Wie wordt er beter?
Moderator: Moderators
Nou eigenlijk kon ik mijn ziekte slecht accepteren ook mede doordat de oorzaak ook onbekend is het kunnen zoveel dingen zijn. Zelfs de medici weten het NOG niet. Maar zo als ik er nu over nadenk heb ik het eigenlijk best geaccepteerd. Ik vecht niet meer zoals ik altijd deed. Het gaat nu veel relaxter. Heb mijn leven best moeten aanpassen en het valt niet altijd mee maar toch is het goed te doen. Was liever gezond en zou wel een 20 uurtjes willen werken (wat totaal niet gaat) maarja ik ben ik en ik probeer er het beste van te maken! Weet door ervaring en vele therapieen dat je het uiteindelijk toch zelf leuk en makkelijk moet maken in het leven.
Hoi Patries,
Dat is ook zo. Ik ben nu in het stadium dat ik mezelf de tijd geef om het te accepteren. De laatste tijd ben ik enorm op herstel gericht geweest. Snel, snel, snel, alles uit de kast. Maar genezing laat zich niet (af)dwingen. Net als acceptatie. Ze zullen er wel niet voor niks werkwoorden van hebben gemaakt
.
Misschien is het verschil wel dat bij jou alles stabiel is wat betreft samenwonen, huis etc. (als ik het goed heb). Bij ons is het nu zo dat er geen samenwonen in zicht komt zolang we allebei zo ziek zijn. En dat maakt het wel heel lastig, vind ik.
Wat wel "grappig" was vandaag is het volgende. Mijn vriend moest van zijn bedrijfsarts voor 50% aan het werk, dus staat nu al 3 weken 10u per week voor de klas (docent Nederlands VMBO). Het ging weer steeds slechter en hij deed iets wat hij anders nooit doet... hij vroeg zich af hoe ik me nu voelde en checkte zijn telefoon. En ik had iets gedaan wat ik anders nooit doe... ik had 'm een sms gestuurd dat ik me echt heel slecht voelde. Dat is nog een telepathie, he
.
Dat is ook zo. Ik ben nu in het stadium dat ik mezelf de tijd geef om het te accepteren. De laatste tijd ben ik enorm op herstel gericht geweest. Snel, snel, snel, alles uit de kast. Maar genezing laat zich niet (af)dwingen. Net als acceptatie. Ze zullen er wel niet voor niks werkwoorden van hebben gemaakt
.Misschien is het verschil wel dat bij jou alles stabiel is wat betreft samenwonen, huis etc. (als ik het goed heb). Bij ons is het nu zo dat er geen samenwonen in zicht komt zolang we allebei zo ziek zijn. En dat maakt het wel heel lastig, vind ik.
Wat wel "grappig" was vandaag is het volgende. Mijn vriend moest van zijn bedrijfsarts voor 50% aan het werk, dus staat nu al 3 weken 10u per week voor de klas (docent Nederlands VMBO). Het ging weer steeds slechter en hij deed iets wat hij anders nooit doet... hij vroeg zich af hoe ik me nu voelde en checkte zijn telefoon. En ik had iets gedaan wat ik anders nooit doe... ik had 'm een sms gestuurd dat ik me echt heel slecht voelde. Dat is nog een telepathie, he
.
Zo'n 6 jaar geleden ging ik aardig vooruit en hoopte dat dat zou blijven voortduren. Maar ja, sinds 2 jaar kan ik steeds minder ver lopen en nu doet een klein stukje al vreselijk pijn in de benen. Dus beter worden, nee dat geloof ik niet. Ik heb dat natuurlijk wel heel lang gehoopt. Maar een mens past zich steeds weer aan.
En ik denk wel dat deze dip weer over gaat, het duurt alleen een beetje lang dit keer.
Vind dat zelf niet pessimistisch gedacht maar de realiteit en de ervaring van 13 jaar ziek zijn.
Gewoon de moed er in houden, gaat het vandaag niet, jammer dan, misschien morgen wel.
En ik denk wel dat deze dip weer over gaat, het duurt alleen een beetje lang dit keer.
Vind dat zelf niet pessimistisch gedacht maar de realiteit en de ervaring van 13 jaar ziek zijn.
Gewoon de moed er in houden, gaat het vandaag niet, jammer dan, misschien morgen wel.
Hoi Karen,
Jullie hebben gewoon telepathische gaven joh
Wat grappig zeg zo kun je wel zien dat jullie elkaar goed aanvoelen of niet dan? Ja klopt bij mij is alles redelijk stabiel hier thuis en dat is echt wel iets wat ivan nvloed op mijn gezondheid is.
Jammer dat er nog geen zicht op samenwonen is. Hoop dat het met je vriend ook wat beter zal gaan.
