Het begin van het psychosomatiserend denken

[allura]

Hoi,

Sinds enkele jaren ben ik lid van dit forum, maar ik heb zodanig veel te doen (studeren én werken, en dat als fibro-er) dat ik zelden een post plaats. Maar in het kader van mijn studie Bachelor in de Psychologie moet ik het vak "psychodynamische psychologie" volgen, ofte dus psychoanalyse (Freud) = de basis van het denken dat een ziekte in het hoofd zit.

Een héél dikke cursus, vol zever, die nog steeds wordt aangeboden aan studenten, vol trots over "hun" Professor, die het niet erg nauw nam met wetenschappelijk onderzoek en feiten en casussen verzon of veranderde om in zijn theorietjes te passen.

En omdat wij allen zoveel te lijden hebben onder dat psychosomatiserend denken, het idee dat wij onze ziekte inbeelden of dat een psychische klacht "op het lichaam slaat", dacht ik dat het voor jullie wel interessant kon zijn om te zien hoe het nu allemaal begonnen is. In de 19e eeuw was het immers heel normaal om voor een fysieke klacht een fysieke oorzaak te zoeken. Maar toen kwam Freud op de proppen, een neuropsychiater die cocaïne snoof, zwaar rookte en het niet zo nauw nam met de waarheid. Hij is degene die het concept heeft bedacht om een klacht te behandelen met 'spraaktherapie', en is ook degene die er persoonlijk voor verantwoordelijk is dat ME & Fibromyalgie (toen neurasthenie) een psychologische in plaats van lichamelijke ziekte werden.

Een voorbeeldje uit mijn cursus van 600 bladzijden... Dit is een tekst door Freud geschreven over zijn psychoanalyse en toont goed aan hoe hij er meesterlijk in slaagt om mensen ertoe te manipuleren zijn theorie te aanvaarden.
Het is ingescand, dus je moet wel ff op de link klikken om de tekst te lezen.

Hou wel een stressballetje bij de hand, want je wordt er kwaad van als je beseft wat voor een impact dit gehad heeft, en nog steeds heeft...


Ter verduidelijking, dit is dus wat studenten psychologie (die meestal compleet geen persoonlijke ervaring hebben met ME/Fibro en dus aanvaarden wat hen "geleerd" wordt op de unief) wordt ingeprent. En ze vertrekken dan ook vanuit dit denken als ze onze 'vage' klachten horen. Zo begrijp je ook meteen waarom het voor ons zo moeilijk is om serieus genomen te worden, wanneer dit denken reeds 120 jaar mensen beïnvloed en onze maatschappij mee heeft vormgegeven...

Hoe moet ik ooit slagen voor dat vak als er verwacht wordt dat ik zo'n... zever! verkondig? Het is tegen mijn moraal.

[lulu]

Ha allura, ik had al zo'n vermoeden dat er bij Freud iets goed misging (hoewel ik in mijn jongere jaren wel een fan ben geweest...).
Zo kwam ik ook bij co-assistenten de gedachte tegen dat buikpijn bij kinderen maar niet al te serieus moet worden genomen, dat daar vast een onlust achter zit, zoals niet naar school willen etc.. Met deze ideeën komen ze dus van de opleiding, tja.

Nog zo'n mooie uit jouw vakgebied: instandhoudende factoren. Onze foute gedachten zouden ons ziek houden. Weet jij waarop dit gebaseerd is, is hier onderzoek naar geweest en "bewijs" voor geleverd? Wordt ook trouwens bij andere chronische aandoeningen gebruikt.

Lastig, een vak volgen dat zo tegen je ervaring en kennis ingaat. Kan je wat tegengas geven of bewaar je je energie beter voor nuttiger zaken...

[bellatordelux]

Hoi Allura,

Ik snap je verbijstering.
In mijn ogen heeft Freud maar 1 geniaal idee gehad.
Subliem die vinding van het onderbewuste. Als iemand het in twijfel trekt, is het altijd een en het zelfde simpele antwoord wat afdoende is.
“Dat kan je niet weten, dat is je onderbewuste.”

