Pfff, 'k zit hier toch al de hele avond te bokken hoor...Tinnie is dan ook een mooie naam he:)
Ma... twee cvs'ers (of ME'ers) samen, 't zou ook nie gemakkelijk zijn lol. Of we laten alle dagen het eten aan huis brengen en genieten van die luxe..
depressief door de vermoeidheid
Moderator: Moderators
Vorige vrijdag ben ik naar toneel gaan kijken met een vriendin van me.
Ze trakteerde op een schotel kaas/salami...
Vermits ik veel beter ben, en ik al heel lang geen kaas meer gegeten had, dacht ik, ik eet gewoon mee van die kaas, zal wel niet zoveel kwaad kunnen....
Jongens, wat een heftige reactie heb ik g ehad!
Ik voelde al direkt na de pauze een extreme vermoeidheid over me komen, we zijn dan ook niks meer gaan drinken nadien, ik was te moe.
En ik ben het hele weekend en de maandag extreem depressief/kwaad geweest.
Gewoon, uit het niets...
Ook terug opgezwollen klieren, duizelig, zweten, buikpijn...
En dit heb ik al meermaals ondervonden, maar de reactie op gluten is minder ernstig dan op melkprodukten.
ik kan echt geen kaas ofzo meer eten...
Ze trakteerde op een schotel kaas/salami...
Vermits ik veel beter ben, en ik al heel lang geen kaas meer gegeten had, dacht ik, ik eet gewoon mee van die kaas, zal wel niet zoveel kwaad kunnen....
Jongens, wat een heftige reactie heb ik g ehad!
Ik voelde al direkt na de pauze een extreme vermoeidheid over me komen, we zijn dan ook niks meer gaan drinken nadien, ik was te moe.
En ik ben het hele weekend en de maandag extreem depressief/kwaad geweest.
Gewoon, uit het niets...
Ook terug opgezwollen klieren, duizelig, zweten, buikpijn...
En dit heb ik al meermaals ondervonden, maar de reactie op gluten is minder ernstig dan op melkprodukten.
ik kan echt geen kaas ofzo meer eten...
I take one day at a time, unless they all attack at once.
Ja, zoals jij het beschrijft heb ik het tegenwoordig bijna dagelijks na het eten. Zo moe. Onvoorstelbaar. Soms niet in staat m'n pyama zelf aan te doen.
Aan welke produkten in de voeding het ligt weet ik niet voor mezelf.
Zlefs tijdens het eten zelf komt het aanzetten. En inderdaad, duizelig, buikpijn (bij mij niet zweten en geen klieren, maar zou wel zweten mocht ik dan proberen iets te doen). Ook hoofdpijn komt dan heel plots en hevig op.
En dan kan ik totaal geen prikkels meer verdragen. Maar ik denk dat door de vermoeidheid op dat ogenblik komt.
Zijn er eigenlijk veel mensen die zo extreem reageren na eten?
En karolien, op het ogenblik dat je begon te eten, had je dan honger?
Ik vraag dit omdat ik merk dat, hoe meer honger ik heb, hoe erger de opstoot is.
Aan welke produkten in de voeding het ligt weet ik niet voor mezelf.
Zlefs tijdens het eten zelf komt het aanzetten. En inderdaad, duizelig, buikpijn (bij mij niet zweten en geen klieren, maar zou wel zweten mocht ik dan proberen iets te doen). Ook hoofdpijn komt dan heel plots en hevig op.
En dan kan ik totaal geen prikkels meer verdragen. Maar ik denk dat door de vermoeidheid op dat ogenblik komt.
Zijn er eigenlijk veel mensen die zo extreem reageren na eten?
En karolien, op het ogenblik dat je begon te eten, had je dan honger?
Ik vraag dit omdat ik merk dat, hoe meer honger ik heb, hoe erger de opstoot is.
@tinny, als jij er een vind laat mij dan ook weten waar die te vinden!haha !
Soms denk ik ook hoe zou het zijn om een me-er als partner te hebben... Echt fijn dan begrijp je het tenminste... Maja het is wat vic zegt dat maakt het ook weer lastig... Vooral zonder uitkering en de dure kosten van medicijnen... Wie betaald die dan?
