Wat antwoord je op: 'Hoe gaat het?'

[Fritel]

pijn in de enkels, dus, om te gaan is het vandaag wel moeilijk

[blossom]

Helemaal gelijk Alie.

[allura]

Het is zo lastig om eerlijk te zijn tegen mensen die die vraag stellen. Tegen vreemden ben ik oppervlakkig en zeg ik gewoon "nou, goed hoor."

Tegen vrienden, tja, da's weer een probleempje. Als ik eerlijk zou zijn, zou ik elke keer antwoorden "veel pijn", "erg moe", "ik probeer me door de dag te slepen", enz... Maar dan jaag je op termijn mensen weg omdat je "altijd wel iets hebt" of altijd negatief bent. Dus doe ik er een knipoogje bij. "Tja, moe hé, zoals altijd"... of "nog altijd hetzelfde", of "bwa, hetzelfde, maar de pijn in mijn arm is minder" of iets dergelijks. Het erge aan de ziekte is als je altijd eerlijk antwoordt, dat je op de duur overkomt als een zeur waar altijd wel iets mee is. Echte vrienden of niet. Vandaar af en toe een positieve draai aan het antwoord.

"Ahja, ze heeft vaak pijn, maar ze kan toch nog lachen"...

(Maarja, volgens de reumatoloog is het een psychosomatisch probleem omdat ik depressief ben, blijkbaar... Ik, depressief? Met al die bloemetjes en vrolijke kleurtjes die ik altijd leuk vind?)

[Izzy]

Je slaat de spijker op z'n kop Allura, je kunt eigenlijk bijna nooit een eerlijk uitgebreid antwoord geven.
Gelukkig stellen sommige mensen in mijn omgeving regelmatig specifieke vragen zoals "heb je een goede of slechte week" of "merk je iets door de medicijnen" enzovoorts. Dan kan ik er gelukkig wat dieper op ingaan.

[vlindertie]

Ik geef gewoon eerlijk antwoord, variënd van zwaar klote tot beter dan gisteren.
Ik heb gemerkt dat als je je zelf wegmoffelt, dat men je dan ook niet serieus neemt.

[dino]

Daar zit ook wat in Vlindertie.

Ik moffel mezelf wel vaak weg en antwoord met het sociaal wenselijke antwoord "goed!".
(Maar dat is wel voor de helft waar: voel me psychisch immers goed.)

Soms komt er dan een vraag: ja echt? En dan zeg ik "nee eigenlijk niet, maar dat is ook niet leuk om te zeggen he ".

Of "gaat wel". Maar ik zeg nooit "klote" of iets in die geest. Blijf redelijk neutraal.

[Nymf]

Ik geef gewoon eerlijk antwoord, variënd van zwaar klote tot beter dan gisteren.
Ik heb gemerkt dat als je je zelf wegmoffelt, dat men je dan ook niet serieus neemt.

Je hebt gelijk Vlindertie, ik moet toch nog véél eerlijker zijn over hoe ik me lichamelijk voel. Ik heb nog steeds een soort misplaatste schaamte over mijn lichamelijke toestand. Heel vreemd. Ik moet nog veel meer voor mezelf gaan staan, en ook vooral anderen niet ontzien. Ik vind het ook altijd wat sneu voor andere mensen om mijn "klagen" aan te horen. Weer wat geleerd over mezelf.

Hier op het forum kan ik wat dat betreft mijn ei wel kwijt, omdat iedereen zich lichamelijk rot voelt, en er toch veel over de werkelijke lichamelijke toestand geschreven wordt...

[dino]

Ik heb ook schaamte hoor, maar dat is niet heel gek. Meeste mensen denken dan toch dat je je aanstelt of dat er psychisch iets niet goed is... en dat wil je nou net niet horen. Dus dan maar "liegen".

