Hoho, ik zeg niet vergeten! En oorlogsslachtoffers zijn vaak blijvend mentaal en lichamelijk getekend voor het leven. Doch kunnen we als mensen vergeven. Anders wordt de wereld een bloedbad van vergelding.Het is zeker een mooie gedachte van Marlène en jou: vergeten en vergeven. Dat is het dagelijks leven een goed streven.
Maar, het gaat hier om iets wezenlijks anders en iets heel belangrijks. ME/CVS-patiënten zijn sinds jaar en dag vanaf 1989 tot 2010 (nog steeds en dat gaat nog niet stoppen) blijvend, dankzij vdM, ernstig beschadigd geraakt. En het stopt niet per vandaag: was dat maar waar.
Negatieve gevoelens zoals wrok blijven meeslepen, zijn niet in ons voordeel. Laten we beter zijn dan dat en er ons van distantiëren.
Dat is geen makkelijke taak. Tot op heden koester ik af en toe nog wraakneigingen op de interniste die - zelfs toen ik niet meer kon praten en stappen in 2007 - me vroeg op te houden met de komedie en weigerde me op te nemen.
Als ze me au serieux had genomen, dan zat ik dit hier wellicht niet te typen om van de 32 maanden extra ellende nog maar te zwijgen.
Ieder van ons heeft wel zo'n verhaal waar hij innerlijke vrede met moet zien te vinden.