En als je dan inderdaad zijn coke gebruik erbij betrekt, wordt het logisch dat hij zoveel werk heeft kunnen afleveren. Weet jij wanneer die geheimzinnige kluis open gaat met nog meer ongepubliceerd werk van Freud?
Als ik me niet vergis zitten we daar niet ver vandaan

Misschien wel leuk voor je om eens te kijken bij Michael Maes: Nooit meer moe; daar vindt je ook Anna O. terug maar dan vanuit een “Maes” visie.
Misschien is het dan wat lichter verteerbaar

Succes ermee!!!
Sterkte???

Groetjes Bella

[asje]

Interessant allura! Ik heb me ook zeer verdiept in dit mechanisme, ik denk wel dat het ouder (zo oud als de mensheid?) is anderen voor gek te verklaren bij onbegrepen ziekte al heeft het wel een boost gekregen met Freud. Maar de strijd om Parkinson en MS bijv komt al van tenminste midden 19e eeuw.

Ik ga morgen de bijlage nog lezen.

[bellatordelux]

Hoi Allura,

Eigen correctie:

Ik snap je verbijstering.
In mijn ogen heeft Freud maar 1 geniaal idee gehad.
Subliem die vinding van het onderbewuste. Als iemand het in twijfel trekt, is het altijd een en het zelfde simpele antwoord wat afdoende is.
“Dat kan je niet weten, dat is je onderbewuste.”

Moet natuurlijk zijn:
Hoi Allura,

Ik snap je verbijstering.
In mijn ogen heeft Freud maar 1 geniaal idee gehad.
Subliem die vinding van het onbewuste. Als iemand het in twijfel trekt, is het altijd een en het zelfde simpele antwoord wat afdoende is.
“Dat kan je niet weten, dat is je onbewuste.”

Groetjes Bella

[lulu]

Helaas lukt het mij niet je download te openen...

[plassterk]

Je moet Freud wel een beetje vanuit zijn tijd bekijken. Homoseksualiteit kon je niet vooruitkomen en was gevaarlijk, uitgehuwelijkte te vrouwen die niet hun ware liefde achterna konden gaan seksueel onbevredigd, maar wel de schone schijn moeten ophouden. De totale afhankelijkheid van je ouders als kind, genetisch geprogrammeerd om van je ouders te houden en liefde terug te willen. Dit geeft enorme conflicten als er sprake is van seksueel misbruik of lichamelijk geweld in de ouder kind relatie.
De droomduiding is nog steeds een fantastisch boek. (hoewel ik het nooit helemaal gelezen heb. Te zwaar)
Maar ja. de pyschoanalyse biedt ruimte tot een oneindige hoeveelheid aan fantasieen en mooi intellectueel klinkende verklaring voor dingen, waar veel psychologen aan de haal mee zijn gegaan, zonder dit te toetsen of dit wel op enige waarheid beruste. Maar ik heb persoonlijk niets tegen Freud. Hij heeft zoveel geschreven ook. Ik geloof dat zijn theorie dat alle neurosen op seksueel rariteiten in de jeugd zijn gebaseerd wel achterhaald is.

[allura]

Ha allura, ik had al zo'n vermoeden dat er bij Freud iets goed misging (hoewel ik in mijn jongere jaren wel een fan ben geweest...).
Zo kwam ik ook bij co-assistenten de gedachte tegen dat buikpijn bij kinderen maar niet al te serieus moet worden genomen, dat daar vast een onlust achter zit, zoals niet naar school willen etc.. Met deze ideeën komen ze dus van de opleiding, tja.

Nog zo'n mooie uit jouw vakgebied: instandhoudende factoren. Onze foute gedachten zouden ons ziek houden. Weet jij waarop dit gebaseerd is, is hier onderzoek naar geweest en "bewijs" voor geleverd? Wordt ook trouwens bij andere chronische aandoeningen gebruikt.

Lastig, een vak volgen dat zo tegen je ervaring en kennis ingaat. Kan je wat tegengas geven of bewaar je je energie beter voor nuttiger zaken...

Tja, da's vaak het probleem. De meeste mensen die Freud tegenkomen horen enkel de positieve verhalen, zonder kritische noot. Het probleem is ook dat wie zich dan geïnteresseerd genoeg voelt om er meer over te weten te komen zal voornamelijk focussen op die positieve dingen (als je op iemand verliefd bent, ga je ook niet op zoek naar slechte dingen, maar heb je een perception & zelfs selection bias in wat je opneemt).