Ik heb een hele lieve man, maar of hij me vriendelijk is, ik weet het niet?
Ik moet blij zijn als hij 1x per maand vraagt hoe het gaat!
en verder zeurt hij niet als ik maar 3dgn per week blijf werken, het huis brandschoon hou, zijn bed elke week verschoont wordt, en er iedere dag eten op tafel staat en dat ik zorg dat de boodschappen gedaan zijn... Hihi dus ja of je dan rekening houd met een me-er... Ik weet t niet! Haha
Succes met je zoektoch!
Soms denk ik ook hoe zou het zijn om een me-er als partner te hebben... Echt fijn dan begrijp je het tenminste... Maja het is wat vic zegt dat maakt het ook weer lastig... Vooral zonder uitkering en de dure kosten van medicijnen... Wie betaald die dan?
Ik heb een hele lieve man, maar of hij me vriendelijk is, ik weet het niet?
Ik moet blij zijn als hij 1x per maand vraagt hoe het gaat!
en verder zeurt hij niet als ik maar 3dgn per week blijf werken, het huis brandschoon hou, zijn bed elke week verschoont wordt, en er iedere dag eten op tafel staat en dat ik zorg dat de boodschappen gedaan zijn... Hihi dus ja of je dan rekening houd met een me-er... Ik weet t niet! Haha
Succes met je zoektoch!
Amai Kel, dat is ook niet zo makkelijk he, je huishouden runnen terwijl je ziek bent.
Nu, je mag het je man niet te kwalijk nemen hoor. Vroeger ging ik alle dagen werken. Ik deed lange dagen.
Mijn vrouw werkte ook, in een gewone full time. Hebben we twee kinderen.
Nooit heb ik eerlijk gezegd bij stilgestaan hoeveel werk een huishouden wel is.
Ik vond het ook normaal dat het huis netjes was, de bedden proper, er eten was, het huiswerk van de kinderen gedaan was, dat er gewinkeld werd,...
Nu ik 3.5 jaar thuis ben en een fractie van huishouden overgenomen heb (een fractie maar, doe wat ik kan, maar lukt me bijlange niet om ook te koken en zo) besef ik pas hoeveel werk dit is.
Mijn vrouw werkte vroeger minstens (en nu nog eigenlijk) even hard als ik. Ik dacht dat ik toen de hardstwerkende was... maar moet tot mijn grote schaamte inzien dat niets minder waar was.
Een man weet dat doorgaans gewoon niet. Die is bezig met andere zaken zoals z'n werk, de tuin, klusjes,...
In z'n binnenste zal hij ook wel me-vriendelijk zijn hoor:):), je ziet het alleen niet... maar 't belangrijkste, je zegt dat het ne lieve is... Hij zal wel voor je zorgen als 't eens minder gaat. Die mannen he hahaha
Nu, je mag het je man niet te kwalijk nemen hoor. Vroeger ging ik alle dagen werken. Ik deed lange dagen.
Mijn vrouw werkte ook, in een gewone full time. Hebben we twee kinderen.
Nooit heb ik eerlijk gezegd bij stilgestaan hoeveel werk een huishouden wel is.
Ik vond het ook normaal dat het huis netjes was, de bedden proper, er eten was, het huiswerk van de kinderen gedaan was, dat er gewinkeld werd,...
Nu ik 3.5 jaar thuis ben en een fractie van huishouden overgenomen heb (een fractie maar, doe wat ik kan, maar lukt me bijlange niet om ook te koken en zo) besef ik pas hoeveel werk dit is.
Mijn vrouw werkte vroeger minstens (en nu nog eigenlijk) even hard als ik. Ik dacht dat ik toen de hardstwerkende was... maar moet tot mijn grote schaamte inzien dat niets minder waar was.
Een man weet dat doorgaans gewoon niet. Die is bezig met andere zaken zoals z'n werk, de tuin, klusjes,...
In z'n binnenste zal hij ook wel me-vriendelijk zijn hoor:):), je ziet het alleen niet... maar 't belangrijkste, je zegt dat het ne lieve is... Hij zal wel voor je zorgen als 't eens minder gaat. Die mannen he hahaha
Hoi Vic,
Ik had toen niet echt honger, nee, want het was avond, en ik had al gegeten.
