement when using this information. - Marlène R.
Het is makkelijker een atoom te splitsen dan een vooroordeel. - Einstein
Be critical and use your own judgement when using this information. - Marlène R.