Ik rij al 8 jaar geen auto meer het is gewoon te gevaarlijk!!!!
Ik kan me totaal niet concentreren en dat heb je echt nodig bij het autorijden en ik vind het niet goed als je zo gaat rijden met alle risico van dien het kan gewoon niet.......
Ik vind ook als je medicijnen gebruikt die invloed kunnen hebben op de oplettendheid je gewoon niet mag rijden want dit is net zo slecht als rijden met drank op
Trouwens het voelt bij mij ook alsof ik drank op heb..........
Ik baal ook ontzettend dat ik niet meer kan autorijden ik heb zelfs mijn auto moeten verkopen en ja je bent afhankelijk en dat is zwaar k....maar rijden nee dat is onverantwoord
Ik doe enkel korte ritjes (maximum 30 min.). Ik heb het vooral moeilijk met ritten op de autosnelweg. Ik raak dan af en toe in een soort van trance. Ik ben er dan precies even niet meer bij. Best gevaarlijk.
aanvulling op mijn eerdere tekst:
toen ik dat ongeluk had was er bij mij nog geen cvs/me geconstateerd en wist ik nog niet wat er met mij aan de hand was. (de huisarts zei steeds dat het stress etc. was)
ik ging dus zoals een normale arbeider na een dag werken de weg weer op naar huis.. na dat gebeurde heb ik er meer werk van gemaakt om mij te laten onderzoeken en toen zij mijn internist dat mijn hersenen zo uitgeput zijn dat ze op ongunstige momenten zich uitschakelen en een soort LSD aanmaken dat de reactie veroorzaakt.
normaal rij ik al bijna niet lange ritjes omdat ik een ov heb dus gratis met het openbaar vervoer gebruik mag maken. voorheen ging ik vaker met de auto en nu alleen nog 10 min naar het station door de bebouwde kom en reis ik met de trein verder. dit is prima te doen.
ik zal dus nooit meer bij een lange dag (studeren) met de auto gaan omdat ik weet dat ik niet meer terug kan met de auto..
voor de andere ritjes helpt B12 en de andere supplementen om je te concentreren en je verstand erbij te kunnen houden hier ben ik zeer gebaat bij!
natuurlijk ben ik erg geschrokken van het ongeluk en de auto waar ik op ben gebotst had gelukkig zowel geen schade als geen letsel (was op de trekhaak).
Jaren geleden was ik op visite geweest in een andere plaats.
Het was gezellig, niet druk en ik ging echt ontspannen terug naar huis.
Een rit van bijna een uur.
Na ongeveer drie kwartier kwam ik ineens weer bij mijn positieven en bleek ik op de linker weghelft te rijden. Gelukkig was er geen tegemoetkomend verkeer, ik had de hele weg voor mijzelf.
Maar ik ben me lam geschrokken. Ik heb gewoon een black-out gehad.
Daarna alleen nog naar de supermarkt gereden, nog geen 10 min. Kort daarna was de auto "op" en heb ik geen nieuwe gekocht.
Ik durfde niet meer de snelweg op, ik vond het niet verantwoord.
En idd van meerijden, zeker op een lange rit, word ik erg moe.
Ik heb ook problemen met auto rijden, maar ben voor mijn werk (thuiszorg) afhankelijk van de auto. Ik heb aangegeven dat ik niet tot later als 20.00 uur kan werken omdat ik anders niet meer veilig thuis kom. Ook dan heb ik al problemen met concentratie en is mijn reactievermogen niet optimaal (zacht uitgedrukt) maar dan lukt het tot nu toe nog.
Ik kan ook maar 15 minuten tot maximaal een half uur (op goede dagen) achter elkaar rijden. Daarna ben ik te uitgeput en voel ik mij niet veilig meer op de weg omdat ik dan niet meer in staat ben om goed en alert te reageren op situaties. Ik kan dan ook in een soort trance geraken, een soort off-stand, ik ben er nog wel maar reageer niet of vertraagd.
Ook dat van het meerijden is heel herkenbaar.
Op betere dagen kan ik ca een kwartier achter elkaar veilig rijden. Als ik twijfel of het zal gaan rij ik niet, wil mezelf en anderen absoluut niet in gevaar brengen. Als ik naar een vermoeiende activiteit moet en niet kan rijden of alleen heen zou kunnen rijden vraag ik mijn vriend als hij vrij is of mijn vader of moeder of ze kunnen rijden, bijna altijd kan er wel iemand en anders ga ik met het openbaar vervoer, want hoe vermoeiend dat ook meestal is, het is in ieder geval veilig.
Als ik mee rij in de auto en de afstand is wat langer of ik heb een wat mindere dag dan voelt het vaak stukken alsof de auto zweeft, geen contact meer maakt met de weg, heel raar gevoel, herkent iemand dit?
