Hoi, ik ben sinds mijn 16de niet meer single geweest en nu sinds vorig jaar september wel. Ik ben na de breuk bij mijn ouders gaan wonen. Omwille van hoge spanningen met mijn ouders en onhygienische toestanden doordat t een oud huis is, ben ik aan t denken aan alleen te gaan wonen via ons dak. De voornaamste reden dat ik t niet doe is mijn angst om alleen te wonen.bang voor eenzaamheid waardoor ik mijn gezondheid ga verwaarlozen. Alleen er over denken krijg ik al angst. Dus wat moet dat geven als ik effectief alleen woon? En mijn angstaanvallen (die zo al veel in mijn leven voorkomen) zijn heel erg, ze verlammen mij. ik kruip dan weg in een hoekje en ben dan al bang om bijvoorbeeld de tv aan te zetten, de telefoon oppakken,...
De vraag is nu, zou ik de stap zetten om alleen te gaan wonen en is er iets wat ik tegen die angst kan doen of ik nu al iets kan doen om niet volledig in elkaar te zinken van paniek? Wie weet raad?
alleen gaan wonen?
Moderator: Moderators
Als je enigszins voor jezelf kunt zorgen dan zou ik het zeker doen. Het klinkt misschien heel erg eenzaam om alleen te wonen, maar het geeft ook rust. Ik verblijf als het even niet alleen lukt bij mijn ouders. Maar dat is ook verre van ideaal. Maar het is fijn dat het kan. Zo kan jij het ook zien. Ga alleen wonen, maar gebruik het huis van je ouders als uitvalsbasis.
Als je alleen bent, kan je al je energie op jezelf richten. Op wat jij wilt en je hoeft geen verantwoording af te leggen over hoe je je voelt en wat je wel dan niet doet op een dag.
Het communiceren met mijn ouders gedurende de dag kost mij veel energie. Thuis kan ik deze energie anders gebruiken, waardoor ik uiteindelijk juist meer afleiding heb.
Via sociale media zoals Twitter of Facebook kan je bijvoorbeeld lotgenoten volgen en met hen communiceren gedurende de dag. Zo voel je je ook minder alleen.
Wat je angst betreft, ja, je zal angstaanvallen krijgen want die heb je al. Zie dit als een gegeven. Angst is een gevoel en gevoelens gaan weer voorbij. Wees er niet bang voor, maar observeer je angst alsof het hoofdpijn is. En zorg dat je een noodplan hebt als je het niet meer uithoudt. Kan je dan je ouders of iemand anders bellen? Kan je medicatie nemen? Kan je jezelf afleiden? Hoe lang duurt de angst meestal? Wat gaat er aan vooraf? Kan je daar grip op krijgen? Niet om de angst te voorkomen maar zodat je er niet zo door overvallen wordt.
Ik kan heel angstig worden als ik er oververmoeid ben. Dit probeer ik te voorkomen, maar als het zo is, dan weet ik dat het weer over gaat en dat ik er doorheen moet. Bij jou is het waarschijnlijk anders, maar vechten tegen angst helpt volgens mij nooit. Heb je ooit iets aan Mindfullness gedaan? Het lost je angst niet op, maar leert je er anders tegenaan te kijken waardoor het wat minder heftig is en het je wat minder overvalt.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt,
Succes er mee,
Spring
Als je alleen bent, kan je al je energie op jezelf richten. Op wat jij wilt en je hoeft geen verantwoording af te leggen over hoe je je voelt en wat je wel dan niet doet op een dag.
Het communiceren met mijn ouders gedurende de dag kost mij veel energie. Thuis kan ik deze energie anders gebruiken, waardoor ik uiteindelijk juist meer afleiding heb.
Via sociale media zoals Twitter of Facebook kan je bijvoorbeeld lotgenoten volgen en met hen communiceren gedurende de dag. Zo voel je je ook minder alleen.
Wat je angst betreft, ja, je zal angstaanvallen krijgen want die heb je al. Zie dit als een gegeven. Angst is een gevoel en gevoelens gaan weer voorbij. Wees er niet bang voor, maar observeer je angst alsof het hoofdpijn is. En zorg dat je een noodplan hebt als je het niet meer uithoudt. Kan je dan je ouders of iemand anders bellen? Kan je medicatie nemen? Kan je jezelf afleiden? Hoe lang duurt de angst meestal? Wat gaat er aan vooraf? Kan je daar grip op krijgen? Niet om de angst te voorkomen maar zodat je er niet zo door overvallen wordt.
