Sinds ik een jaar of tien CVS heb, heb ik sinds drie a vier weken nieuwe zaken waarvan ik niet weet of het al dan niet van CVS komt: ik ben erg misselijk, duizelig, maak koorts aan en mijn spieren hebben zelden zoveel pijn gedaan.
Die spierpijnen kende ik al, maar de rest... ik dacht dat het een griep was, maar die zou na vier weken toch wel over mogen zijn. Waar ik ook veel last van heb zijn gigantische huilbuien en dat terwijl ik weet dat het geen depressie is.
Herkent iemand dit? Ik begin wat schrik te krijgen van mezelf, zeker van die huilbuien. Wanneer ik deze krijg crepeer ik werkelijk van het verdriet. Mijn hele lichaam begint dan pijn te doen en ik voel mijn hart gewoon breken. Het lijkt op rouw of liefdesverdriet.
Ik weet dat het nogal omslachtig klinkt maar misschien vindt iemand zichzelf hier ook wel in...
Nieuwe klachten bezorgen me angsten
Moderator: Moderators
-
vlindertie
- VIP-donateur
- Berichten: 2224
- Lid geworden op: 12 feb 2010, 20:28
Nieuwe klachten bezorgen me angsten
Hai Gorecki,
Is er iets gebeurd waar je bewust of onbewust zoveel verdriet van hebt?
Ik ken het reperen van de pijn bij huilbuien, maar dat gebeurt alleen als ik ook echt ergens zoveel verdriet om heb. Zouden de huilbuien komen van de schrik dat je je zo beroerd voelt en je je geen raad weet met deze verslechtering?
Je klachten van koorts en griep zijn heel herkenbaar in een standaard ME/CVS verhaal, maar ik merk dat nu ik in scheiding lig en er dus zoveel stress is, dat mijn koortsaanvallen hevig terugkomen en de keelpijn e.d. ook. Stress verergert weldegelijk je symptomen. Dat betekent niet dat je ene depressie hebt, maar je bent gewoonweg niet weerbaar en je stressreceptoren zijn kapot waardoor je lichamelijk zo heftig kunt reageren.
Kun je hier iets mee?
Liefs, Vlindertie
Is er iets gebeurd waar je bewust of onbewust zoveel verdriet van hebt?
Ik ken het reperen van de pijn bij huilbuien, maar dat gebeurt alleen als ik ook echt ergens zoveel verdriet om heb. Zouden de huilbuien komen van de schrik dat je je zo beroerd voelt en je je geen raad weet met deze verslechtering?
Je klachten van koorts en griep zijn heel herkenbaar in een standaard ME/CVS verhaal, maar ik merk dat nu ik in scheiding lig en er dus zoveel stress is, dat mijn koortsaanvallen hevig terugkomen en de keelpijn e.d. ook. Stress verergert weldegelijk je symptomen. Dat betekent niet dat je ene depressie hebt, maar je bent gewoonweg niet weerbaar en je stressreceptoren zijn kapot waardoor je lichamelijk zo heftig kunt reageren.
Kun je hier iets mee?
Liefs, Vlindertie
Wanneer men al het onmogelijke elimineert, moet dat wat resteert, hoe onwaarschijnlijk ook, de waarheid zijn.
Nieuwe klachten bezorgen me angsten
zou het niet precies andersom kunnen zijn? Dat je extra en nieuwe klachten hebt omdat je zwaar oververmoeid bent, en daarom ook huilbuien hebt en het niet meer ziet zitten?
"Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read."
Nja, ik vraag me hetzelfde af als San.
Ik heb de laatste maanden ook allerlei nieuwe symptomen, en had er eerder aan moeten denken dat ik eigenlijk serieus oververmoeid was.
Misschien vraagt jouw lichaam ook om het rustiger aan te doen? Het zegt je misschien dat het dit niet meer aan kan?
Zit dat er een beetje in, met de studie enzo? Neem toch tijd om te rusten hoor... Heel moeilijk om hieraan toe te geven natuurlijk...
Ik heb de laatste maanden ook allerlei nieuwe symptomen, en had er eerder aan moeten denken dat ik eigenlijk serieus oververmoeid was.
Misschien vraagt jouw lichaam ook om het rustiger aan te doen? Het zegt je misschien dat het dit niet meer aan kan?
Zit dat er een beetje in, met de studie enzo? Neem toch tijd om te rusten hoor... Heel moeilijk om hieraan toe te geven natuurlijk...
Koorts heb ik zelden of nooit, soms wel jammer want het lijkt wel of je alleen serieus wordt genomen met (hoge) koorts.
Maar de andere klachten heb ik al jaren.
Het was het ergst toen onze dochters jong waren, dat is uiteraard zwaar.
De duizeligheid was verschrikkelijk, kon niet normaal functioneren. Ben heel wat keren midden in de winkels gaan zitten, tot het iets minder was. Ben met "stokken" gaan lopen omdat ik telkens viel daardoor. Dit was 24 uur per dag een ramp.