Het was een suplement eigenlijk.
Maar het is wel zo, dat je feller reageert op voeding waar je intolerant aan b ent, als je het een tijd niet meer gegeten hebt.
Ik had toen niet echt honger, nee, want het was avond, en ik had al gegeten.
Het was een suplement eigenlijk.
Maar het is wel zo, dat je feller reageert op voeding waar je intolerant aan b ent, als je het een tijd niet meer gegeten hebt.
I take one day at a time, unless they all attack at once.
I.v.m. de titel.
Zou het ook kunnen zijn :
"Depressief door jarenlang negeren van lichamelijke ongemakken ? "
Tot vóór 10 jaar ben ik gedurende 20 jaar amper bij de dokter geweest,
Ik had daar absoluut géén tijd voor.
Zou het ook kunnen zijn :
"Depressief door jarenlang negeren van lichamelijke ongemakken ? "
Tot vóór 10 jaar ben ik gedurende 20 jaar amper bij de dokter geweest,
Ik had daar absoluut géén tijd voor.
"Iemand leren om onafhankelijk te groeien, voor zichzelf, is misschien de grootste dienst dat men een andere kan bewijzen"--Benjamin Jowett
Ja, denk het wel... Denk zelfs dat dit een typisch kenmerk is voor de meesten van ons. Niet klagen, steeds willen doorgaan, pijn verbijten, heel erg doelgericht in alles wat we doen,.. tot we onszelf tegenkomen met alle lichamelijke en psychische gevolgen vandien.
Maar ik blijf er wel bij dat het eerst de ziekte is die zich manifesteert, en na een tijd pas de psychische gevolgen.
Door ons uitgesproken karakter denk ik dat we het ook al moeilijker kunnen aanvaarden een lichaam te hebben dat de geest niet kan volgen.
En hierdoor worden we depressief.
Ook zal misschien die metamorfose van de hersenen hier belangrijke rol in spelen. Maar hier weet men nog zo weinig van...
Inieder geval, de tijd dat een depressie enkel weggelegd was voor verliezers ligt gelukkig al lang achter ons. Depressie wordt wel als ziekte gezien en aanvaard.
Ik weet niet meer hoeveel het percentage was, maar het was hoog. Het percentage van de bevolking die een depressie ondergaan tijden hun leven...
En alle dagen moe zijn, elke dag weer strijden om uit je bed te komen, om je aan te kleden, daarbij nog eens alle miskenningen over onze ziekte. Tja, er zijn er die voor heel wat minder depressief zouden worden. Bestaan nog ergere zaken ook natuurlijk. Maar als je leven een moeilijk leven wordt ligt de weg naar depressie vrij open.
Maar ik blijf er wel bij dat het eerst de ziekte is die zich manifesteert, en na een tijd pas de psychische gevolgen.
Door ons uitgesproken karakter denk ik dat we het ook al moeilijker kunnen aanvaarden een lichaam te hebben dat de geest niet kan volgen.
En hierdoor worden we depressief.
Ook zal misschien die metamorfose van de hersenen hier belangrijke rol in spelen. Maar hier weet men nog zo weinig van...
Inieder geval, de tijd dat een depressie enkel weggelegd was voor verliezers ligt gelukkig al lang achter ons. Depressie wordt wel als ziekte gezien en aanvaard.
Ik weet niet meer hoeveel het percentage was, maar het was hoog. Het percentage van de bevolking die een depressie ondergaan tijden hun leven...
En alle dagen moe zijn, elke dag weer strijden om uit je bed te komen, om je aan te kleden, daarbij nog eens alle miskenningen over onze ziekte. Tja, er zijn er die voor heel wat minder depressief zouden worden. Bestaan nog ergere zaken ook natuurlijk. Maar als je leven een moeilijk leven wordt ligt de weg naar depressie vrij open.