Ik kan heel angstig worden als ik er oververmoeid ben. Dit probeer ik te voorkomen, maar als het zo is, dan weet ik dat het weer over gaat en dat ik er doorheen moet. Bij jou is het waarschijnlijk anders, maar vechten tegen angst helpt volgens mij nooit. Heb je ooit iets aan Mindfullness gedaan? Het lost je angst niet op, maar leert je er anders tegenaan te kijken waardoor het wat minder heftig is en het je wat minder overvalt.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt,
Succes er mee,
Spring
I'm feeling like a Monday but someday I'll be Saturday night!
(Bon Jovi)
(Bon Jovi)
-
pluimke
- Beginner
- Berichten: 19
- Lid geworden op: 23 mar 2011, 11:06
- Locatie: Sint-Niklaas
- Contacteer:
Ik ben 23 en woon alleen, het geeft me de rust die ik nodig heb.
Een van mijn zussen is gaan samenwonen, dus er is bij mijn mama
een kamer vrij. Financieel zou het ideaal zijn voor mij om daar terug
in te trekken, want ik moet rond zien te komen met een leefloon.
Maar voor mij is zelfstandigheid enorm belangrijk en in het huis van
mijn mama is geen rust. Ik krijg wel hulp van haar bij het huishouden,
want ik kan zowat alles behalve grondig poetsen en met zware dingen
sleuren.
Moest ik mijn vriend niet een paar keer per week over de vloer krijgen,
moest ik niet af en toe zelf buiten kunnen, al dan niet met hulp voor het
vervoer, en moesten mijn echte vrienden nooit langskomen, dan zou ik
eenzaam zijn. Maar je bent beter met een harde kern van mensen waar
je echt wat aan hebt, dan aan een hele hoop vage kennissen. En er is
inderdaad ook het internet, waar je virtueel wat sociaal contact kan zoeken.
Ziekte en angst doen een mens instinctief in een hoekje kruipen,
maar bij langdurige ziekte is het nodig om de angst te overwinnen,
rust te zoeken als het nodig is en ook regelmatig van gedachten
wisselen met iemand die je vertrouwt. In cirkeltjes lopen in je eigen
hoofd, zorgt ervoor dat je verloren loopt, het is energieverspilling,
ik spreek uit ervaring.
Het is een belangrijke stap, waarbij je best de meeste stress voorkomt
door lijstjes te maken en goed te plannen. Zorg ervoor dat anderen met
je mee denken en dat je bijvoorbeeld genoeg hulp krijgt bij het verhuizen.
Bekijk ook eens het kostenplaatje, om die stress ook geen kans te geven.
Als het financieel niet makkelijk zou zijn,
kan je aanvraag doen voor een sociale
woning.
Ik wens je veel succes!
Een van mijn zussen is gaan samenwonen, dus er is bij mijn mama
een kamer vrij. Financieel zou het ideaal zijn voor mij om daar terug
in te trekken, want ik moet rond zien te komen met een leefloon.
Maar voor mij is zelfstandigheid enorm belangrijk en in het huis van
mijn mama is geen rust. Ik krijg wel hulp van haar bij het huishouden,
want ik kan zowat alles behalve grondig poetsen en met zware dingen
sleuren.
Moest ik mijn vriend niet een paar keer per week over de vloer krijgen,
moest ik niet af en toe zelf buiten kunnen, al dan niet met hulp voor het
vervoer, en moesten mijn echte vrienden nooit langskomen, dan zou ik
eenzaam zijn. Maar je bent beter met een harde kern van mensen waar
je echt wat aan hebt, dan aan een hele hoop vage kennissen. En er is
inderdaad ook het internet, waar je virtueel wat sociaal contact kan zoeken.
Ziekte en angst doen een mens instinctief in een hoekje kruipen,
maar bij langdurige ziekte is het nodig om de angst te overwinnen,
rust te zoeken als het nodig is en ook regelmatig van gedachten
wisselen met iemand die je vertrouwt. In cirkeltjes lopen in je eigen
hoofd, zorgt ervoor dat je verloren loopt, het is energieverspilling,
ik spreek uit ervaring.
Het is een belangrijke stap, waarbij je best de meeste stress voorkomt
door lijstjes te maken en goed te plannen. Zorg ervoor dat anderen met
je mee denken en dat je bijvoorbeeld genoeg hulp krijgt bij het verhuizen.
Bekijk ook eens het kostenplaatje, om die stress ook geen kans te geven.
Als het financieel niet makkelijk zou zijn,
kan je aanvraag doen voor een sociale
woning.
Ik wens je veel succes!