Jullie hebben gewoon telepathische gaven joh
Wat grappig zeg zo kun je wel zien dat jullie elkaar goed aanvoelen of niet dan? Ja klopt bij mij is alles redelijk stabiel hier thuis en dat is echt wel iets wat ivan nvloed op mijn gezondheid is.
Jammer dat er nog geen zicht op samenwonen is. Hoop dat het met je vriend ook wat beter zal gaan.
Ik dacht dat ik voor zo'n 90% genezen was maar sinds een halfjaar blijkt anders (veel weerstands en dus lichamelijke klachten). Ik heb dus nu wel een gevoel dat dit altijd zo zal blijven, ik denk dat ik vatbaar zal zijn voor infecties en veel dingen die ik oploop worden chronisch/komen terug, dat is wel gebleken. Wel ben ik in zoverre hersteld dat ik weer meer dingen aankan maar mijn lijf blijft kwetsbaar. Ik zal nooit nooit zeggen, wie weet herstel ik ooit compleet, het zou heel mooi zijn. Vooralsnog probeer ik te accepteren dat mijn lijf gevoelig/kwetsbaar is en ik ben wel blij dat ik wel weer veel meer genieten kan van het leven en niet zodanig beperkt ben dat ik bijvoorbeeld aan bed gebonden ben of veelal.
Ik heb dus maar op "Ik verwacht dat het nog wel consistent beter wordt, maar niet dat ik ooit volledig zal herstellen" gestemd.
Groetjes.
Ik heb dus maar op "Ik verwacht dat het nog wel consistent beter wordt, maar niet dat ik ooit volledig zal herstellen" gestemd.
Groetjes.
Jah dat heb ik ook. Ik zou natuurlijk het liefste helemaal genezen (naja wie wil dat nu niet hier?) maar als mijn situatie zou verbeteren waardoor ik 'goed genoeg' ben om zelfstandig te kunnen wonen en eventueel 2-3 ochtenden kunnen werken zou ik daar zeker heel blij mee zijn. Wat dat betreft: Iedere stap is dr eentje toch?
Liefs, x Nienke
Liefs, x Nienke
Zoek je eigen geluk, want dit kan niemand anders voor je doen!
hoi,
na 13 jaar op en neer te gaan en al heel wat therapiën gevolgt te hebben, denk ik niet ooit helemaal te herstellen. Dan moet er denk ik ooit een oorzaak en geneesmiddel zijn gevonden!!
Ik denk wel hoe meer je naar je lichaam luistert, je je lichaam de kans geeft te herstellen. En hoe meer je je aandoening accepteert, je er steeds beter mee leert omgaan. Maar dat duurt jaren!!
Ik merk wel, sinds na 13 jaar bij mij de diagnose ME is gesteld, dat ik er anders mee omga, dan toen het maar allemaal psychisch werd genoemd.
na 13 jaar op en neer te gaan en al heel wat therapiën gevolgt te hebben, denk ik niet ooit helemaal te herstellen. Dan moet er denk ik ooit een oorzaak en geneesmiddel zijn gevonden!!
Ik denk wel hoe meer je naar je lichaam luistert, je je lichaam de kans geeft te herstellen. En hoe meer je je aandoening accepteert, je er steeds beter mee leert omgaan. Maar dat duurt jaren!!
Ik merk wel, sinds na 13 jaar bij mij de diagnose ME is gesteld, dat ik er anders mee omga, dan toen het maar allemaal psychisch werd genoemd.
Ik ga er nog steeds van uit dat ik morgen wakker wordt en alles weer kan. (Al weet ik ook zelf dat dat niet gaat gebeuren, ben nu druk bezig met het opbouwen van een leven met de dingen die ik wel kan.)
Ik kan deze poll dus niet echt beantwoorden.
(Al weet ik ook zelf dat dat niet gaat gebeuren, ben nu druk bezig met het opbouwen van een leven met de dingen die ik wel kan.)Ik kan deze poll dus niet echt beantwoorden.
"Falling in love is not at all the most stupid thing people do - but gravitation cannot be held responsible for it" <Albert Einstein>
Nee, eigenlijk heb ik dat idee niet. Ik denk dat het veel hard werk is om weer op het oude niveau te komen. Ik denk dat de mensen die genazen (als ze al echt bestaan) op een ochtend uitgeruster dan normaal wakker werden en daar de energie vandaan haalden om dingen op te bouwen. Dat ze er achter kwamen dat ze meer konden dan dat ze de dag er voor konden. Maar na jaren lang ziek te zijn geweest kan ik me niet voorstellen dat je zomaar weer alles kan. Zowel je mentale als fysieke conditie zijn behoorlijk achteruit gegaan in al die jaren, dus dat heeft tijd nodig om weer op te bouwen.
