een eigen huisje-help

[verlorengezondheidman]

Ik ben het volledig met @asje eens in deze.
Neem rustig de tijd voor de verhuizing.

[huppelepup]

@huppelepup Je zorgen zijn begrijpelijk, ik zou daar niet voor naar een psycholoog rennnen. Ik zou rustig je huisje in orde gaan maken zodat alles op orde is daar en dan kun je nog net zo vaak bij je ouders zijn als je wilt toch?

Ja ik hoef er niet in een maand te zitten. Zo kan ik ook langzaam aan het idee wennen. Misschien dat ik er dan ook eerst de weekendjes daar ga wonen en zo langzaam opbouwen. Ga de inkoop en schilderen -behangen ook zeker niet overhaast doen want ik ben nu al brak. En ik kan inderdaad nog zo vaak als ik wil bij mijn ouders langsgaan.

[kik]

@huppelepup Ik vind het ook heel herkenbaar, hoor. Ik kijk ook al een poos naar huisjes en hier is het ook zo moeilijk met wachtlijst en veel urgenten enzo. Dat maakt het misschien wel extra moeilijk, omdat het dus niet mag mislukken want mocht je terug moeten naar je ouders kan je weer 10 jaar wachten. Ik vraag me ook vaak af of het wel kan, ook praktisch gezien. Een psycholoog kan daar denk ik niet bij helpen, die kan het verwarren met angst, terwijl het gewoon echt heel moeilijk is, omdat je zo aan huis gebonden bent en weinig (zelf) kan. Ik ga denk ik als er zich een leuk en geschikt huis zich voordoet toch ook die stap maken, maar die paniek en stress die jij nu voelt kan ik me goed voorstellen. Doe het rustig aan en je kan inderdaad eerst een deel van de week daar gaan wonen. Ik hoop voor je dat je snel wat opknapt zodat je toch wat spullen uit kan gaan zoeken. Misschien via folders en internet?

[huppelepup]

Hallo KIK,

Ja ik had niet gedacht dat ik er nu al zoveel last van heb. Ik weet, ik moet dit huis nu nemen want anders kan het wel weer twee jaar duren voordat hier weer een woning vrijkomt. Dit is dicht bij mijn ouders. Ik denk dat mensen het niet begrijpen die geen ME hebben dat het zoveel inpact heeft.

Fijn dat ik hier begrip vind en mijn hart kan luchten.

[Izzy]

Op jezelf gaan wonen is sowieso al een hele happening natuurlijk en al helemaal als je er ook nog "even" ME bij hebt.
Wel fijn dat je ouders dichtbij wonen, dat kan echt een wereld van verschil maken
Zelf vind ik het alleen wonen echt heerlijk, de rust, zelf bepalen wanneer ja gaat eten, slapen, opstaan, boodschappen doen enzovoorts.
Daarbij heb ik ook 2 hele lieve katjes die het thuisgevoel helemaal compleet maken en het (eventuele) eenzame gevoel wegnemen.

Heel veel succes met het maken van je keuze!

[huppelepup]

Gingen jullie ook al meteen aan de slag in de woning toen je de sleuten eenmaal had? Ik heb echt tijd nodig merk ik om alleen al aan het idee te wennen. Ben nu al zo gaar.

[daisy86]

Mijn ouders gingen meteen aan de slag, ik kwam af en toe eens kijken wanneer ik me goed genoeg voelde.
Ik merkte wel dat het steeds meer mijn eigen plekje werd toen ik een beetje mee ging helpen (zoals een kozijntje schilderen ofzo).

[Izzy]

Ik heb zoveel mogelijk mensen opgetrommeld en binnen 2 weken was het grote werk klaar en kon ik verhuizen. Ik wilde dan ook zsm weg uit mijn vorige woning ivm geluidsoverlast van de buren (zie topic: zo gestressed door buren).
Zolang je maar aan mensen durft te vragen, je zult verbaasd staan kijken hoeveel mensen je graag helpen!

[huppelepup]

Tja ik heb nog het probleem dat ik ECHT niet weet wat op de vloer, behang welke meubels, welke kleur. Oh dat is echt een gedoe voor mij. Ik vind kleding kopen al een opgave.