Instandhoudende factoren komen ook vanuit Freud's theorie. Toch in de zin die je bedoelt. In de geneeskunde is dit natuurlijk ook gekend: als je voor iets allergisch bent, moet je die stof vermijden. Maar in de psychologie is dat bijvoorbeeld bij depressie: je voelt je eenzaam, je doet je werk niet graag en je bent perfectionistisch. En dan kan je nog zoveel therapie geven, als je die dingen die de depressie "gaande" houden niet wegneemt, blijft de depressie terugkomen (er is een uitlokkende factor ook, die eventueel kan verschillen van de instandhoudende).

Er is natuurlijk "bewijs" dat dat zo werkt. Het probleem op zich is niet het principe, maar het overgebruik ervan. Mensen hebben de neiging om iets wat werkt op alles te gaan toepassen. En in dit geval kan je niet bewijzen dat er -niets- is, en aangezien iedereen wel een of andere vorm van stress ervaart, vinden ze ook altijd wel iets. En je kan niet bewijzen, als patiënt, dat dat NIET de reden is dat je je zo voelt.

Voor Freud zijn theorieën bestaat trouwens -geen- bewijs. Het is niet alleen volledig uit de lucht gegrepen, zijn patiënten cases zijn zelfs vervalst.

Tegengas geven... Goh, eerlijk gezegd, heb ik 3 problemen... 1) Ik ben inderdaad gewoon te uitgeput om daar energie aan te spenderen, aangezien ik werk én studeer én ook nog elke week 12 uur op de trein moet zitten... 2) Ik klap dicht in discussies waarin ik alleen tegen een groep mijn mening moet verdedigen ... 3) Ik wil erdoor zijn voor het vak, en de ervaring leert mij dat, hoewel officieel wel wordt aangemoedigd dat je kritisch bent en inbreng levert, professoren en assistenten het niet waarderen als je hun vakgebied (in principe) volledig afkraakt, en zeker niet "hun" held Freud.

Eigenlijk zou ik daar boven moeten staan en de kans grijpen om 18 toekomstige psychologen te overtuigen om ook in dit gebied kritisch te zijn, maar ik heb het geprobeerd bij een vriendin die ook psychologie studeert, en die stond er al helemaal niet voor open - laat staan vreemden. Het wordt nog een zware strijd.

[allura]

Hoi Allura,

Ik snap je verbijstering.
In mijn ogen heeft Freud maar 1 geniaal idee gehad.
Subliem die vinding van het onderbewuste. Als iemand het in twijfel trekt, is het altijd een en het zelfde simpele antwoord wat afdoende is.
“Dat kan je niet weten, dat is je onderbewuste.”

En als je dan inderdaad zijn coke gebruik erbij betrekt, wordt het logisch dat hij zoveel werk heeft kunnen afleveren. Weet jij wanneer die geheimzinnige kluis open gaat met nog meer ongepubliceerd werk van Freud?
Als ik me niet vergis zitten we daar niet ver vandaan

Misschien wel leuk voor je om eens te kijken bij Michael Maes: Nooit meer moe; daar vindt je ook Anna O. terug maar dan vanuit een “Maes” visie.
Misschien is het dan wat lichter verteerbaar

Succes ermee!!!
Sterkte???

Groetjes Bella

Da's inderdaad het briljante in zijn theorie. Je kan het niet bewijzen, en falsificaties worden onder tafel geveegd met onwetenschappelijke argumenten.

Die kluis? Nee, ik weet niet hoe lang die nog gesloten blijft. Ik vraag me wel af wat daar nog gaat uitkomen, want als je bekijkt wat wél is getoond aan het publiek door zijn aanhangers....?

Dankjewel voor de aanrader. Het is eigenlijk dankzij Maes dat ik kritisch gekeken heb naar de psychoanalyse. Toen ik dat hoofdstuk in zijn boek las, voelde ik me van de stoel vallen. Want ook ik was reeds volledig geprogrammeerd om een discipel van Zijn Grootheid te worden. Ik heb voortgelezen omdat het onderwerp me interesseerde. Maar ik heb gepoogd dat hoofdstuk te laten lezen aan een vriendin van me die ook psychologie studeert, en na 3 zinnetjes kreeg ik een half excuus dat erop neerkwam dat ze niet meer voort ging lezen "want de zon staat in mijn ogen, en ik ga eerst een sigaretje roken want seffens heb ik les".