Gelukkig is dat na vele jaren minder geworden, en sinds ik het rustiger heb is het nog maar af en toe. Dus ik prijs me heel gelukkig hiermee.
Misselijk ben ik net zo veel jaren. Allerlei onderzoeken gehad, maar geen echt uitsluitel.
Wel zei de MDL-arts, dat mensen met fibromyalgie vaker een zeer gevoelige maagwand hebben. Ik heb ME en fibromylaige.
Ben heel mager geweest hierdoor, kon niets meer eten. Toen ben ik toch maag pantazol gaan slikken.
Nu gaat het redelijk. Voor elke maaltijd een halve liter lauw water, dan komt het voedsel niet tegen de maagwand aan. Regelmatig pantazol voor minimaal 6 weken en dan weer afbouwen. Ik eet geen zuivel, vis, vlees, ei, daar reageer ik heftig op. Ook drink ik alleen maar (lauw) water, en heel soms een kopje rooibosthee. Of, heeeel af en toe een soja-latte.
In deze jaren was de pijn ook enorm. Zo erg dat ik spieruitval kreeg. Ben dagelijks gevallen, dagelijks last van "zwabberende" benen (alsof je dronken bent), kon geen 2 kilometer per uur wandelen.
De spieruitval zat vooornamelijk in mijn benen en handen/armen. Dat was verdomd lastig, zeker met boodschappen doen, eten koken en op tafel zetten, onze kleintjes verzorgen..
Mijn man heeft echte tropenjaren achter de rug, mijn petje af voor hem.
Dus ja, ik herken mezelf in je klachten. Terugkijkend realiseer ik me, dat deze klachten er waarschijnlijk waren omdat ik veel te veel van mijn lichaam vergde en dus op mijn manier roofbouw heb gepleegd.
Denk goed na, of er niet iets is, waar je rustiger aan mee kan doen. Of er een "oorzaak" is van je klachten.
Ook als dat ogenschijnlijk niet zo is.
Sterkte en veel succes!
Maar de andere klachten heb ik al jaren.
Het was het ergst toen onze dochters jong waren, dat is uiteraard zwaar.
De duizeligheid was verschrikkelijk, kon niet normaal functioneren. Ben heel wat keren midden in de winkels gaan zitten, tot het iets minder was. Ben met "stokken" gaan lopen omdat ik telkens viel daardoor. Dit was 24 uur per dag een ramp.
Gelukkig is dat na vele jaren minder geworden, en sinds ik het rustiger heb is het nog maar af en toe. Dus ik prijs me heel gelukkig hiermee.
Misselijk ben ik net zo veel jaren. Allerlei onderzoeken gehad, maar geen echt uitsluitel.
Wel zei de MDL-arts, dat mensen met fibromyalgie vaker een zeer gevoelige maagwand hebben. Ik heb ME en fibromylaige.
Ben heel mager geweest hierdoor, kon niets meer eten. Toen ben ik toch maag pantazol gaan slikken.
Nu gaat het redelijk. Voor elke maaltijd een halve liter lauw water, dan komt het voedsel niet tegen de maagwand aan. Regelmatig pantazol voor minimaal 6 weken en dan weer afbouwen. Ik eet geen zuivel, vis, vlees, ei, daar reageer ik heftig op. Ook drink ik alleen maar (lauw) water, en heel soms een kopje rooibosthee. Of, heeeel af en toe een soja-latte.
In deze jaren was de pijn ook enorm. Zo erg dat ik spieruitval kreeg. Ben dagelijks gevallen, dagelijks last van "zwabberende" benen (alsof je dronken bent), kon geen 2 kilometer per uur wandelen.
De spieruitval zat vooornamelijk in mijn benen en handen/armen. Dat was verdomd lastig, zeker met boodschappen doen, eten koken en op tafel zetten, onze kleintjes verzorgen..
Mijn man heeft echte tropenjaren achter de rug, mijn petje af voor hem.
Dus ja, ik herken mezelf in je klachten. Terugkijkend realiseer ik me, dat deze klachten er waarschijnlijk waren omdat ik veel te veel van mijn lichaam vergde en dus op mijn manier roofbouw heb gepleegd.
Denk goed na, of er niet iets is, waar je rustiger aan mee kan doen. Of er een "oorzaak" is van je klachten.
Ook als dat ogenschijnlijk niet zo is.
Sterkte en veel succes!
Met deze ziekte weet je nooit waar je lichaam je brengt,en waar je ziekte eindigt of stopt,het is elke keer weer een nieuw rouwproces waar je in terecht komt,weer een stukje afscheid nemen van je lichaam,door dat je niet weet waar deze ziekte je brengt,zijn die huil buien,en regelmatige depressieve gevoelens heel normaal,het is toch telkens een stukje afscheid nemen,en of je het nou 10 of 20 jaar hebt,deze ziekte blijft verrassen,kijk bij kanker weet je vaak waar het naar toe gaat,en kan je je daar enigsins geestelijk op voorbereiden emotioneel,maar bij M.E is dat onmogenlijk,vandaar dat die emo,en depri buien heel normaal zijn in het proces van deze ziekte,verwerking dus! 