Ik weet niet goed of mijn topic hier thuis hoort?
Vandaag moest ik een 'Inspanningstest + Spirometrie' ondergaan.
Ik probeer dagelijks met mn hond wat te wandelen, dus dacht dat het wel ging lukken om tussen de 50-60 te fietsen zoals gevraagd.
Wel neen, ik geraakte er niet boven. Bleef altijd zo aan de 46.
Vooral last in mijn benen. (Nu nog)
Dus zijn ze er maar mee gestopt. Had geen zin om me verder te laten afzien. Ik voelde mn benen niet meer en mijn hartritme zo de hoogte in.
(Ik zit nochtans onder hartmedicatie voor hartritme + bèta-blokker)
Ben teleurgesteld, dacht dat het beter ging lukken
Mn hond heeft me weer opgevrolijkt bij thuiskomst en na wat rust ben ik met mn hond gaan wandelen op mn gemakje waar ze lekker los kon lopen.
We hebben saampjes genoten. Dat is mijn vorm van ontspanning. Had het wel nodig want was een stressy week. Deze week moest ik ook voor die stomme controle-dokter van de ziekenkas naar een psychiater die geen betrokken partij was, ze eistte een verslag...ik zat daar duidelijk niet op mijn plaats en dat heeft die psychiater ook gezien, gelukkig maar. Zal mijn verhaal maar vertellen in 'Psychosociale Aanpak', sorry hé menskes ik moet hier mn weg nog wat vinden.
Enfin dit (inspanningstest) is voorlopig laatste onderzoek tot ik weer bij Dr. Uyttersprot moet op 04 mei 2010. En ben echt doodsbang voor wat er nog gaat volgen.
Een hond heeft maar 1 doel in zijn leven. Zijn hart schenken.
