Ik denk dat 'we' (ikzelf dus ook) vooral van het schuldgevoel afmoeten. Ik ben daar zelf ook nog niet compleet vanaf hoor, maar gelukkig heb ik al schijt aan heel veel.
Partner zegt ook dat ik (nog) meer vooral aan mezelf moet denken. Wij hebben geen kinderen (ik heb ook geen kinderwens, had ik al niet voordat ik ziek werd) dat scheelt ook. Ik kan me wel voorstellen dat je voor je kinderen toch nog net dat stapje extra doet.
Hierboven lees ik ook weer het een en ander aan schuldgevoel: tegenover de maatschappij, partner, kinderen...
"Ook al ben ik doodop en heb ik overal pijn, dan moet ik toch bewegen, omdat ik me anders zo lui voel... Overal in de maatschappij wordt gezegd dat we met z'n allen meer moeten bewegen, en dan voel ik me schuldig als ik dat niet doe." Maar wij weten dat extra bewegen en daarmee over je grenzen gaan, voor ons helemaal niet goed is. Waarom zou je je dan schuldig voelen als je dit niet doet? De maatschappij heeft er toch verder geen last van als jij op de bank ligt in plaats van dat je aan het hardlopen bent? Daar doe je niemand kwaad mee en zeker jezelf niet! Ik moet dit ook vaak tegen mezelf zeggen hoor, want ik zou heel graag sporten.
Dat schuldgevoel, daar moeten we dus vanaf. Zodat we ons beter aan onze grenzen kunnen houden. Maar wie de oplossing hiervoor weet, mag het zeggen.
Misschien toch CGT, hahaha.
. Soms ook wel als ik me redelijk voel, anders blijf ik in de spiraal van: niks doen, ga je je rot door voelen enz.