"Falling in love is not at all the most stupid thing people do - but gravitation cannot be held responsible for it" <Albert Einstein>
ik denk dus ook dat het een handicap voor je leven is. En opbouwen tot het nivo van vroeger, gaat denk ik nooit lukken. Daar is inderdaad teveel lichamelijk en geestelijk voor aangetast.
Ik merk dat ik me de laatste dagen afrem in aktiviteiten terwijl ik op het moment meer zou kunnen. Ik merk dat dit me aardig oppept, normaal maakte ik gebruik van de goede dagen, door extra dingen in de huishouding te doen.
Dit doe ik nu lekker eens niet en dat gaat me goed af. Ik voel me aardig de laatste drie dagen hierdoor.
Min of meer ben ik mijn eigen CGT aan het toepassen.
Maar sinds ik pijnmedicatie gebruik, lijkt het iets beter. En ik zit in de goede dagen voor mijn menstruatie.
Ik merk dat ik me de laatste dagen afrem in aktiviteiten terwijl ik op het moment meer zou kunnen. Ik merk dat dit me aardig oppept, normaal maakte ik gebruik van de goede dagen, door extra dingen in de huishouding te doen.
Dit doe ik nu lekker eens niet en dat gaat me goed af. Ik voel me aardig de laatste drie dagen hierdoor.
Min of meer ben ik mijn eigen CGT aan het toepassen.
Maar sinds ik pijnmedicatie gebruik, lijkt het iets beter. En ik zit in de goede dagen voor mijn menstruatie.
Wilde toch nog even reageren,omdat dit iets is,wat altijd wel leeft denk ik.
Ik ben ,blij' om te lezen dat de meesten toch ook wel voorzichtig zijn met hun voorspellingen.
ook ik durf meestal niet te zeggen dat ik de hoop op totale genezing een beetje begin op te geven,want dan ben je negatief en vind je het blijkbaar allemaal wel best..
Ik zie het zelf toch ook als realistisch zijn en je grenzen niet te hoog leggen,bang voor meer teleurstellingen..
Mijn motto is:
ik ga er niet van uit dat het beter zal gaan,maar is dat wel zo dan ben ik daar uiteraard erg blij mee!!!
Ik durf niet te geloven in de gehele genezing,denk toch dat het iets is waar je altijd rekening mee zult moeten houden ,maar hoop natuurlijk wel dat je in de loop van de jaren iets meer energie krijgt.
Xx
Ik ben ,blij' om te lezen dat de meesten toch ook wel voorzichtig zijn met hun voorspellingen.
ook ik durf meestal niet te zeggen dat ik de hoop op totale genezing een beetje begin op te geven,want dan ben je negatief en vind je het blijkbaar allemaal wel best..
Ik zie het zelf toch ook als realistisch zijn en je grenzen niet te hoog leggen,bang voor meer teleurstellingen..
Mijn motto is:
ik ga er niet van uit dat het beter zal gaan,maar is dat wel zo dan ben ik daar uiteraard erg blij mee!!!
Ik durf niet te geloven in de gehele genezing,denk toch dat het iets is waar je altijd rekening mee zult moeten houden ,maar hoop natuurlijk wel dat je in de loop van de jaren iets meer energie krijgt.
Xx
de dokters zeggen dat ik nooit meer hetzelfde zal worden. En tsja wat is het zelfde. Ben al van kinds af aan ziek, dik twintig jaar en het beste wat ik ooit kon is 4 uur voor mijn doen actief zijn op 1 dag (en dan de naklap nog). Er is ook zoveel kapot gegaan in mijn lichaam, door bijv al die ontstekingen, dat dat nooit meer hetzelfde wordt en ik soweiso altijd veel medicijnen moet blijven slikken.
Ik ben niet anders gewend en probeer me nu dan ook te richten op de acceptatie en wat er komen gaat, in plaats van altijd maar van arts naar arts te gaan in de hoop naar genezing.
Ik heb gehoord wat ik wilde weten en probeer gewoon te maken van het leven wat er van te maken valt. Ik kan er wel goed mee om gaan nu vind ik. Maar onbewust ga ik er nog altijd wel vaniut dat ik ineens beter wordt. Maar feiten zijn feiten. Maar dromen moeten blijven toch?
Ik ben niet anders gewend en probeer me nu dan ook te richten op de acceptatie en wat er komen gaat, in plaats van altijd maar van arts naar arts te gaan in de hoop naar genezing.
Ik heb gehoord wat ik wilde weten en probeer gewoon te maken van het leven wat er van te maken valt. Ik kan er wel goed mee om gaan nu vind ik. Maar onbewust ga ik er nog altijd wel vaniut dat ik ineens beter wordt. Maar feiten zijn feiten. Maar dromen moeten blijven toch?