[allura]

Interessant allura! Ik heb me ook zeer verdiept in dit mechanisme, ik denk wel dat het ouder (zo oud als de mensheid?) is anderen voor gek te verklaren bij onbegrepen ziekte al heeft het wel een boost gekregen met Freud. Maar de strijd om Parkinson en MS bijv komt al van tenminste midden 19e eeuw.

Ik ga morgen de bijlage nog lezen.

Hey, blijkbaar kunnen mensen die bijlage niet lezen? Ik heb die nog eens geupload op een andere site... Hopelijk werkt deze link wel:

http://www.filedropper.com/11-archiefte ... handeling-

Het is inderdaad een oude strijd, maar met Freud heeft het een "wetenschappelijke" schijn gekregen, zodat bepaalde symptomen, meer dan andere, plots gedumpt worden in het vat "psychisch", waar vroeger het eerder algemeen was: wie afweek van de groep, moest op de brandstapel. Nu kan je afwijken van de groep, maar als je bepaalde klachten hebt zoals vermoeidheid, dan vlieg je niet op de brandstapel maar in de psychiatrie.

[allura]

Helaas lukt het mij niet je download te openen...

Oei, ik ga de bijlage nog eens aan dit bericht toevoegen, en ik heb ook op een andere website geupload:

http://www.filedropper.com/11-archiefte ... handeling-

Hopelijk werkt een van die twee opties? :-S

[allura]

Je moet Freud wel een beetje vanuit zijn tijd bekijken. Homoseksualiteit kon je niet vooruitkomen en was gevaarlijk, uitgehuwelijkte te vrouwen die niet hun ware liefde achterna konden gaan seksueel onbevredigd, maar wel de schone schijn moeten ophouden. De totale afhankelijkheid van je ouders als kind, genetisch geprogrammeerd om van je ouders te houden en liefde terug te willen. Dit geeft enorme conflicten als er sprake is van seksueel misbruik of lichamelijk geweld in de ouder kind relatie.
De droomduiding is nog steeds een fantastisch boek. (hoewel ik het nooit helemaal gelezen heb. Te zwaar)
Maar ja. de pyschoanalyse biedt ruimte tot een oneindige hoeveelheid aan fantasieen en mooi intellectueel klinkende verklaring voor dingen, waar veel psychologen aan de haal mee zijn gegaan, zonder dit te toetsen of dit wel op enige waarheid beruste. Maar ik heb persoonlijk niets tegen Freud. Hij heeft zoveel geschreven ook. Ik geloof dat zijn theorie dat alle neurosen op seksueel rariteiten in de jeugd zijn gebaseerd wel achterhaald is.

Ik heb niet zoveel problemen met de theorieën 'in hun culturele context', maar wel met het feit dat die nog steeds aan studenten worden aangeleerd, en ook als basis gebruikt worden om nieuwe theorieën te ontwikkelen.

Verder wordt ook de denkwijze van Freud verheerlijkt en zijn werkmethode, daar waar hij eigenlijk de meest onwetenschappelijke wetenschapper is die ik in mijn opleiding al ben tegengekomen. Dat staat in schril contrast met de extreme nadruk die constant gelegd wordt op "kritisch zijn" en "test altijd een hypothese".

En dan vind ik het een beetje hypocriet dat ze dan toch Freud, die nooit 1 enkele theorie heeft getest, en gegevens zelfs vervalste, en zware medische fouten begin, verheerlijken als "briljante grondlegger van de therapie". Hij is misschien een grondlegger van de therapie, maar dat maakt hem nog steeds geen held. Ik vind dat die man niet meer verdient dan een korte vermelding in de lessen "geschiedenis van de psychologie".

Zoals je zegt, inderdaad, de psychoanalyse biedt extreem veel ruimte aan fantasieën en je kan ermee uitleggen wat je wil. En in bijna elke les die ik tot nu toe gekregen heb, wordt duidelijk gezegd: de psychologie is een echte wetenschap, en wil zich onderscheiden van pseudowetenschappen. Wetenschap maakt toetsbare hypotheses die je kan falsifiëren, pseudowetenschappen kunnen altijd wel een antwoord geven en zijn niet te falsifiëren, en testen geen hypothesen. Volgens mij valt Freud onder die laatste definitie. Enja, ik zie dat als pure hypocrisie, of misschien selectieve blindheid.