Een depressieve periode maken veel ME-ers door idd. Maar, het is al eerder gezegd, er zijn nooit specifieke persoonlijkheidskenmerken bij ME-ers gevonden. En reken maar dat men dat altijd eerst bekijkt, dan is het minder bedreigend toch? 'Het ligt aan hun persoonlijkheid'. Het zou Nijmegen en cs ook goed uitkomen maar zelfs zij zeggen die niet gevonden te hebben. Als ik alleen al kijk naar de vele ME-ers die ik ken/gekend heb...totaal verschillende persoonlijkheden.
Life smells...
@ vic nee ik neem het mijn man ook niet kwalijk...hij werkt gewoon fulltime, en ik dus nog 3 dagen (en dat op 23 jarige leeftijd...) voor hem ook lastig! ik was altijd erg druk bom vol energie eerder een adhd''er zeg maar haha... daar was ik zelf erg gelukkig mee... en nu ben ik een oma van 80... voor hem ook lastig zon omschakeling... en hij weet niet hoe het voelt. Dus ik neem het hem ook niet kwalijk, andersom was het vast hetzelfde geweest. En als het echt niet gaat zeurt hij ook niet en begint hij te koken zodat ik even kan rusten op de bank.. dus in die zin mag ik niet klagen! hij doet zijn best en daar gaat het om, al blijft het vaak lastig voor beide! ik denk idd dat wij niet de enige zijn maar bij iedere me-er het zo wel gaat in hun relatie! maar is het voor jullie niet des te lastiger met kinderen?
@ mehans totally right! ik kwam ook echt noooooit bij de dokter, en zo krijg je een VIP pas ZUCHT..
@ asje, tja het blijft makkelijk voor artsen te zeggen dat het psychisch is... alle artsen die ik zag voor PVM zeiden dat het door de stress kwam en het dus psychisch was... uiteindelijk een jaar bij psychiater en psycholoog gelopen... iedere mogelijke test gemaakt die maar kon! ook met 660 vragen bij 1 test pffff wat een ellende... alles verteld in geur kleur detaills... maja wat viel er te vertellen... ik was/ben zoooown gelukkig mens alles zat mee echt echt alles niets te klagen ik had het perfecte leven... dus ook al zei iedere arts psychisch zei waren juist degene die zeiden het is dus NIET psychisch... dus je zit hier verkeerd... uhhh juist... waar ga ik dan naartoe nu? pffff wat een medische wereld in nederland!
@ mehans totally right! ik kwam ook echt noooooit bij de dokter, en zo krijg je een VIP pas ZUCHT..
@ asje, tja het blijft makkelijk voor artsen te zeggen dat het psychisch is... alle artsen die ik zag voor PVM zeiden dat het door de stress kwam en het dus psychisch was... uiteindelijk een jaar bij psychiater en psycholoog gelopen... iedere mogelijke test gemaakt die maar kon! ook met 660 vragen bij 1 test pffff wat een ellende... alles verteld in geur kleur detaills... maja wat viel er te vertellen... ik was/ben zoooown gelukkig mens alles zat mee echt echt alles niets te klagen ik had het perfecte leven... dus ook al zei iedere arts psychisch zei waren juist degene die zeiden het is dus NIET psychisch... dus je zit hier verkeerd... uhhh juist... waar ga ik dan naartoe nu? pffff wat een medische wereld in nederland!
Zo herkenbaar, van hyper naar een slow motion lichaam.... Voel het zo ook aan.
Wat betreft de kinderen. 8 en 12 zijn ze. En heel raar, die gaan er bijzonder goed mee om. Bezorgd, ze vragen dikwijls hoe het is. Ze zeggen tegen elkaar om stil te zijn als ik slaap.
Als ik hen vraag wat ze het liefste hebben, de gzeonde papa van vroeger of de papa van nu met minder energie en centjes.
Kiezen ze beiden voor het laatste. En gemeend, ik zie dat. Nu zien we je veel meer papa zeggen ze. En voor hun ben ik nog steeds hun sterke papa die alles kan. En toch weten ze erg goed hoe ziek ik ben.
Prachtig vind ik het eigenlijk. Hoe lief en begripvol ze op zo'n jonge leeftijd kunnen zijn.