Ik kan ook enkel korte ritten doen. Soms zijn er dagen dat het totaal niet gaat en dan neem ik ook het risico niet. Voor lange afstanden doe ik meestal een beroep op mijn vader.
Erg herkenbaar, ik noem het zelf onwerkelijkheidsgevoel, soms heb ik dit in combinatie met (bijna) paniekaanvallen in de auto das erg lastig. Ook in de supermarkt duiken de progressieve symptomen op.
Het feit dat ME niet of nauwelijks wordt erkend levert één voordeel op, je mag namelijk "gewoon" autorijden omdat het een ingebeelde ziekte is volgens de artsen, snap jij het nog
Dank voor jullie reacties, verlorengezondheidsman ik herken wat je schrijft, ook wel eens soortgelijk gevoel in de supermarkt, maar ook regelmatig als ik 's morgens wakker wordt of als ik wat te veel gedaan heb. Nu gelukkig wel minder dan vorig jaar in mijn cgt periode.
Als ik in de auto zit en heb het gevoel dat de auto geen contact met de weg heeft noem ik het meestal achtbaangevoel, maar misschien is het meer zweefmolen? In ieder geval een stuk goedkoper dan de efteling maar blijft eigenlijk gewoon een heel vervelend gevoel!
Ondanks brainfog/structureel geheugenverlies etc. meen ik mij te herinneren dat onze Marlene het laatst heel treffend omschreef alszijnde in een soort van tekenfilm te zitten terwijl je aan het autorijden bent......dit sluit wat mij betreft wel aan op die zweefmolen
Wat betreft het 's morgens wakker worden; het wordt steeds erger, ME heeft dus blijkbaar een progressief karakter voor degene die nog in Sinterklaas geloven
Pijnlijke spieren en gewrichten, druk op de borst, ademhaling gaat moeilijk, ik word tegenwoordig met meer klachten wakker als dat ik naar bed ga..................en dan moet de dag nog beginnen....hopelijk kan Judy Mikovits ons helpen met de ontwikkeling van werkende medicijnen....
Ik ben blij te lezen dat ik niet de enige ben die zo'n raar gevoel in het hoofd dat het autorijden bemoeilijkt. Ik maak ook tal van kleine foutjes die ik vroeger niet deed. Het is net of ik ook de afstanden moeilijker kan inschatten. Mijn reactie is ook veel langer geworden. Ik botst nu regelmatig tijdens het parkeren of in een file tegen de ene of andere auto. Zoals vandaag zou ik nog weg moeten maar ik ben zo moe en voel mij niet helemaal bekwaam om auto te rijden dat ik geen zin heb om te vertrekken. Het zal nochtans wel moeten want mijn paarden moeten gevoed worden.
Net als jullie wordt autorijden steeds moeilijker. Lange stukken rijd ik niet meer want ik dwaal helemaal af. Hooguit 10 minuutjes op goede dagen.
Maar het maakt je leven allemaal wel weer een stukje ingewikkelder en afhankelijker van andere.
Maar hondjes moeten toch uit en dan moet ik toch naar het bos/speelveld rijden. Lopen is te veel en dan je boodschapjes. maar ff langs vrienden doe ik niet meer want vaak heb je niet door hoe moe je bent als je pas weer in rust in de auto zit en dan is het eigenlijk dus al te laat en ik wil geen gevaar zijn voor een ander.
Ik rij wel, maar ik vind autorijden volgens mij het vermoeiendste wat er is voor mij, ook meerijden. Dat maakt geen verschil.
Tegenwoordig kan ik zelf beter mijn grenzen trekken, en voel ik me niet goed genoeg, ga ik beslist niet rijden.
Ook geen kort stukje, gewoon niet.
Het is gewoon levensgevaarlijk om te gaan rijden als je concentratie niet goed is.
Ik heb vorig jaar zelfs een automaat gekocht, na 30 jaar schakelen.
En dat is een zegen voor me.
De radio gebruik ik in de auto praktisch niet, dat is te druk in mijn hoofd en dan wordt mijn concentratie slechter.
Dat terwijl ik vroeger een van de vele vrouwen was, die in de auto naar je werk toe nog allerlei dingen deed die NIETS met autorijden te maken hebben.
Was ik maar rijk, dan kwam er een chauffeur die me overal naar toe reed.
Ik achterin, in een donkere omgeving zodat ik niets mee krijg van de snelle beelden buiten. Lijkt me heeeeerlijk.
Bij mijn man in de auto doe ik meestal mijn ogen dicht.
Dat helpt wel, maar dat gaat een beetje moeilijk in je eigen auto natuurlijk ........
Auto rijden is voor mij ook een hele opgave kleine stukjes gaan wel maar lange stukken dan ga ik steeds langzamer rijden en de angst slaat soms ook toe.als ik dan ver weg moet blijf ik daar overnachten daar ik de terug reis niet meer aan kan.
maar blijft eigenlijk gewoon een heel vervelend gevoel!
