carla schreef:Och jee, het is weer zover, wordt het geloof er weer bijgehaald. Zelfmoord gaat vaak gepaard met geweld, dit komt mede door het onbegrip van zwaar geestelijk lijden. Als men lichamelijk lijdt is er een mogelijkheid tot euthanasie, gelukkig maar.
Maar zolang men het zwaar geestelijk lijden nog niet als ondraaglijk lijden zal gaan zien, blijft er voor deze zieken geen andere oplossing dan met geweld hun leven te beeindigen.
- Mensen die door hun geloof (in eender wie/wat) beïnvloed worden als ze een mening vormen over zaken als leven/dood (ea), dat is toch normaal, logisch en gerechtvaardigd? Ik ben zelf niet gelovig, en door mijn niet-gelovig-zijn wordt mijn mening automatisch ook beïnvloed. Zo ontstaan net eigen meningen en daarom zijn ze ook veranderlijk, net omdat ze beïnvloed worden door zaken als geloof, hoe je in het leven staat, filosofie, maar ook door financiën, moraal, familie, werk, collega's, vrienden, karakter, opvoeding, opleiding, ervaringen, en ga zo maar door. Eigen meningen maken elke mens tot een individu en dat vind ik er zo mooi aan, ook al ben ik het vaak niet eens met de andere.
- Zelfmoord hoeft niet altijd gepaard te gaan met geweld! Vaak is dit net niet het geval! En het wordt ook niet altijd in een roes gepleegd. Ik ben vroeger zelf zwaar depressief geweest met zelfmoordgedachten en er komt een punt dat de mogelijkheid tot het plegen van zelfmoord net een zekere gemoedsrust geeft aan de persoon in kwestie, depressief of niet. Bovendien denk ik dat een zelfmoorddaad meestal voorafgegaan wordt door een zeer rationele, lang overdachte planning, die natuurlijk niet gekend is door het publiek dat de kranten leest, en misschien ook niet door de dichte omgeving.
- Ik heb persoonlijk wel veel respect voor mensen die die uitweg kiezen en ik vind het evenmin een laffe daad. Inderdaad, de persoon in kwestie zorgt voor veel leed voor de naaste familieleden en vrienden maar daarom is het nog niet egoïstisch. Op een gegeven moment moet je gewoon aan jezelf beginnen denken, je kan niet blijven leven enkel en alleen voor je omgeving als je elke dag vanbinnen een beetje doodgaat. Dit neemt niet weg dat ik vind dat elke zelfmoord er eentje te veel is en vermeden zou moeten worden. Ik heb het zelf destijds ook niet gedaan juist omwille van het feit dat ik mijn moeders leven zou verwoesten, terwijl ik toen toch helemaal niet geloofde dat ik ooit nog zou gelukkig worden. Voor mezelf heb ik het niet gelaten.
- Euthanasie is natuurlijk niet hetzelfde als zelfmoord. Euthanasie is begeleid, zo pijnloos mogelijk en er zijn strikte regels voor. Zelfmoord is 'illegaal', zonder regels en met veel meer risico's (afzien, overleven met zware beschadigingen, een peperdure affaire voor de nabestaanden,...) Ik vind dat elke mens het fundamentele recht heeft om te kiezen om uit het leven te stappen. Je hebt al geen keuze of je geboren wordt of niet... Het is wel zo dat door de strikte regels van euthanasie, veel mensen zich gedwongen voelen tot de keuze van zelfmoord.
- Vraagje: in welke mate is ongelukkig zijn een ziekte? Wie bepaalt dat en hoe?