Tegen Freud als persoon heb ik ook wel iets. Hij heeft bijvoorbeeld een aantal mensen bijna het leven gekost, omdat hij hen weigerde medisch te behandelen, en uitsluitend met praten wilde genezen. Wie dan toch een andere arts raadpleegde moest bij Freud niet meer terugkomen. Wie niet genezen was, werd toch genezen verklaard, ongeacht of de symptomen weg waren of niet. Hij was een echte vrouwenhater (meer dan in zijn tijd de norm was), en heeft met zijn fraude zoveel dingen beïnvloed dat wij hier in 2013 nog steeds moeten vechten tegen de bierkaai.

Zijn seksuele theorieën zijn inderdaad ontkracht, maar dit wordt maar héél kort vermeld in de opleiding. Zodanig kort, met nadien zoveel nadrukkelijke aandacht voor de theorieën (die "goed klinken"), dat studenten het zelfs gemakkelijk vergeten, en toch die theorie aan nemen.

Pfff... lange tekst geworden, precies! Ik hoop dat de sfeer van mijn tekst niet agressief of zo klinkt naar jou toe, dat is zeker niet mijn bedoeling!! Ik ben a) héél moe (en dan zijn we allemaal al wat cranky) en vooral b) gepassioneerd door het onderwerp en teleurgesteld in mijn lesgevers, die het toch "beter" zouden moeten weten.

[asje]

Voor zover ik tot nu toe weet is dat Freud één goed ding heeft gebracht; dat kinderen nèt zoveel emoties hebben als volwassenen. Dat werd tot dan toe niet zo gezien.

Frustrerend, dat je zo weinig gehoor krijgt en niet erg hoopgevend voorlopig ...

[josje15]

Er is natuurlijk "bewijs" dat dat zo werkt. Het probleem op zich is niet het principe, maar het overgebruik ervan. Mensen hebben de neiging om iets wat werkt op alles te gaan toepassen. En in dit geval kan je niet bewijzen dat er -niets- is, en aangezien iedereen wel een of andere vorm van stress ervaart, vinden ze ook altijd wel iets. En je kan niet bewijzen, als patiënt, dat dat NIET de reden is dat je je zo voelt.

Het probleem wat erbij komt, is, denk ik, dat er een oordeel is op het hebben van een psychische aandoening....dat oordeel, nl dat je gek bent en niet toerekeningsvatbaar bent, maakt maakt ons probleem 300 keer zo erg, dan wanneer dat anders was.

Verder is er een heel simpel tegenargument, wat wetenschappelijk is, nl:
het feit dat een fysieke aandoening niet medisch objectiveerbaar is, dus niet is aan te tonen in het bloed,
dat dat geen wetenschappelijke relevantie heeft om daaruit te konkluderen dat die aandoening psychosomatisch is.

Een psychosomatische of somatoforme stoornis, zoals het tegenwoordig wordt genoemd, betekent dat onverklaarde lichamelijke klachten aan het disfunktioneren van de psyche worden toegeschreven.
Dit mag je niet zomaar omdraaien en dat gebeurt wel vaak. Ten onrechte.

ME is medisch onverklaarbaar, maar is wel verklaard door de diagnostische kriteria. Ik heb hierover een stukje geschreven in mijn blog.....zie mijn onderschrift hier)

Verder ben ik zelf psycholoog, meer dan 30 jaar geleden opgeleid.....
In die jaren heeft de psychologie en psychotherapie veel verschillende trends gehad.
Er zijn veel verschillende psychologiestromingen.
Ik begrijp heel goed dat je er boos van wordt,
alleen door je boosheid trek je die freudiaanse theorie erg naar je toe.

Als je zou kunnen die theorie van toen als van toen te laten zijn en te zien als geschiedenis, kun je het mss op een comfortabeler bekijken.

Als ik kijk naar het nu, zijn er echt steeds meer biochemische aanwijzingen voor ME.

[allura]

Het probleem wat erbij komt, is, denk ik, dat er een oordeel is op het hebben van een psychische aandoening....dat oordeel, nl dat je gek bent en niet toerekeningsvatbaar bent, maakt maakt ons probleem 300 keer zo erg, dan wanneer dat anders was.