[allura]

Hey,

Ik zit in een héél soortgelijke situatie, daarom wou ik toch eventjes reageren.

Ten eerste je vraag of je hiermee naar een psycholoog moet... Dat zou ik, als ME-er, zéker niet doen. De meeste psychologen krijgen tijdens hun opleiding het in hun hoofd gestampt dat ME een psychologische ziekte is (zoals de meesten hier wel kunnen getuigen). Een psycholoog zal dus ook je angst voor alleen zijn op 1 lijn zetten met je ME, wat in zijn/haar ogen zal zijn: angst voor bewegen of depressie of iets dergelijks. Je zal er weinig begrip vinden. Er zijn wel psychologen die ME erkennen als medische ziekte, en als je er eentje kan vinden, dan kun je natuurlijk toch altijd de stap zetten. Maar enkel als het een ME-vriendelijke psycholoog is!

Het alleen-zijn... Goh, wat herken ik dat goed. Na 5 jaar alleen gewoond te hebben (en veel eenzaam geweest te zijn), ben ik terug bij mijn moeder gaan wonen (om andere redenen). Maar 1 tip dat hier al een paar keer is vermeld werkt echt. Neem een huisdier. Dat hoeft geen kat of hond te zijn, het kan een konijn, hamster, vogel, vis, schildpad, ... zijn. Kies iets wat van persoonlijkheid bij je past en dat je ook aan kan qua verzorging.

Als je daar energie toe hebt, kun je je ook lid maken van een vereniging of club. Dat kan gaan van een sportclub als je toch wat beweging probeert te behouden, tot een zangles, een taalles in een vreemde taal die je altijd al had willen leren, een hobbyclub, ... Mijn grootmoeder is bijvoorbeeld lid van een tekenclub, en zij heeft zo verschillende vriendinnen gemaakt. Je kan ook een actief lid worden van een forum online. Je kan vrijwilligerswerk doen als je dat aankan, van allerlei soorten: dat kan gaan van affiches ronddelen, tot dieren opvangen, tot een klein stukje schrijven voor een lokaal blad of online magazine. Er bestaan websites waar je vrijwilligerswerk kan vinden. Je kan ook bijles geven in iets wat jij goed kan: je verdient er iets mee en je kan mensen tot bij je thuis laten komen! Het gaat er eigenlijk vooral om iets te vinden dat je erg graag doet, dat je aan kan, en dan ontmoet je wel mensen op (jouw) regelmaat!

Het verhuizen... Ik zou daar inderdaad hulp vragen van mensen uit jouw omgeving. Desnoods beloof je hen in ruil een lekkere versgebakken cake of zoiets.

Probeer ook echt niet alles in 1 keer af te hebben. Dat zal je nog meer uit putten. Probeer het rustig op te bouwen. Maak er een hobby van, waar je zo veel of zo weinig mee bezig kunt zijn als je wilt. Wie zegt dat die muren van de eerste dag geverfd moeten zijn, of dat je direct alle decoratie op zijn plaats moet hangen, of dat je zelfs nota bene alles dadelijk in huis moet hebben? Ik ben begonnen met een matras op de grond, een zetel, tafel, twee stoelen, computer op diezelfde tafel, en een tv die ook op die tafel stond. Dan kun je in je hoofd beginnen fantaseren over wat jij leuk vindt. Veel zaken kun je online bestellen en aan huis laten leveren, zodat je niet de drukke winkels binnen moet!

De grootste tip die ik kan geven is, probeer niet onmiddellijk alles "juist" te hebben. Bouw het langzaam aan op. En probeer er een beetje van te genieten dat je je eigen ding kan doen, probeer enthousiasme te vinden in de zin van "en als ik alleen woon, ga ik dat kunnen, en dat kunnen, en dan kan ik inrichten zoals IK wil, en zoals voor MIJ gemakkelijk is." Maak een ME-woning!

Natuurlijk is het gemakkelijker gezegd dan gedaan.

Maar op jezelf gaan wonen is een van de spannendste, maar ook leukste momenten uit je leven! Wees creatief, maar weet ook dit: als je alleen gaat wonen, doe je je eigen ding, op je eigen tempo. Dat geldt ook voor de verhuis en de inrichting!! Gaat het niet? Dan gaat het niet!