Als papa daarentegen ligt het moeilijker. Ik wou ze financieel op weg helpen, wat nu wegvalt. Ik zou zo graag, net als vroeger, met hen eens spelen, voetballn, fietsen, noem maar op. Kan niet meer... Probeer wel zaken te doen die ik aankan en die ze ook erg leuk vinden. Ben er creatiever in geworden. Bvb de jongste volgt zwemles, de oudste mag vanaf volgende week mee om de jongste te helpen in het water. Hebben ze onder hun tweeen zwembad voor zich alleen (is bij mijn kinesist). Vinden ze allebei heel leuk, vooral omdat ik in een stoel naast het water zit te kijken... Dan tonen ze (voorlopig nog alleen de jongste, maar de oudste dus vanaf volgende week) heel fier wat ze kunnen. En dan zijn ze blij met een complimentje.
Is voor mij veel frustrerender dan voor hun denk ik. Ik voel me tekort schieten. En zij vinden me moedig... Ach, zijn twee lieve jongens. Twee verschillende karakters, maar elk op hun manier even braaf.
Nu maar hopen dat ze als puber ook zo braaf blijven. Want opvoeden kost heel veel energie. Soms moet ik hen ook eens op de vingers tikken. En dat kost echt veel energie. Zoveel waardoor ik soms laat begaan...
Ik doe m'n best, doe al wat ik kan. Nu kan ik alleen maar hopen dat het zo goed blijft gaan als gezin... Dat de kinderen me nooit kwalijk nemen omdat ik bepaalde zaken niet kunnen doen heb toen ze jong waren... Dat heb ik zelf niet in de hand he... Gelukkig helpt m'n vrouw ook enorm en heeft ze een stukje van mijn opvoedingstaak overgenomen.
Wat betreft de kinderen. 8 en 12 zijn ze. En heel raar, die gaan er bijzonder goed mee om. Bezorgd, ze vragen dikwijls hoe het is. Ze zeggen tegen elkaar om stil te zijn als ik slaap.
Als ik hen vraag wat ze het liefste hebben, de gzeonde papa van vroeger of de papa van nu met minder energie en centjes.
Kiezen ze beiden voor het laatste. En gemeend, ik zie dat. Nu zien we je veel meer papa zeggen ze. En voor hun ben ik nog steeds hun sterke papa die alles kan. En toch weten ze erg goed hoe ziek ik ben.
Prachtig vind ik het eigenlijk. Hoe lief en begripvol ze op zo'n jonge leeftijd kunnen zijn.
Als papa daarentegen ligt het moeilijker. Ik wou ze financieel op weg helpen, wat nu wegvalt. Ik zou zo graag, net als vroeger, met hen eens spelen, voetballn, fietsen, noem maar op. Kan niet meer... Probeer wel zaken te doen die ik aankan en die ze ook erg leuk vinden. Ben er creatiever in geworden. Bvb de jongste volgt zwemles, de oudste mag vanaf volgende week mee om de jongste te helpen in het water. Hebben ze onder hun tweeen zwembad voor zich alleen (is bij mijn kinesist). Vinden ze allebei heel leuk, vooral omdat ik in een stoel naast het water zit te kijken... Dan tonen ze (voorlopig nog alleen de jongste, maar de oudste dus vanaf volgende week) heel fier wat ze kunnen. En dan zijn ze blij met een complimentje.
Is voor mij veel frustrerender dan voor hun denk ik. Ik voel me tekort schieten. En zij vinden me moedig... Ach, zijn twee lieve jongens. Twee verschillende karakters, maar elk op hun manier even braaf.
Nu maar hopen dat ze als puber ook zo braaf blijven. Want opvoeden kost heel veel energie. Soms moet ik hen ook eens op de vingers tikken. En dat kost echt veel energie. Zoveel waardoor ik soms laat begaan...
Ik doe m'n best, doe al wat ik kan. Nu kan ik alleen maar hopen dat het zo goed blijft gaan als gezin... Dat de kinderen me nooit kwalijk nemen omdat ik bepaalde zaken niet kunnen doen heb toen ze jong waren... Dat heb ik zelf niet in de hand he... Gelukkig helpt m'n vrouw ook enorm en heeft ze een stukje van mijn opvoedingstaak overgenomen.
