Beetje schaamtevol om na zo'n lange tijd pas weer te reageren op mijn topic, maar ik voelde opeens zó de behoefte!
Het gaat al weer maanden niet zo goed met me. De zomervakantie heb ik op bed en op de bank doorgebracht. Het derde jaar ben ik dus al compleet verrot ingegaan. Veel pijn, erg moe...het was vanaf het begin al een drama. Ik zweefde overal maar een beetje tussendoor en heb inmiddels ook een flinke studieachterstand opgelopen.
De afgelopen weken waren erg zwaar. Ik heb vreselijk veel pijn in m'n schouder, onderrug, rechterheup, kniëen en bovenbenen. En daarbij nog de standaard dingen; verstrooidheid, hoofdpijn, concentratievermogen van NUL, duizeligheid, etc. Eigenlijk zag ik het allemaal niet meer zitten. Ook was mijn huisarts al geruime tijd ziek en moest ik naar de vervanger. Die gaf me oordruppels tegen de duizeligheid (wat niet hielp) en raadde me aan maar een paracetamolletje met cafeïne te slikken tegen de pijn. Dat hielp niets. Ik slikte de laatste tijd zo’n 800 mg ibuprofen per dag. En dan nog af en toe een diazepam i.c.m. paracetamol. Dat laatste was een aanrader van Alie hier op het forum en die tip heeft me echt door een paar hele pijnlijke periodes geholpen. Nogmaals bedankt Alie!!
Mijn eigen huisarts was geschokt om te zien hoe het nu met me ging en heeft me direct een kuur Arthrotec gegeven voor twee weken. En paracetamol met codeïne en slaapmedicatie. Dat mens is een geschenk uit de hemel! Heb gehuild uit pure dankbaarheid.
De Arthrotec slik ik nu twee dagen en werkt geweldig! Ik ben wel wat slaperiger dan dat ik normaal al ben, maar ik kan gewoon bukken zonder pijn! Ook voelt alles veel soepeler aan in mijn nek en bij mijn schouders. Heerlijk! Het enige echte nadeel is wel dat ik er hondsberoerd van ben. Lees: kotsmisselijk. Constant brandend maagzuur en oprispingen. Maar dat heb ik er voor over!
Over twee weken moet ik terugkomen en kijken we wat ‘we’ verder nog kunnen doen. ‘We gaan er alles aan doen om je weer op de been te krijgen’, zei ze…en hup…daar ging ik weer met de waterlanders. Ze wil dat ik naar de reumatoloog ga, maar ik heb al duidelijk aangegeven niets te zien in een etiketje fibromyalgie. Ik heb m’n oog wel eens laten glijden over de symptomen en je hoeft heus geen raketgeleerde te zijn om te zien dat ik een wandelend fibromyalgiesymptoom ben.
Zelf zou ik graag een scan van m’n hoofd willen…gewoon omdat ik me soms wel eens zorgen maak over dingen die ik doe uit verstrooidheid.
Morgen heb ik een gesprek op school. Dan gaan we het hebben over hoe ik de rest van het jaar ga inplannen. Ik heb de keuze voor studievertraging eigenlijk al gemaakt. Een jaar stagelopen i.p.v. een half jaar, dit om de opdrachten af te kunnen ronden, en geen minor (soort cursus binnen de opleiding) vanaf februari. Die minor schuift dan door naar volgend jaar.
Iedereen is heel erg begripvol, soms zó begripvol dat ik wel eens bang ben dat ze het me wel heel makkelijk maken om toe te geven aan m’n pijntjes... Maar ergens weet ik ook dat ik er helemaal doorheen zit. De huisarts opperde zelfs al om te stoppen met school, maar dat nooit!
Sinds ik voor 100% afgekeurd ben in juli heb ik het financieel wat breder en dat geeft me veel lucht. Ik heb ook een brommobiel kunnen kopen en dat maakt me veel zelfstandiger. Ik probeer nu een parkeerkaart aan te vragen, maar vraag me af of dat lukt gezien m’n vorige ervaringen met het CIZ. Maar ja, toen was ik nog niet afgekeurd, dus kunnen ze niet meer zeggen dat mijn ziekte ‘niet objectiveerbaar’ is.
Hahaha, het is wel een beetje lang geworden, maar het is zo fijn om er even over te ‘praten’. Het meeste van de tijd zeg ik niet veel over hoe ik me echt voel en hoeveel pijn ik heb. En als ik het wel zeg…tja…wat kan de ander er mee? Die weet toch niet wat ik bedoel en jullie daarentegen wél.
Bedankt voor het luisteren en een fijne nacht!
Liefs,
Noa
PS: Iemand een idee hoe ik zuurbrand het beste kan bestrijden die veroorzaakt wordt door medicatie?
.
Je bent wel een echte doorzetter zo te lezen.