Oh ja, en onthoud... Het hoeft niet perfect te zijn. Als je knalgroene muren hebt en je vindt ze niet mooi, dan vraag je je vrienden en zeg je "goh, heb ik me vergist, zeg! Ze zouden veel mooier wit zijn. Wil je nog een cake?" en dan verander je. Vandaag. Of over een half jaar. Wanneer je maar kan of wil. Niets hoeft permanent te zijn!

[Izzy]

Precies Allura!
Ik heb één muur knalroze maar op het moment dat ik me er aan ga storen gaat er echt wel een nieuw kleurtje tegen aan hoor haha.
Bij mij hebben we er trouwens 2 weken heel hard aan gewerkt om zoveel mogelijk af te krijgen, dan hoef je later niet zoveel meer te doen maar het is maar net wat je zelf het prettigst vindt.
Daarna wel ff flink gecrasht natuurlijk maar het was wel grotendeels af :p

Wat misschien helpt met uitvinden wat je een leuke stijl vindt is Pinterest, een soort moodboard, zeg maar.
Ik weet niet of je er bekend mee bent maar zo kun je heel goed en overzichtelijk in kaart brengen wat je allemaal leuk vindt, erg inspirerend!

[huppelepup]

Allura en anderen bedankt voor jullie berichtjes. Fijn te weten dat ik niet alleen staat, dat er meer zijn die dit zo ervaren. Ik heb nu de sleutel maar wil niet eens naar het huis toe gaan. Het voelt niet goed en het voelt nu als een blok aan mijn been. Wordt er alleen maar somber van. Ik heb het koud en voel me ziekig.

Wat zit ik toch raar in elkaar. ....

[marlène]

hallo huppelepup

hubby heeft bijna een jaar nodig gehad om te kunnen zeggen dat hij "thuis" was. Nochtans was het een droom die na jaren in vervulling ging, een kamer voor elk kind, een grote tuin, ... maar ook de ziekte die veel plaats opeiste.
We hebben jaren tussen de kartonnen dozen gewoond (nog trouwens lol). We nemen er gewoon de tijd voor. Onze slaapkamer is nog steeds niet geschilderd, zelfs geen lampjes in het plafond.

Een reden is dat verf niet mijn beste vriend is en anderzijds ben ik er nog niet uit welke decoratie me nu het meest geschikt lijkt voor een slaapkamer. Op houzz.com verzamel ik alvast wat inspiratie.

Het komt wel, neem iets mee dat van jou is, een leuke kader die je daar zeker wil hebben.

Groetjes

[daisy86]

Dat is inderdaad een leuke site voor ideeen Marlène!
Heb ik ook wat aan, ben nog aan het zoeken naar kleuren voor op de muren.
Ik wil een bordeaux rode muur in de woonkamer, maar zoek nog een kleur voor de andere muren.
Heb echt een hekel aan wit, voelt zo koud en steriel.

@t huppeldepup: Doe waar je je goed bij voelt. Wil je er nog niet heen, dan ga je niet.
Doe het rustig in je eigen tempo. Ik krijg de sleutel komende maandag en hoop dan over 3,5 week klaar te zijn, dan ga ik overhuizen.
Ik vind het juist weer prettig om het allemaal snel achter de rug te hebben.
Maar iedereen is daar anders in, dat moet je zelf even aanvoelen wat voor jou het prettigst voelt.
Ik heb juist een positief gevoel bij mijn nieuwe woning, als een soort nieuwe start.
Dat word het huis waarin ik langzaamaan beter ga worden en met mijn leven ga beginnen

[verlorengezondheidman]

@Huppelepup and others,

Ik was destijds 30 jaar oud toen ik zelfstandig ging wonen, achteraf gezien dacht ik bij mezelf had ik die beslissing maar (veel) eerder genomen, maar ik was toen aan het wachten om beter te worden van mijn ME.......

Wist ik veel dat ME tot levenslange invaliditeit zou kunnen leiden en door mijn huisarts(en) zou worden gezien als een ingebeelde ziekte waar je medisch en regulier gezien nergens terecht kunt waar je effectief geholpen kan worden....