[vlindertie]

Ik raak er ook niet van in extase om altijd te melden dat ik me verrot voel. Maar het is wel hoe mijn leven er vaak uit ziet. Als ik wil dat mijn ziekte en ik serieus genomen worden, zal ik toch moeten laten zien/horen dat ik iets heftigs mankeer. Ze kunnen het aan de buitenkant vaak toch niet zien. Ja, wel dat ik moeilijk loop maar dat zegt zo weinig.
Vandaag ging ik naar mijn werk ( re-integratie ) en dan vraagt ook iedereen hoe het gaat.
Dan zeg ik dat ik blij ben dat ik er weer ben, maar dat ik barst van de pijn en dat ik heel erg moet afzien door het werken. Dan snappen mijn collega's tenminste waarom ik weinig werk en aangepast.
Dat ik psychisch niet in orde zou zijn moeten ze maar uitzoeken. Pprettig gestoord was ik altijd al.

[dino]

Je kunt je pijn ook goed verbergen? Zodat er voor de buitenwereld niks te zien is? "You don't look sick..." enz.

Ik denk nog wel eens, ik kan het verbergen, niemand ziet het, dus is het er niet . Struisvogelidee?

[vlindertie]

Ik kan mijn pijn niet zo heel goed verbergen, maar er zijn weinig mensen die het opmerken.
Het is dus aan mij om duidelijk te zijn in mijn beperkingen. Vandaag had een bijgoochem bedacht dat ik wel even 100 dozen kon vouwen. Nou, niet dus. Ik kan er een paar doen, maar dan sterven mijn handen bijna af en dan doe ik even iets anders. Als ik mijn mond hou erover, hebben zij er geen last van, maar ik des te meer! Maar dit is een heeeeeeel langdurig leerproces geweest en ik zit nu in de testfase.

Stuisvogel, vermijder, geef het een naam. Je wilt ook niet gehandicapt of invalide zijn dus is het logisch dat je dat gaat ontwijken. Maar het is niet persé goed voor je.

[nasa]

Je kunt je pijn ook goed verbergen? Zodat er voor de buitenwereld niks te zien is? "You don't look sick..." enz.

Ik denk nog wel eens, ik kan het verbergen, niemand ziet het, dus is het er niet . Struisvogelidee?

Ik denk net zo (en ben er stiekem trots op )

[mieshka]

samengevoegd. adm.

Sinds ik ziek ben geworden, blijf ik dat toch lastig vinden, als mensen vragen hoe het gaat.

Mensen in mijn naaste omgeving weten inmiddels wel wat ik mankeer, maar ik wil ook niet elke keer zeggen dat ik me eigenlijk maar kut voel. Ik wil ook wel eens een optimistische boodschap eruit knallen!

Mensen die ik amper ken of waar ik geen band mee voel, hoeven eigenlijk niet te weten hoe het met me gaat, maar ze vragen het toch, omdat het nu eenmaal dè gespreksopener is.

De laatste tijd heb ik veel gebruik gemaakt van: "Oh, z'n gangetje..." of afgelopen week: "Goed hoor, behalve dan dat blijkt dat ik ME heb!" als ik gelijk even het nieuws in de groep wilde gooien.

Wat zeggen jullie als mensen vragen hoe het gaat?

[fez]

Als de mensen mij vragen hoe het gaat, antwoord ik altijd: met mij alles goed en met u?

In de praktijk voel ik me zelden goed en zou ik altijd negatief kunnen antwoorden maar de mensen begrijpen het toch niet, dan maar beter positief doen dan denken de mensen tenminste niet, die is gewoon depressief ofzo..

grtjs!

[malu]

Vaak zeg ik 'het gaat prima'. Ten eerste omdat het een algemene gespreksopener is, ten tweede omdat het anders een zwaar gesprek kan worden waar ik niet altijd zin in heb, en ten derde omdat ik een slechte gezondheid 'heb', maar deze niet wil 'zijn'.

Omdat het toch een groot onderdeel van mijn leven is, zeg ik bij vrienden meestal iets als: 'het gaat wisselend'. Als ze oprecht geïnteresseerd zijn dan vragen ze verder, en anders weet je meteen dat de vraag 'hoe gaat het' puur als small talk bedoeld was.

Maar ik blijf het lastig vinden. Ik doe me vaak beter voor en mede daardoor beseffen bepaalde vrienden niet goed wat de impact van de ziekte op mijn leven is. Als ik erg optimistisch ben en vertel over dat ik me de afgelopen tijd iets beter heb gevoeld, dan denken ze ook gelijk dat ik 'beter' ben. Ik zou zeggen in het geval van vrienden/familie: eerlijkheid duurt het langst.