Ik heb de indruk, toch onder mijn leeftijdsgenoten, dat het hebben van een psychische aandoening heel erg aanvaard is... Meer zelfs, iedereen heeft er een, in een of andere gradatie! Je bent depressief, of je hebt adhd, of je hebt dyslexie, of je bent schizofreen, etc, etc... En dat stigma helpt zeker niet: iedereen krijgt een label opgeplakt. Het niet bestaan van de negatieve connotatie betreffende psychische aandoeningen lijkt mij zelfs het probleem te versterken: het is niet erg om het te hebben, dus waarom stribbel je zo tegen als we zeggen dat je "x" hebt? Vroeger werd het niet aanvaarden van zo'n psychisch etiket beschouwd in het kader van sociale wenselijkheid, maar nu beschouwt men het zelfs als bevestiging van een diagnose (zeker artsen): iedereen heeft wel iets, dus als jij zegt dat je dit niet hebt, dan bewijst dat net dat je het wel hebt.

Een vicieus cirkeltje dus. De slingerbeweging van de pendule is momenteel heel erg gefocust op de psychologisering van de maatschappij. Ik heb zelfs in de academische kringen al horen vallen dat zelfs kanker uiteindelijk "psychologisch" opgelost zou kunnen worden. En zo wordt de verantwoordelijkheid voor zelfs zoiets ergs uiteindelijk bij de patiënt geplaatst: als je maar positief genoeg denkt, kun je 'wonderen' verrichten.

Verder is er een heel simpel tegenargument, wat wetenschappelijk is, nl:
het feit dat een fysieke aandoening niet medisch objectiveerbaar is, dus niet is aan te tonen in het bloed,
dat dat geen wetenschappelijke relevantie heeft om daaruit te konkluderen dat die aandoening psychosomatisch is.

Een psychosomatische of somatoforme stoornis, zoals het tegenwoordig wordt genoemd, betekent dat onverklaarde lichamelijke klachten aan het disfunktioneren van de psyche worden toegeschreven.
Dit mag je niet zomaar omdraaien en dat gebeurt wel vaak. Ten onrechte.

Ohhh, ik ben zo blij dat iemand anders dat eens opmerkt!! Inderdaad, het is niet omdat A tot B leidt, dat je dan uit het -afwezig- zijn van B zomaar C kunt afleiden. Dat is logica, en een typisch menselijke denkfout. Psychologen zien dat tegenwoordig in het eerste jaar van de opleiding, maar spijtig genoeg wordt dat niet meer herhaald, en dat zou nochtans geen kwaad kunnen, denk ik zo!

ME is medisch onverklaarbaar, maar is wel verklaard door de diagnostische kriteria. Ik heb hierover een stukje geschreven in mijn blog.....zie mijn onderschrift hier)

Inderdaad, en al sinds vele jaren, uitgewerkt en in detail beschreven, wetenschappelijk onderzocht, ICD-10 criteria voorhanden die het als neuro-immunologische stoornis classificeren, enz... Spijtig dat voornamelijk de DSM wordt aangeleerd!

Verder ben ik zelf psycholoog, meer dan 30 jaar geleden opgeleid.....
In die jaren heeft de psychologie en psychotherapie veel verschillende trends gehad.
Er zijn veel verschillende psychologiestromingen.
Ik begrijp heel goed dat je er boos van wordt,
alleen door je boosheid trek je die freudiaanse theorie erg naar je toe.

Als je zou kunnen die theorie van toen als van toen te laten zijn en te zien als geschiedenis, kun je het mss op een comfortabeler bekijken.

Als ik kijk naar het nu, zijn er echt steeds meer biochemische aanwijzingen voor ME.

Inderdaad, en daarom dat ik ook zo graag mijn diploma wil behalen en in het veld wil werken: er zijn zodanig veel stromingen dat er inderdaad dingen zijn waar ik me wel in herken. Ik vind vooral het hypocriete erg storend, en het besef dat mijn medestudenten die rommel meenemen in hun toekomstige handelen. Het is dus vooral een ethisch probleem.

Dat is inderdaad wel een goede tip... Het als een soort geschiedenislessen beschouwen. Ik ga dat proberen. Of het dan mijn ethische bekommeringen kan overstemmen moet ik nog zien, maar het lijkt me een leuk (en falsifieerbaar!) experiment.